Al 5 jaar denken we dat we niet meer aankunnen dan wat we op dat moment beleven.
Maar telkens blijkt weer dat we sterker zijn dan we dachten.
Het was dan ook 5 jaar geleden, 3 dagen voor de kerst, dat we rond 20u een telefoontje kregen van de baas.
De bank had die middag, net nadat al het personeel vertrokken was, andere sloten op de fabriek gezet.
Met andere woorden, de fabriek waar mijn man al jaren met veel plezier werkte, was failliet!
Op dat moment leek de wereld van mijn man in te storten.
Als zijn vrouw had ik weinig moeite om me staande te houden en er voor hem te zijn.
We moesten door, we hadden een klein gezin.
Sinds die tijd ging het bergafwaarts met ons allebei.
In 2010 verloor ook ik mijn baan door bezuinigingen. Last in First out!
Mijn moeder ging ook in dat jaar de loodzware strijd aan toen er bij haar borstkanker werd geconstateerd.
In december dat jaar dachten we het ergste gehad te hebben, toen mijn moeder haar laatste chemo achter de rug had.
Niets bleek minder waar...
Vanaf dat jaar leken wij de crisis samen te moeten dragen.
Ik werd gastouder. Heel gezellig hier met al die kinderen!
Maar een aanzienlijk lager maandloon natuurlijk. En dan al die strenge regels die de GGD elk jaar weer bedenkt... Soms vraag ik me af waarom ik het doe.
Maar die blije kinderkoppies maken gelukkig veel goed!
Ook manlief ging van baan naar baan. En elke keer als we dachten dat we het maandelijks weer iets beter zouden krijgen, kwam er weer iets.
Nu, 5 jaar verder, heeft manlief net weer een contract ergens gekregen die lijkt op wat hij ooit had!
Hij is zo blij als een kind, en ik huppel gezellig met hem mee!
We gaan de kerstdagen weer eens totaal anders vieren dan anders.
Niet met grootse dure dingen. Maar wel met een blij, gelukkig en trots gevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten