Hard werken

Al 5 jaar denken we dat we niet meer aankunnen dan wat we op dat moment beleven.
Maar telkens blijkt weer dat we sterker zijn dan we dachten.

Het was dan ook 5 jaar geleden, 3 dagen voor de kerst, dat we rond 20u een telefoontje kregen van de baas.
De bank had die middag, net nadat al het personeel vertrokken was, andere sloten op de fabriek gezet.
Met andere woorden, de fabriek waar mijn man al jaren met veel plezier werkte, was failliet!

Op dat moment leek de wereld van mijn man in te storten.
Als zijn vrouw had ik weinig moeite om me staande te houden en er voor hem te zijn.
We moesten door, we hadden een klein gezin.

Sinds die tijd ging het bergafwaarts met ons allebei.
In 2010 verloor ook ik mijn baan door bezuinigingen. Last in First out!
Mijn moeder ging ook in dat jaar de loodzware strijd aan toen er bij haar borstkanker werd geconstateerd.
In december dat jaar dachten we het ergste gehad te hebben, toen mijn moeder haar laatste chemo achter de rug had.
Niets bleek minder waar...

Vanaf dat jaar leken wij de crisis samen te moeten dragen.
Ik werd gastouder. Heel gezellig hier met al die kinderen!
Maar een aanzienlijk lager maandloon natuurlijk. En dan al die strenge regels die de GGD elk jaar weer bedenkt... Soms vraag ik me af waarom ik het doe.
Maar die blije kinderkoppies maken gelukkig veel goed!
Ook manlief ging van baan naar baan. En elke keer als we dachten dat we het maandelijks weer iets beter zouden krijgen, kwam er weer iets.

Nu, 5 jaar verder, heeft manlief net weer een contract ergens gekregen die lijkt op wat hij ooit had!
Hij is zo blij als een kind, en ik huppel gezellig met hem mee!
We gaan de kerstdagen weer eens totaal anders vieren dan anders.
Niet met grootse dure dingen. Maar wel met een blij, gelukkig en trots gevoel!

Trots

Gewoon omdat ik stiekem best wel trots ben, ook hier een linkje naar  mijn eenmalige gastblog.
Geschreven voor de website groot&klein van Tischa Neve.  

http://grootenklein.nl/zes-jaar/

Ken ik u?!

Het gebeurt me steeds vaker.
Ik ben me nergens van bewust!
Maar ja, leg dat maar eens uit...

Ooit was ik een alert en vriendelijke vrouw.
Ik zag en herkende iedereen en groette altijd.
Dat laatste doe ik nog steeds. Het probleem is alleen, dat ik de mensen niet meer zie... 
Of het komt omdat er in 2 zwangerschappen aardig wat hersencellen verloren zijn gegaan, of omdat ik gewoon zo druk ben met alle kinderen die ik vaak bij me heb op de fiets, ik weet het niet.
Ik stoor me er zelf aan. 
Dat iemand dan zegt: wilde je me niet zien?!
Natuurlijk wel, maar ik zie het gewoon niet...

Of dat ik dan iemand tegen komt die me reuze enthousiast groet.
En een heel verhaal begint te vertellen en mij dingen begint te vragen.
En dat ik me dan alleen maar kan afvragen waar ik die persoon van ken en of ik er ook een naam bij zou moeten weten... 
En waarom er niks in mijn hoofd begint te dagen...

Ik probeer altijd op mijn allervriendelijkst terug te groeten hoor! Als ik u zie. En herken vooral...
En als ik niet netjes of vriendelijk terug groet, dan ligt het vast niet aan u!
Dan weet u dat alvast.

Sinterklaas

Als moeder hoop je vandaag de dag, 4 december, alleen nog maar dat deze maand heel heel snel voorbij is!

Ja, de maand is nog maar net begonnen,
Maar onze kinderen herkennen we niet meer terug!
De eens zo lieve en brave kindertjes lijken nu te worden bezeten door duivels!

Op het schoolplein en in de rij bij de kassa hoor je nu niets anders dan "klagende" moeders.
Ja, vooral moeders.
Geen enkele moeder lijkt nog door 1 deur te kunnen met haar kinderen.
Vaders lijken hier, over het algemeen, toch echt minder last van te hebben.
Hoe is dat toch mogelijk?

Het begint al op 11 november, al deze ellende.
Met Sint-Maarten lopen de kinderen bij alle deuren langs, zingen een liedje en krijgen hiervoor, meestal, snoep.
En in ons geval gaat dat meestal als volgt: Thomas zingt, Roan kijkt of Thomas het goed doet, de meneer of mevrouw in de deuropening prijst het liedje en de zelfgemaakte lampionnen en stopt daarna 1 of meer handen vol snoep in hun kleine rugtasjes.

Ik loop daarom ook maar 1 blokje rond. Dan zitten de tassen hier vol. Heel vol!
De volgende dag hoop ik vurig dat ze zich misselijk eten in al dat snoep.
Maar nee, ineens blijken mijn kinderen zuinig te zijn... Het hele jaar niets van gemerkt!
Dus daar begint het...
Vanaf die dag wordt er niets meer gegeten en gedronken waarvan ik denk dat het gezond en dus goed zou kunnen zijn.
En nee, ze krijgen niet dagelijks maar van hun "eigen" snoep.
Want het zijn ook de zenuwen.
Als Sint-Maarten achter de rug is, komt Sinterklaas meteen het land binnen gevaren.
En dat brengt weer pepernoten en ander snoepgoed met zich mee...

En dit patroon hou ik meestal 2 weken met liefde vol.
Daarna ga ik me ergeren.
Ik ga mopperen en verbied ze nu alle snoep die binnen komt!
Juf moppert mee. Met Thomas valt geen land te bezeilen!
En opa's, oma's, buren en vrienden blijven maar snoepgoed aanslepen...

Nu, na 3 weken, sta ik op het punt om krankzinnig te worden!
Ik tel de dagen af tot 5 december en doe mijn best om blij te kijken...

Nu nog de vermoeidheid die de kinderen zal overvallen na al dit feestgedruis en dan hebben we vakantie...
Is het al 1 januari?!

Verkeersregels

Mijn zoon van 6 fietst natuurlijk zelf.
Niet alleen natuurlijk. Daarvoor vind ik hem te klein en te speels.

Als we naar school fietsen, moeten we 4 kruispunten over, waarvan 2 drukke.
En dat gaat op zich best goed.
Misschien wel mede door die "aardige" mensen die mij en de kinderen voorrang willen verlenen terwijl ze van rechts komen...

Op zich een aardig gebaar, maar ik stoor me er vreselijk aan!
Ik kan er echt boos om worden zelfs!
Want het is een heel gedoe om mijn kind van 6 jaar, links en rechts aan het verstand te krijgen! 
En als mijn oudste zoon straks alleen op de fiets naar school mag, dan neemt hij misschien wel die voorrang die hij bij mij bijna dagelijks krijgt...
En als er dan iemand rijd die niet zo vriendelijk is die ochtend of middag...
Ik denk er liever niet over na...

Ik hoor het ook zo vaak om me heen: Die jeugd van tegenwoordig... Er wordt ze niet eens meer geleerd hoe ze zich in het verkeer moeten gedragen!
Maar dan denk ik nu wel bij mezelf dat die mopperkont dat misschien wel aan zichzelf heeft te danken...
En anders wel aan een van zijn mede weggebruikers...

Laten we ons gewoon allemaal aan de verkeersregels houden!
Ze zijn er niet voor niets!
Zo kan ik mijn kinderen, en gastkinderen, echt leren hoe het werkt in het verkeer.
En zo worden ze niet in de war gebracht door een, voor u, vriendelijk gebaar!

33...

Vorige week was ik jarig.
Ik mocht maar liefst 33 kaarsjes uitblazen...
Ik heb iets tegen oneven getallen... 33 vind ik dus helemaal niks...

De stress rondom het werk van manlief stond me die dag ook niet aan.
Dus ik was geen leuke jarige...

Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen.
Ze kwamen me allemaal opvrolijken en helpen!

En verwend worden, daar kan ik dan wel weer blij om worden.
Zo kreeg ik van mijn zus een bakboek. Met de mooiste en lekkerste recepten zonder de slechte suiker.
Van mijn vriendin kreeg ik een weegschaal...
Die had ik tot nu toe dus uit ons huis weten te houden.
Nu moet ik er wel op gaan staan.
Ik kwam zaterdagmorgen, met mijn katertje, tot de conclussie dat de weegschaal en ik voorlopig nog geen vrienden zullen zijn.
Maar zwart op wit zien hoe het gesteld is, daar is toch ook niks mis mee eigenlijk.
Ik hoop dat ik dat over een paar maanden nog steeds zal zeggen.
Want voorlopig heb ik nog een lange weg te gaan!

Gelukkig is er nu voor ons weer licht aan de horizon, zoals ik deze week al eerder schreef.
Dus de sportschool is voor mij nu een heel stuk dichter bij dan een half jaar terug!
Want als je een hekel hebt aan hardlopen of wandelen, dan moet je wel iets anders doen.
En ja, ik kan de trap op lopen, heen en weer. 
Maar laten we eerlijk zijn, wie houdt dat een maand vol?!

In ieder geval heb ik mijn goede voornemens alvast paraat staan voor 2015!

Hoera!

Het staat in ons geheugen gegrift. Als de dag van gisteren!
Het was op een dinsdag. 3 dagen voor de kerst, 5 jaar geleden.
De reclame bij GTST was net begonnen.
Het zijn zulke details die je bijblijven... 

De telefoon ging, wat op zich niet heel vreemd was.
Of mijn man thuis was. En of hij even kon gaan zitten...
Dit was niet goed!
De fabriek waar hij werkte was failliet!

Die middag had mijn man nog een half uur overwerk gedaan.
Ze hadden als collega's onder elkaar hadden ze nog gegrapt over van alles.
Samen met die baas die op dat moment al meer moest weten.
Ongeveer 15 minuten nadat mijn man daar voor het laatst weg reed kwam de bank langs om nieuwe sloten op de deuren te zetten.
Dat was het...

Van het ene op het andere moment is alle zekerheid weg!
En ondanks dat we op dat moment echt goede begeleiding kregen van het UWV en andere instanties, dat wat je had is weg...

Het was een vreemde kerst dat jaar in 2009...
Er lag hier in het noorden ongeveer 50 cm sneeuw.
In het westen, waar we heen gingen, lag hooguit 10 cm. Daar lag alles plat. Net als in ons hoofd...
Zoonlief zette er zijn eerste stapjes. Voor zijn tante uit Zwitserland!
Vreugde en verdriet lagen dicht bij elkaar.

Sterk zijn was toen gemakkelijk, vergeleken bij het afgelopen jaar.
Maar dat wisten we toen nog niet.

Waar we vorige week nog dachten dat manlief volgend jaar op een booreiland zou gaan werken, bleek vrijdag alles ineens heel anders te worden.
Hij kon een contract krijgen zonder tussenkomst van een uitzendbureau!
Zonder dat we worden uitgemolken omdat de baas een soort van Dagobert Duck is!
We kunnen weer toekomstplannen maken!

Dat is een feest waard!
En dat gaan we de komende weken dan ook zeker doen!
Voor ons dit jaar een kerst met zekerheid, Hoera!

Waarzegger

Eigenlijk zou ik best waarzegger kunnen worden.
Want om eerlijk te zijn, ben ik dat al!

Ja, echt, heus waar!
Ik weet precies wanneer mijn kinderen niet eerlijk zijn! En toch iets stuk hebben gemaakt terwijl ze nee zeggen.
Ik weet ook precies dat als ik niet snel ingrijp, er gewonden gaan vallen.

Ik zeg altijd gekscheren tegen mijn oudste zoon dat mama alles weet.
Wanneer hij me weer geërgerd vraagt hoe ik toch kan weten dat hij die dag op school op de gang had moeten staan.
Moeders weten alles kind, onthoud dat goed!

Wanneer we in de speeltuin zijn gaat het ongeveer zo: "Nee, niet daar op gaan staan, dan ga je vallen! Ga er nu af, voordat je valt! Kijk uit! Ohnee! Ohneeee!" BOEM!
"Ik zei het toch kind?" (En dan ben ik zo een van de theatrale zucht er achteraan...) 

Maar ook bij het aankleden bijvoorbeeld. 
Waar ons oudste mannetje altijd heel braaf bleef staan en goed mee hielp,
is de jongste het tegenovergestelde.  Een arm in de mouw van een trui doen? Daar heb je toch een moeder voor!
En hij rent het liefst hard weg. Maar nog voordat hij dat bedacht heeft heb ik hem al bij zijn arm.
En ik zie hem denken: Hoe doet ze dat?!

Soms is mijn voorspellende gave zelfs zo erg dat ik al weet wie er belt.
Nog voordat ik de telefoon in handen heb weet ik het al. 
Helaas werkt het niet altijd even goed als ik zou willen.
Wat zou het leven dan makkelijk zijn!

Weekend

Afgelopen weekend waren wij weg.

We hadden, ontzettend lief, een weekend weg gekregen van vrienden.

Ze vonden dat we een heftig jaar beleefden, en gaven ons dit daarom cadeau.

Dat het heftigste nog zou komen, hadden we toen niet kunnen weten natuurlijk!

Maar goed, vrijdag was het zover.

En ik was op een punt beland waarbij niets me meer interesseerde. Ik heb dan ook, geheel tegen mijn eigen strikte gewoontes in, alles hier "vies" achter gelaten.

Of terwijl, ik was er aan toe!

Het weekend zelf kwam ook op een uitstekend moment!

Manlief net weer thuis zittend, maar wel uitzicht op een mooie nieuwe baan!

Voor zoonlief leek alles net wat rooskleuriger te worden, de juffen zijn zeer tevreden over zijn houding in de klas!

Dus, een weekend om dingen mee af te sluiten en om te proosten op al het nieuwe!

Wie had kunnen denken dat het zo zou lopen?

Wij niet!

Onze, altijd zo voorzichtige oudste zoon, viel zaterdagmorgen al uit een speeltoestel in een van de vele speeltuintjes die het prachtige park telt.

Hij liep achteruit. Te ver. Viel ongeveer 1.60 naar beneden...

Ik was er niet bij. Deze keer.

Manlief, die me altijd op het hart blijft drukken dat ik toch goed moet blijven opletten, wel.

Toen ik er bij kwam leek het mee te vallen. Ik had geen idee van de hoogte.

Maar zoonlief kon zijn hand bewegen.

Dus we gingen gewoon zwemmen en daarna zagen we wel weer.

Ruim twee uur lang heeft zoonlief gezwommen. Alles deed hij, zonder 1 piep.

We liepen daarna het zwembad weer uit en hij begon weer te huilen.

We gaven de schuld aan vermoeidheid. Het is niet niks om net 6 te zijn en in groep 3 te zitten.

Hij was ook de halve nacht in de weer geweest in dit, voor hem, vreemde huisje.

En dan nog even twee uur zwemmen, het leek ons volstrekt logisch.

We mopperden dan ook flink op hem. Dat hij maar had moeten gaan slapen.

Dat hij zich nog veel vaker, veel meer, pijn zou doen...

Half zes lagen onze beide jongens in bed. Allebei afgepeigerd!

Wij ook! Maar dan uitgeblust op de bank...

Om half elf kwam hij naar beneden. Snikkend. Ging even plassen, en liep snikkend weer naar boven. Dit was niet goed...

Paracetamol? Ja, dat had ik thuis laten liggen...

Manlief naar de buren. Die schrokken zich natuurlijk een hoedje! 

Zoonlief aan de paracetamol. Een half uur later was hij helemaal beter!

"Gelukkig mama, morgen kunnen we gewoon naar de speeltuin!"

Zondagmorgen leek ook alles beter. Hij gebruikte zijn hand vrij normaal. 

Zo nu en dan zag ik wel dat het hem pijn deed, maar ja, zijn  spieren zullen wel zeer doen dacht ik.

Dus wij op naar de speeltuin!

Daar ging het een half uur goed. Hij verstapte zich en viel. En kon zich niet opvangen!

Krijsen!!

Dus, hup naar het huisje terug. Auto inpakken en snel weer richting huis!

Daar konden we wel een dokter gaan opzoeken.

Manlief met onze kleine draak naar huis en wij samen met oma (die dol is op ziekenhuizen) naar de dokter.

Deze mevrouw zag het meteen. Ondanks dat het niet blauw was, op dik.

Dat we hem in eerste instantie een aansteller vonden, keek ze niet eens raar van op.

In ieder geval werden we per direct naar het ziekenhuis door gestuurd voor een foto.

Daar werden we gelukkig vrij snel geholpen. Het was makkelijk te zien op de foto dat het echt gebroken is.

Of we zoonlief vanaf nu wel even nuchter willen houden. Poeh, dat klinkt ineens wel serieus!

Gelukkig bleek al vrij snel dat het mee viel en dat gips voldoende was.

2 uur later zaten we weer in de auto. Met een stoer mannetje, die zo moe was, maar ook zo stoer! Die geen kik had gegeven, de hele middag niet!

Wat voel je je dan schuldig als moeder, dat je zijn huilen niet serieus nam...

Tegelijk zo veel liefde, voor dat kleine/grote mannetje, die je niks kwalijk neemt en die alleen maar blij is dat de pijn nu weg is...

Theater

Eigenlijk is het ouderschap een groot theater.
Voor het grootste gedeelte spelen we een spel: Breng je kind groot.
Een hoop fantasie heb je voor dit spel wel nodig, wil je er heelhuids afkomen.
En humor, ook heel belangrijk.
En ohja, soms is het handig als je goed kan tellen. Zeker tot honderd.

En eigenlijk liggen de bovenstaande dingen mij wel.
Niet dat ik op een podium zou willen staan, maar ik kan heel theatraal zijn.
En ook goed tellen ondertussen.
En ik vind het reuze grappig als mijn jongste telg zichzelf weer in een benarde positie heeft gemanoeuvreerd. Hij zit namelijk dagelijks vast met zijn arm, hand of vingers.
Dus ik denk dat ik ook een vinkje kan zetten bij humor.

Maar goed, het feit dat ik theatraal ben en humor heb, betekent niet dat andere mensen dat hebben.
Dus als ik in de winkel heel hard schrik, schrikt iedereen om mij heen!
Als ik me er dan probeer uit te praten, dan krijg ik meestal geërgerde blikken.
Om eerlijk te zijn zie ik daar dan ook wel weer de humor van in.
Ik heb tenminste op dat moment mijn kinderen weer in mijn buurt, zonder dat er een pot jam op de grond kapot is gevallen.
En dat telt (!) voor mij het meeste! 

En natuurlijk is het overdreven om te zeggen dat het ouderschap te vergelijken is met het theater. Ik weet natuurlijk ook best dat het een serieuze zaak is.

Maar laten weten er nou met z'n allen iets luchtiger over doen. Dan wordt het vast allemaal wat makkelijker. 

Kerst

Mijn schoonfamilie is zo'n familie die je niet zo vaak ziet.

En nee, dat komt niet omdat we een slechte band hebben. 

Mijn schoonmoeder is ook niet zo irritant, zoals de meeste.

Wel komt dat omdat ze zo avontuurlijk zijn. Althans, vergeleken bij mij en mijn familie.

Waar wij allemaal braaf in Nederland wonen, hooguit een half uur rijden van elkaar, woont mijn schoonfamilie nu niet bepaald om de hoek...

Mijn schoonzusje woont al zo'n 20 jaar in Zwitserland. Midden in de bergen! Werkelijk prachtig!

Maar wel op een afstand die je niet even gaat rijden om een kopje koffie te drinken dus...

Mijn schoonouders wonen al jaren in een caravan. Niet zo'n Frans Bauer ding op een vaste plek. Nee, zo een voor achter de auto. Nouwja, bus dan... De meeste auto's zullen niet vooruit komen met deze caravan.

En met die caravan komen ze overal. Dan "wonen" ze weer een poosje in Denemarken, dan weer in België en dan weer bij ons in de buurt. Nu wonen ze al 2 zomers lang in Italië!

Daar beheren ze gewoon even een camping en hebben de tijd van hun leven!

Maar goed, wij drukke mensen, hebben niet vaak de tijd om eens een weekje weg te gaan.

Daar komt bij dat we de crisis zo ongeveer letterlijk samen op onze schouders dragen.

Dus financieel is het ook niet haalbaar om onze familie geregeld op te zoeken.

Nu worden we al een poosje gesmeekt om met de kerst naar Zwitserland te komen.

We hielden de boot wat af. Want ja, misschien is een vliegticket tegenwoordig niet zo duur meer, maar we moeten ook naar dat vliegveld toe. En we willen ook niet met lege handen aan komen. Enzovoort enzovoort... Genoeg excuses zoals altijd.

Op een avond begon de hele "ellende" weer van voren af aan. Foto's werden over en weer gestuurd van prijzen voor vliegtickets.

Gesmeekt werden we door iedereen. 

Uiteindelijk zijn we zover overstag gegaan dat we met eigen vervoer willen. Of in elk geval even rustig nadenken over hoe en wat.

En daar zat ik de volgende morgen! Het hele internet af te speuren naar skipakken voor de kinderen...

Want hé, wij zijn ook niet van steen!

En wie wil er nu niet in de bergen, in de sneeuw, in een prachtig land als Zwitserland, kerst vieren?! 

Storm

Het is echt waar!
Mijn kinderen zijn totaal wild wanneer er storm op komst is.
Meestal heb ik het zelf nog niet in de gaten.
Ik loop dan vooral op ze te mopperen.
Dat een bank is om op te zitten. Dat er in huis niet gerend mag worden. Dat het in huis geen speeltuin/gymzaal is.
En dat ze nu eindelijk eens moeten gaan spelen in plaats van ruzie maken!

En wanneer ik dan klagend mijn moeder bel, omdat ik me echt geen raad meer weet,
dan zegt mijn moeder alleen maar: ja kind, we krijgen storm.
En als ik dan eens oplet tijdens het nieuws, dan blijkt ze weer eens gelijk te hebben!

Dus toen ik deze week op allerlei social media las dat er een orkaan deze kant op komt, was ik voorbereid!
Ik zette de knop om in mijn hoofd. Ik zette thee, wat ze kregen met koekjes en we deden spelletjes aan tafel.
Geen wilde dingen.
En dat werkte heel goed. Totdat manlief thuis kwam.
Toen gingen ze ineens weer rennen en schreeuwen en dingen kapot maken.

Vals keek ik mijn lief aan. Heel erg vals!
Want ruzie maken waar de kinderen bij zijn mag natuurlijk niet. Niet pedagogisch verantwoord enzo...
Maar ik had wel heel erg veel zin om op dat moment heel erg hard te schreeuwen!
Nog harder dan alle kinderen bij elkaar.

Maar ja, dan tel ik maar eens weer tot 10 (of 100) en probeer ik te onthouden dat elke fase weer voorbij waait...
Dus ook deze.

Babydingen

Ik weet het echt heel zeker hoor. Hier geen baby meer.
Alleen nog die van anderen dan...
Wanneer je een soort van walging (echt maar heel kort hoor! En daarna borrelde er meteen een heel groot schuld gevoel naar boven!) voelt bij het zien van een 'hoera een meisje' slinger, kun je denk ik wel een conclusie trekken.
En dat doe ik dus ook.
Heerlijk hoor, dat kleine spul hier over de vloer.
Maar ook zo heerlijk als ze om zes uur weer worden opgehaald door hun eigen vader of moeder.

Maar, ik ben ook de beroerdste niet natuurlijk.
En nu ik druk bezig ben om al dat kleine spul uit te zoeken, te wassen en nog 1 keer te strijken,
dan voel ik echt wel iets...
Nooit meer dat schattige nijntje pakje. Nooit meer dat leuke 'siske de rat' pakje.
En op de een of andere manier heb ik meer moeite met de hydrofiele luiers dan met de babykamer.

De commode is allang de deur uit, maar ik blijf stug de hydrofiele luiers gebruiken.
Dat ik die mooie omslagdoek van nijntje moet opbergen gaat me ook aan het hart.
Zal ik die volle dozen dan toch maar bewaren?

De wandelwagen is ook zoiets. Ik gebruik hem al maanden niet meer. 
Maar het ding op zolder zetten is een stap die ik nog niet wil nemen.
Want het komt nooit meer terug...
Manlief vraagt me geregeld wanneer dat grote obstakel eindelijk weg mag uit de hal.
Ik bedenk dan plannetjes om het ding eerst nog in de schuur neer te zetten.
Maar wanneer ik dan de deur van de schuur open, zinkt me de moed  in de schoenen...
(Zijn wij de enige met zo veel zooi?!)
Nu heb ik de deal gemaakt om de wandelwagen te laten staan tot na de wintersport.
Ik weet ook heus wel dat een wandelwagen in de sneeuw geen optie is, maar hè, zo zijn wel toch weer 3 maanden verder!
Daarna zie ik wel weer. Want ik weet ook wel dat het een gek gezicht is om met mijn (dan) drie jarige peuter, van iets meer dan een meter lang, rond te lopen in een wandelwagen. Het liefst ook nog in de lig-stand! ;)

Sollicitatie

Voor de website van Tischa Neve, Groot en Klein, schreef ik dit proefartikel.

Als het ware een sollicitatie om gastblogger te worden en hopelijk zo iets meer bekendheid te krijgen en te groeien in wat ik het allerleukste vind. Namelijk schrijven.
(Nu maar hopen dat hij goed genoeg is!)

6 Jaar!

Hoera, hoera! Onze kleine/grote man is alweer 6 jaar!

Wat is de tijd snel gegaan, en wat zijn alle clichés waar!

Hoe ons leven veranderde op het moment dat dit kleine mannetje (of nou ja, klein… Toch mooi 9 pond bij de geboorte!) geboren werd. Iedereen zegt dat wel, en je neemt dat aan voor waar. Maar hoe dat werkelijk is, dat kan je alleen maar echt begrijpen als je dat hebt mee gemaakt!

Ineens staat je leven op zijn kop! De eerste weken na de geboorte keken we bijvoorbeeld naar de tv zonder dat we het werkelijk zagen. “He, is het nieuws al afgelopen? Was er nog wat bijzonders dan?”

Ook wisten we van te voren precies hoe het niet moest! Of daar veel van terecht is gekomen betwijfel ik…

We doen echt ons best en weten echt wel dat consequent zijn het belangrijkste is voor kinderen! Maar ja, soms heb je gewoon even geen zin in jammerende kinderen… Daar zijn we vast niet de enige in.

En nu zijn we 6 jaar en heel wat ervaring verder.

Ja, iemand met kinderen die ondertussen volwassen zijn zullen ons grappig vinden. Heel wat ervaring met een kind van 6 jaar…

We staan nog altijd in de startblokken, naar het schijnt.

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.

Tot zover klopt bovenstaande zin wel.

Iets simpels als een flesje is hier niet meer aan de orde, hoe onze kleine man het op school doet wel. En dat weegt toch net iets zwaarder dan hoeveel flesjes hij al op had.

Ik vind het in ieder geval soms best lastig hoe ik het “moet” doen.

Daar ben ik altijd open en eerlijk in.

Voor mij geen bubbel, ik probeer met een open blik naar buiten te treden.

Door open te zijn hoor ik dat andere moeders vaak met dezelfde dilemma’s zitten als wij. En dat geeft lucht.

Hierover schrijven maakt dat ik het zelf soms duidelijker ga zien. Ik hoop hier andere ouders ook mee te helpen.

Mijn planning

Ik ben zo iemand die alles opschrijft.
Maar dan bedoel ik ook echt alles alles!
Mijn agenda staat altijd bomvol.
Niet zozeer met afspraken, hoewel die er ook best wat tussen staan, maar met wat ik moet doen.
Dan kan zijn van stofzuigen tot planten water geven. Of van badkamer soppen tot bedden verschonen. Zelfs was opvouwen staat in mijn agenda!
Er zijn mensen die me voor gek verklaren om deze tic.
Maar laat het zo zijn, ik vind het prettig.
Ik schrijf het op, en daarmee is het uit mijn hoofd..
En het allerleukste eraan, vind ik, als ik het gedaan heb zet ik er een grote krul door!
Zo heerlijk voelt  dat!

Maar goed, het komt ook geregeld voor dat ik alles opschrijf, mijn hele week vol zit en ik feitelijk nergens aan toe kom.
Omdat ik te lui ben, of omdat de kinderen hier mij tegen houden om te doen wat ik wil doen. 
Of omdat er gewoon leuke dingen tussen door komen. Spontane koffiedates enzo.
Die zijn tenslotte het allerleukste!
Net als vroeger, wanneer je op stap ging. Stond de afspraak al maanden, dan vielen de avond en nacht vies tegen. Werd je op zaterdagavond gebeld of je mee ging, dan had je de beste tijd van je leven!

Maar goed, ik dwaal af...
Wanneer ik een aantal weken niet mijn lijstjes af kan werken, dan gaan ze terug in mijn hoofd zitten. En niet zo'n beetje ook!
Ik overdrijf niet als ik zeg dat alles vast gaat zitten. Zo vast als de files in het westen!
Dan komt er een moment dat ik moet.
Dan moet alles en iedereen wijken hiervoor.
24 uur blijkt ineens veel te weinig voor een dag, want ik moet zo veel.
Eigenlijk best zielig voor de kinderen, want ja, die kunnen er natuurlijk niets aan doen!
Maar als ik dan ook (bijna) klaar ben, dan voel ik me werkelijk als herboren!
Dan kan ik echt met een heerlijk gevoel op de bank neerploffen voor mijn dagelijkse soapie.
Of een paar verhaaltjes extra voorlezen als ik mijn eigen kinderen naar bed breng.
Of uitgebreid knutselen met de iets grotere kinderen die hier over de vloer komen.
Dan kan ik weer oprecht genieten van alles om mij heen!

Lijntje

Er zullen mensen zijn die me voor gek verklaren, er zullen ook mensen zijn die het he-le-maal met me eens zijn. 
Ik denk zelfs een meerderheid.

Want hoe vaak is het je, als ouder, niet gebeurd dat je hardop zei: ik geloof dat de kleine slaapt...
En je was nog niet uitgesproken of je hoort alweer een huilend kind boven!
Eerst denk je nog dat het toeval is, maar na een keer of 573, ga je er toch bijna in geloven dat het echt is... Je hebt een lijntje met je kind...
Zo heb ik als gastouder wel eens kinderen met een babyfoon met camera.
En, geloof het of niet, die kinderen gingen niet slapen! Of vielen doodmoe in slaap, maar waren na 20 minuten weer wakker.
En deed ik de babyfoon uit, dan ging het goed.
Niet alleen omdat ik ze niet hoorde, want hier in huis hoor ik elk geluidje uit elke kamer.
En ik ga, uiteraard, vaak genoeg zachtjes kijken. 
Maar ik weet dat het goed is, wanneer ik andere kinderen op bed breng, en het slapende kind slaapt door.

Ook onze eigen jongste telg is gevoelig voor mijn lijntje.
Zo zette ik wel eens de muziek zo hard aan dat ik hem niet kon horen, maar hij geen last had van de muziek. En ik kon er de klok op gelijk zetten dat het dan binnen 10 minuten stil was en bleef. Zolang ik maar niet hardop zei dat het stil was natuurlijk!
En ook nu nog merk ik dat ik het geluid van de babyfoon niet aan moet hebben staan. Sterker nog, als de babyfoon in mijn buurt staat en ik zie de lampjes per ongeluk oplichten omdat hij een geluidje maakt, ben ik alert en gaat het boven van kwaad tot erger...
Best sneu als je nagaat dat het begint met een geluidje van bijvoorbeeld het hoofd stoten, en dat door mijn lijntje mijn kind later weer klaarwakker is...

Zou dit soms al het eerste "loslaten" zijn misschien?!

Eten

Er is maar 1 ding wat ik echt niet lekker vind. Dat zijn boontjes.
Mijn man is juist gek op boontjes.
Dat is behoorlijk best lastig...
Ik weiger aan tafel uitzonderingen te maken. We eten hier wat de pot schaft.
Maar ja, dat zou betekenen dat ik ook boontjes moet eten...
Ik heb een tijdje gewoon geen boontjes klaar gemaakt. Dat werkte prima.
Op de enkele mopper van manlief na dan...
Toen deed ik een tijdje wel boontjes koken, maar dan at ik later. Onder het mom van: mama heeft het even te druk.
In de tijd dat ik nog avonddiensten had, was het geen enkel probleem. De, toen nog 2 heren, aten toen geregeld boontjes als ik weg was. Niemand die er last van had.

Maar ja, kleine kinderen worden groter en avonddiensten heb ik nooit meer, aangezien ik nu thuis werk. Dus dit trucje gaat niet meer op nu...
Erg pedagogisch verantwoord is het natuurlijk ook niet...
En om het nog erger te maken, er ligt hier ongeveer 10 kilo boontjes in de vriezer. Vers uit eigen tuin!
Ik heb ze persoonlijk gedopt en ingevroren. Ongeveer een week lang was ik hiermee onder de pannen! En bij elke boon dacht ik: Ik lust niet eens boontjes! Ik lust niet eens boontjes!
Als een mantra herhaalde zich dit steeds in mijn hoofd...
Aan het einde voelde ik mijn armen bijna niet meer, laat staan dat ik mijn vingers nog kon bewegen! Dan heb ik het nog niet eens gehad over het zwarte zand aan de randjes van mijn nagels! Ik geloof dat het een maand duurde voordat ik dat schoon had...

Dus zo nu en dan moet ik ze wel klaar maken...
Afgelopen week was zo'n dag dat ik ook echt super druk was. Dus boontjes uit de vriezer met een karbonaadje was ook echt een goede optie.
En als ik mijn drie heren mag geloven zijn ze ook echt heel erg lekker! Zoals bijna alles vers uit eigen tuin lekkerder is. En natuurlijk ook erg gezond.
Maar ondanks dat ik, heel fout, echt druk was, kreeg ik toch vragen van mijn kinderen...

Misschien moet ik toch maar eens proberen of ik me er niet overheen kan zetten...
Ze zeggen tenslotte toch altijd dat je smaak elke 7 jaar verandert?

Zielsgelukkig

Ik had nooit gedacht dat ik zo materialistisch zou zijn!!
Nadat ik gisteren al als een malle kleding voor de kinderen kocht op de kinderkledingbeurs hier in de buurt, togen we vanmorgen richting de stad.
Mijn favoriete kledingwinkel had winterjassen in de aanbieding.
Zelfs manlief vond dit de moeite waard! Dat zegt wat!

We waren, gelukkig, allemaal al voor acht uur klaar wakker.
Dus rustig koffie drinken was erbij, voordat ik begon te drammen.
Vroeg in een winkel zijn op zaterdagmorgen heeft namelijk veel voordelen vind ik.
Zo kun je je kinderen iets meer los laten zonder dat je ze uit het oog verliest.
En deze keer kreeg ik mijn zin! Om negen uur zaten we al in de auto!

Ik was ook mooi de enige klant in de winkel. 
Lekker rustig passen dus!
Maar toen, keuzes maken... Er waren er 2 erg mooi. Ik kon ook echt niet kiezen.
Voor en tegens afwegen, het hielp niets...
Manlief opperde na een tijdje ze allebei maar mee te nemen. Ik was nog nooit zo snel bij de kassa!

Daarna maar door naar de winkel voor onze wekelijkse boodschappen.
En werkelijk, ik heb op zaterdagmorgen nog nooit zo relaxt boodschappen gedaan!
Ik liep zelfs te glimlachen! Ik ergerde me aan niemand!
Het was bijna eng!
En dat allemaal door nieuwe jassen!

Luier-ellende

Als, en ik zeg als, we ooit van de luiers af zijn, dan zal ik een gat in de lucht springen!

Maar voorlopig denk ik niet dat we er vanaf zijn...

Er loopt hier sowieso 1 draakje rond, die weigert iets op de pot te doen!

Sterker nog, hij wordt zelfs boos als ik hem op de wc of pot wil zetten!

Om vervolgens snuivend bij mij weg te lopen en in zijn broek te poepen...

Die kan ik dan weer in m'n zak steken...

Niet letterlijk natuurlijk!

En dan hebben we nog de grote/kleine man. Die was als 2-jarige overdag zindelijk. Keurig volgens het boekje. Voor een jongetje zelfs aan de vroege kant.

(He, hallo Bubbel!)

Maar de nachten daarentegen, dat is een heel ander verhaal...

(Dag Bubbel!)

Er was een moment, ongeveer een jaar geleden, dat ik het gevoel had dat alle kinderen om ons heen 's nachts zindelijk waren. Dat we echt een probleem gevalletje waren.

Ik kreeg veel adviezen. Van belonings-systemen tot gewoon doen.

Aangezien wij van het gewoon-doen-type zijn, deden we dat.

Binnen 5 nachten zou het klaar zijn, aldus de advies gevende mensen om ons heen.

Na de eerste nacht heb ik nog fluitend het bed verschoond. Ik geloof dat ik na de derde nacht wat begon te mompelen. Na de vierde nacht werd dat mopperen.

Na een week was ik er zat van! Spuugzat!

Het leek van kwaad tot erger te worden en ik zag absoluut geen vooruitgang!

Na een gesprek met de juf en de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau, bleken we dan ook absoluut geen probleem gevalletje! Halleluja!!

Dus, hup, die luier weer aan voor de nacht en allemaal weer in de relaxed stand!

Helaas, daar dacht zoonlief anders over... Heel anders wel te verstaan!

Dat kinderen je letterlijk nemen, dat weet natuurlijk iedereen, maar dat zoonlief dit zo letterlijk zou nemen, dat konden we echt niet bedenken hoor...

Zoonlief had ergens opgevangen dat zijn luier droog moest blijven. En dat was zijn luier elke morgen.

Maar zijn bed daarentegen niet!!

Weken lang kon ik nog dagelijks zijn bed verschonen!

Ik kon mezelf dagelijks wel voor mijn kop slaan! 

Na ongeveer 3 maanden kwam eindelijk de rust een beetje terug... De luiers bleven aan.

(Zou zijn nieuwe grote bed hier aan bij hebben gedragen?)

En nu heeft hij al een ruime week iedere ochtend een droge luier... Het zal toch niet?! In de week dat hij 6 jaar is geworden?!

Ik durf er bijna niet meer op te hopen, maar toch doe ik het. 

Ik probeer het nog een keer bij zoonlief, slapen zonder luier...

Bubbel

Die Bubbel waar sommige moeders in leven, hoe doen ze dat toch??
Die Bubbel waardoor ze er heilig van overtuigd zijn dat alleen hun eigen kind de leukste, de beste en de goeiste is...
Zooow ontzettend irritant vind ik dat!
Dat je dat in gesprek bent, en dat het alleen maar over de kinderen van je gesprekspartner gaat... Die kan al zo goed praten! Die tekent al poppetjes als een 7-jarige! 
Of, zoals mijn schoonmoeder altijd zegt, hij speelt piano met zijn tenen!
Waarom kunnen mensen niet gewoon doen?
Waarom moet het altijd meer en beter?
Leg je daar mee niet een enorme druk ook op je kind?

Oke, natuurlijk moet je altijd positief blijven over je kind!
Maar overdrijven is ook een vak, of niet soms?
En ik kan me ook niet voorstellen dat die andere schatjes nooit eens stout zijn!
Die van mij in ieder geval wel!

Zelf probeer ik daarom altijd nuchter te blijven als het om onze kinderen gaat.
Want achter die mooie blonde koppies en blauwe ogen, schuilt heel wat kattenkwaad!
Zo lief als ze er uit zien, zo brutaal kunnen ze zijn!
Ja, ze gaan keurig volgens "het boekje". 
Maar onze kleine/grote man loopt net zo goed tegen allerlei dingen aan op school waar we van te voren echt geen rekening mee hadden gehouden!
Gelukkig maar dan dat hij blonde haren en blauwe ogen heeft. Dat helpt hem tot nu toe goed!

En heus, we zijn ontzettend trots op onze beide mannetjes!
Ze hebben allebei hun eigen mooie en goeie dingen.
Ze zijn allebei heel sociaal en onze kleine/grote man kan gewoon al lezen!
En ons draakje kan zo goed en lief helpen! (als hij zin heeft)
Voor ons zijn ze absoluut de beste, de leukste en de goeiste!
Maar wanneer ik in gesprek ben over onze kinderen, dan hou ik mezelf een beetje in. Dan sta ik open voor andere dingen en mensen.
Ik zou het zo leuk vinden als "die andere" moeders dat ook eens deden.

Dagje werken

Zomaar een dag beschreven uit mijn (werk)leven.
Meestal zijn ze heel gezellig en rustig.
Met ritme enzo.
En soms lopen ze zo:
Volle bak, dat gebeurt niet vaak. Maar ach, het kan, dus ik doe het.
Vervoer voor zoonlief van school naar huis toe is geregeld.
De bedjes staan klaar.
Dus er kan in principe niets meer mis gaan!
En dat gebeurt ook niet! Ze slapen keurig achter elkaar aan, precies zoals ik voor mezelf had gepland.
Ze spelen heel lief samen, zonder dat er geschreeuwd en gemept wordt.
Het eerste kindje wordt al op tijd opgehaald. So far so good!
Terwijl ik met de oma sta te praten hoor ik boven een kindje huilen. Wanneer de oma met kindje weg is maak ik een fles en haal de huilende baby van boven.
Ik ga bij het raam zitten, met het uitzicht op nog 3 spelende peuters in de zandbak.
Zo kan er niets mis gaan. Denk ik.
Ik geef de fles, dat loopt niet lekker... Maar ja, misschien is de baby wel een beetje afgeleid denk ik nog.
Ik hoor buiten wat mis gaan en kijk. Ons eigen kleine draakje giert het uit! Nee, niet van het lachen... Hij blijft wat liggen, zit hij met zijn hals ergens aan vast? Toch maar even kijken. Fles op tafel, baby op de arm. Draakje komt ondertussen langzaam overeind. Gelukkig, hij stikt niet! Net als ik naar hem toe wil gaan voel ik iets warms op mijn arm. Ik kijk. Oh nee he!!! De baby heeft gespuugd!! Wat heet! De hele keuken zit er onder! Ik zit er helemaal onder!
Ondertussen komen er 3 peuters aan gedenderd, waaronder mijn eigen draakje die nog erg overstuur is. Paniek!! Wat nu eerst?!
Eerst baby maar eens in de wipstoel. Ondertussen gil ik de peuters toe dat ze vooral buiten moeten blijven. Twee luisteren braaf en blijven bij de deur staan kijken naar hoe ik paniekerig bezig ben om alles weer in het gareel te krijgen. Maar de ander vind het stom van mij, dat ik zomaar nee roep. En stapt gemoederd naar binnen. Dat ik nog harder nee roep staat hem al helemaal tegen, dus hij zet een nog hardere keel tegen mij op.
Als ik hem vraag om te kijken waarom hij even moet buiten blijven kijkt hij hoogmoedig om zich heen. Als ik hem eindelijk zover heb om naar beneden te kijken schrikt hij ook en rent snel naar buiten. Zo, dat is eerst klaar. Nu de vloer! Jakkes wat vies!
Als ik de vloer zover schoon heb eerst, moet ik toch maar eens gaan kijken wat daar gebeurt is buiten. Draakje weet zelf al niks meer van wat er is gebeurt. De andere peuter weet me nog te vertellen dat hij ging "vallen daar". Er zit een mooie rode striem in draakje zijn nek. Gaat wel weer over.
Nu snel kijken bij de baby, die boert nog wat na... Voorzichtig schone kleren aan en voorzichtig weer in de wipstoel. Nu wil ik zelf wel even wat schoons aan, maar hoe?!
Met 3 peuters in de tuin en een boerende baby heb ik weinig kans.
Wachten tot de peuters weg zijn, meer zit er niet op. Gelukkig is op dat moment mijn werkdag al bijna ten einde en kan ik een half uurtje later me omkleden. 

Groep 3!

Eerst was het de gastouder, waar ik mijn eerst geboren zoon heen bracht. Tranen met tuiten huilde ik, hoe kon ik mijn kind achter laten bij een vreemde??! Dat zou nooit goed komen!

Toen ik 2 jaar later zelf als gastouder ging werken, bracht ik zoonlief wekelijks 2 keer naar de peuterspeelzaal. Ik had hier absoluut geen moeite mee. Sterker nog, ik vond de moeders met tranen in hun ogen maar wat aanstellerig!

Weer 2 jaar later mocht zoonlief voor het eerst naar de basisschool. Hij had er heel veel zin in! En ik ook wel eigenlijk. Tenslotte kwam hij op een ontzettend leuke school bij 2 hele lieve juffen!

Nu, weer 2 jaar later is het tijd voor groep 3. Zoonlief vind het spannend. En misschien juist daardoor, ik ook...

Hij is bijna de jongste van de klas. Ook de kleinste, maar dat zal wel altijd zo blijven, wij zijn ook niet groot. Maar het idee... Mijn kleine mannetje is nog maar 5 jaar en gaat nu naar groep 3...

Ik sta gewoon een traan weg te pinken als ik nog 1 keer zwaai! Hoe ernstig!

Maar gelukkig kan ik bij genoeg moeders mijn ei kwijt. Want ik ben niet de enige!

Waarom is het zo moeilijk om je kind los te laten?

En tegelijk zo belangrijk!

Ik merk het altijd snel genoeg, wanneer ik de touwtjes wat meer los moet laten...

Doe ik dat niet, dan ben ik een heks. En dat is zacht uitgedrukt...

Laat ik de touwtjes wat meer los, dan blijkt het meestal prima te gaan en is de sfeer hier thuis ontspannen en fijn!

Maar ja, ik zal er nog vaak genoeg tegen aan lopen...

Net als al die andere moeders...

Afzak-weer

3 Maanden verder ben ik.
En heel wat mee gemaakt in die tijd.
Na een flinke dip, veroorzaakt door manlief die zonder pardon op straat kwam te staan, heb ik mij gelukkig kunnen herpakken.
Zoonlief helpt mij hier ook heel goed bij: Nee mama, jij mag geen snoepje!
Een goede spiegel is dat, dat kan ik wel zeggen!
En aangezien hij natuurlijk 6 weken vakantie had, net zoals de rest van de jeugd in Nederland, had hij ook goed de tijd om mij in de gaten te houden!

Dus, ik neem braaf mijn ontbijt, samen met de jongens. Drink bijna geen frisdrank meer en neem dagelijks een goede lunch.
Het begint nu echt zijn vruchten af te werpen!
De eerste die me vroeg of ik was afgevallen kon ik wel omhelzen!
Ergens dacht ik nog dat het beleefdheid was.
Maar toen een paar dagen daarna mijn moeder en later ook mijn zusje het begon op te vallen, ben ik manlief maar eens gaan aankijken. Waarom zie jij het niet?!
Maar ja, hij ziet me alle dagen, want hij is thuis natuurlijk.
Hij begon er toch maar eens op te letten. En verhip! Ook hij zag het! Minder bil en minder onderkin!
Helaas, mijn buik, waar alles om draait in dit hele verhaal, blijft nog zitten waar hij zit.
Maar veel vrouwen zullen dat beamen, als ik zeg dat datgene waar je wilt afvallen, pas als laatste begint te verliezen.

Hier ben ik al heel trots op! Want stiekem is het best leuk als je de hele dag je broek staat op te hijsen. Ik kon eindelijk eens een riem omdoen omdat het nodig is, en eens niet voor de sier!

Ondertussen heb ik zelfs een stapel kleding klaar liggen voor een kennis. Kleding die mij te groot is! Hoe fijn is dat!!

Het leukste was toch wel het moment in onze vakantie. Dat ik bij de welbekende H&M een broek in een reguliere damesmaat aan kon doen. Dat ik deze over mijn achterwerk heen kreeg en me daarna ook nog kon bewegen! Mijn hele vakantie kon niet meer stuk!!

Steeds meer mensen gaan het zien, en dat werkt behoorlijk stimulerend, dat kan ik wel zeggen!

Dag 4.

Vandaag toch even een dip. Maar dit kan ook een andere reden hebben.
Gelukkig kan ik me vrij snel herpakken.  En dat merkt zoonlief ook: je bent nu wel weer lief tegen ons mama!

Tussen het schoonmaken door heb ik mijn ontbijt genuttigd. Ja, heel erg fout! Maar in de bende die ik zag kon ik ook niet zitten...
En zo altijd nog beter dan helemaal niet ontbijten.
Toen ik tijdens het schoonmaken mijn rust gevonden had, ergens tussen het oud papier op het aanrecht ;) , heb ik alle tijd genomen om fruit te eten met mijn schattenboutjes. En dat was maar goed ook want draakje nam mijn tijd ook! (Zelluf doen mama!)

Naast het feit dat mijn huis er weer netjes uit ziet en ook weer schoon ruikt door al dat gepoets vandaag, helpt het me ook van mijn negatieve energie af. Arme kinderen!
En het regent toch de hele dag. Dus prima combi vind ik zelf!
Maar ondanks dat ik vandaag ook goed bezig ben met het eten, heb ik om vijf uur echt wel even weer een dip. Ik snauw iedereen in mijn buurt af...
Ondanks dat het hongerige gevoel aanzienlijk minder is vergeleken met de afgelopen dagen.
Het avondeten, rode kool, aardappelen en een gehaktbal, valt goed. Ik heb de hele avond geen hongerig gevoel weer!
Zou mijn lijf al beginnen te wennen?!

Als manlief om tien uur toch wat wil snaaien doe ik ook niet mee.
Wanneer ik hem vraag of hij het niet opvallend vindt dat de bewuste cake al een week in de kast ligt, zegt hij dat hij dat niet gezien heeft. Maar dat hij het wel hoog tijd vind dat wij (!) de cake dan maar eens aanbreken. Dat ik dat niet doe verbaasd hem wel. Maar hij vraagt niet verder. Best irritant soms om een man te hebben die alles kan eten zonder ook maar een gram aan toe komen!
Ik vertel het hem nog steeds niet en loop naar boven.
Ondertussen sta ik wel echt op het punt om alles op te biechten!
Hoe lang nog voor het hem opvalt!?

Liefs,
Roelfien

Dag 3.

Nog steeds ben ik enthousiast en positief over mijn goede voornemens!
Het enige wat me wat tegen valt is dat ik geen spierpijn heb in mijn buik.
Zouden 100 sip-ups niet genoeg zijn? Doe ik ze niet goed genoeg? Vandaag maar even uitpluizen.

Mijn ontbijt bestaat vandaag uit een broodje met ham en kaas, ei en een beetje tuinkers erop.
Het smaakt me heerlijk! Zo hou ik mijn "nieuwe leven" met gemak vol!
Want dat is mijn achterliggende gedachte hier bij dit alles. Ik wil niet diëten! Ik wil geen chagrijnige moeder zijn die hunkert naar chocola of anderszins suiker. Het lijkt me namelijk dat ik daar ook geen goed voorbeeld mee geef aan mijn kinderen.
Dus ik pas mijn hele levensstijl aan op een manier die voor mij goed voelt.
En een keertje snoepen mag wat mij betreft best. Zolang het bij een keertje blijft.

Vandaag mag ik weer eens aan het werk, na vijf vrije dagen.
Dus om 9.30u zitten we met z'n vijven aan tafel. Deze keer met aardbeien en druiven.
Daarna is het tijd om wat in te slaan.
Met vijf kinderen op de fiets naar het centrum is op zich al een sport en ik doe zulke dingen echt te weinig. Dus nu ik bezig ben met mijn leven in de steigers zetten, doe ik het ook goed.
Chiazaad  voor zoonlief en mij, kokos-bloesem-suiker om uit te proberen en honing van de bio-boer. Zo moet ik een heel eind komen met de rest.
Nu ben ik ook officieel arm! Dat is wel een nadeel van gezond leven. Jammer dat Nederland hier nog niets aan doet...
De kokos-suiker cez en zus meteen enthousiast over, aangezien ze deze nog niet kenden.
Leuk zeg, 2 dagen geleden begonnen en nu zelf al een tip voor iemand anders gehad!

Aangezien de heren al brood hebben gehad, nog voordat ik zover ben, zit ik om 13u alleen te eten. Een broodje huttenkase en komkommer en een glas optimel puur. Die is echt heerlijk!
Ik merk vandaag wel dat mijn lichaam reageert. Vanmorgen steeds zweetaanvallen (zo gênant!) en vanmiddag juist heel koud. Zo nu en dan vond ik het echt moeilijk om niet even een koekje te pakken en stiekem op te eten. Maar dat ik het niet gedaan heb maakt me wel trots!

Het avondeten, opgebakken aardappels,doperwten, wortels, mais en een slavink, viel me deze keer wel goed.
En nadat ik mijn schattebouten lekker schoon en fris in bed had liggen was het even tijd voor mij zelf!
Even mijn "Geert Wilders" coupe bijwerken. Nu ben ik weer mooi mijzelf! ;)
Ook mijn nagels zien er weer mooi roze uit.
Die ontspanning beviel me wel goed!

En hoewel ik geneigd ben om manlief alles te vertellen, doe ik het nog steeds niet!
Lijkt me zoveel leuker wanneer het hem opvalt!

Liefs, 
Roelfien

Dag 2.

Ik ben nog steeds vol energie en inspiratie!
Aangezien ik nog geen boodschappen heb gedaan, bestaat mijn ontbijt uit twee wasa-crackers met kaas. En natuurlijk koffie!
Als mijn twee schattebouten fruit gaan eten doe ik met ze mee.
Zo zitten we gezellig samen aan tafel met ons bakje druiven. Wat zijn druiven eigenlijk lekker!
En wat schandalig dat ik niet altijd al fruit at. Wat een ontzettend slecht voorbeeld was ik voor mijn kinderen!
Gelukkig is het nooit te laat om iets te veranderen en te verbeteren!
Aan zoonlief leg ik uit dat ik ongezond bezig was.
In de klas had iemand tegen hem gezegd dat hij een dikke moeder heeft. Dat vond hij niet leuk. Waarom? 'je bent niet dik mama!' En de kleuter in kwestie schijnt nooit fruit mee naar school te krijgen, maar wel chocolade koekjes. 'Dus dan word die nog dikker dan jij mama!'
Kijk, dat heeft mijn kind dan wel goed in de gaten!

Als lunch kies ik voor 2 bruine boterhammen met pindakaas en appelstroop. (want jaaa, dit mag gewoon!) En een beschuitje (helaas, die mag eigenlijk niet...) met tuinkers. Vers van eigen vensterbank! ;)

Af en toe voel ik een licht zeurend gevoel in mijn hoofd. Ik reageer dus goed op het minderen van suikers!
Ik ben overal op voorbereid, dus kom maar op met die zogenaamde afkick-verschijnselen!

Ik heb vanmorgen meteen thee gezet. Dit drink ik 's middags koud op. Net ijsthee en ik vind het erg lekker.
Wanneer ik om 15u een hongerig gevoel krijg baal ik wel even... Alweer een appel heb ik niet zo veel zin in...
Maar wacht, ik heb nog rozijnen en kaneel! Samen met een appel dit even in de oven en smullen maar!
De volgende keer moet ik zoiets alleen wat eerder bedenken. Het is al 16u geweest wanneer ik dit hapje klaar heb. En om 17u heb ik een klein draakje wat wil eten.
Ik zet het in de koelkast om te zien of ik dit kan bewaren.

De nasi valt me zwaar. Lijkt me een goed teken. Of zie ik nu spoken?
Wanneer ik rond 21u toch nog wat trek krijg doe ik wat noten in de oven. Gehusseld in olie, zeezout en paprikapoeder. Heerlijk!
Maar de volgende keer wel minder olie gebruiken en meer kruiden! ;)

Na 100 sit-ups ga ik slapen.

Liefs,
Roelfien