vrijdag 24 oktober 2014

Theater

Eigenlijk is het ouderschap een groot theater.
Voor het grootste gedeelte spelen we een spel: Breng je kind groot.
Een hoop fantasie heb je voor dit spel wel nodig, wil je er heelhuids afkomen.
En humor, ook heel belangrijk.
En ohja, soms is het handig als je goed kan tellen. Zeker tot honderd.

En eigenlijk liggen de bovenstaande dingen mij wel.
Niet dat ik op een podium zou willen staan, maar ik kan heel theatraal zijn.
En ook goed tellen ondertussen.
En ik vind het reuze grappig als mijn jongste telg zichzelf weer in een benarde positie heeft gemanoeuvreerd. Hij zit namelijk dagelijks vast met zijn arm, hand of vingers.
Dus ik denk dat ik ook een vinkje kan zetten bij humor.

Maar goed, het feit dat ik theatraal ben en humor heb, betekent niet dat andere mensen dat hebben.
Dus als ik in de winkel heel hard schrik, schrikt iedereen om mij heen!
Als ik me er dan probeer uit te praten, dan krijg ik meestal geërgerde blikken.
Om eerlijk te zijn zie ik daar dan ook wel weer de humor van in.
Ik heb tenminste op dat moment mijn kinderen weer in mijn buurt, zonder dat er een pot jam op de grond kapot is gevallen.
En dat telt (!) voor mij het meeste! 

En natuurlijk is het overdreven om te zeggen dat het ouderschap te vergelijken is met het theater. Ik weet natuurlijk ook best dat het een serieuze zaak is.
Maar laten weten er nou met z'n allen iets luchtiger over doen. Dan wordt het vast allemaal wat makkelijker. 

Kerst

Mijn schoonfamilie is zo'n familie die je niet zo vaak ziet.
En nee, dat komt niet omdat we een slechte band hebben. 
Mijn schoonmoeder is ook niet zo irritant, zoals de meeste.
Wel komt dat omdat ze zo avontuurlijk zijn. Althans, vergeleken bij mij en mijn familie.
Waar wij allemaal braaf in Nederland wonen, hooguit een half uur rijden van elkaar, woont mijn schoonfamilie nu niet bepaald om de hoek...

Mijn schoonzusje woont al zo'n 20 jaar in Zwitserland. Midden in de bergen! Werkelijk prachtig!
Maar wel op een afstand die je niet even gaat rijden om een kopje koffie te drinken dus...
Mijn schoonouders wonen al jaren in een caravan. Niet zo'n Frans Bauer ding op een vaste plek. Nee, zo een voor achter de auto. Nouwja, bus dan... De meeste auto's zullen niet vooruit komen met deze caravan.
En met die caravan komen ze overal. Dan "wonen" ze weer een poosje in Denemarken, dan weer in België en dan weer bij ons in de buurt. Nu wonen ze al 2 zomers lang in Italië!
Daar beheren ze gewoon even een camping en hebben de tijd van hun leven!

Maar goed, wij drukke mensen, hebben niet vaak de tijd om eens een weekje weg te gaan.
Daar komt bij dat we de crisis zo ongeveer letterlijk samen op onze schouders dragen.
Dus financieel is het ook niet haalbaar om onze familie geregeld op te zoeken.

Nu worden we al een poosje gesmeekt om met de kerst naar Zwitserland te komen.
We hielden de boot wat af. Want ja, misschien is een vliegticket tegenwoordig niet zo duur meer, maar we moeten ook naar dat vliegveld toe. En we willen ook niet met lege handen aan komen. Enzovoort enzovoort... Genoeg excuses zoals altijd.

Op een avond begon de hele "ellende" weer van voren af aan. Foto's werden over en weer gestuurd van prijzen voor vliegtickets.
Gesmeekt werden we door iedereen. 
Uiteindelijk zijn we zover overstag gegaan dat we met eigen vervoer willen. Of in elk geval even rustig nadenken over hoe en wat.

En daar zat ik de volgende morgen! Het hele internet af te speuren naar skipakken voor de kinderen...

Want hé, wij zijn ook niet van steen!
En wie wil er nu niet in de bergen, in de sneeuw, in een prachtig land als Zwitserland, kerst vieren?! 

Storm

Het is echt waar!
Mijn kinderen zijn totaal wild wanneer er storm op komst is.
Meestal heb ik het zelf nog niet in de gaten.
Ik loop dan vooral op ze te mopperen.
Dat een bank is om op te zitten. Dat er in huis niet gerend mag worden. Dat het in huis geen speeltuin/gymzaal is.
En dat ze nu eindelijk eens moeten gaan spelen in plaats van ruzie maken!
En wanneer ik dan klagend mijn moeder bel, omdat ik me echt geen raad meer weet,
dan zegt mijn moeder alleen maar: ja kind, we krijgen storm.
En als ik dan eens oplet tijdens het nieuws, dan blijkt ze weer eens gelijk te hebben!
Dus toen ik deze week op allerlei social media las dat er een orkaan deze kant op komt, was ik voorbereid!
Ik zette de knop om in mijn hoofd. Ik zette thee, wat ze kregen met koekjes en we deden spelletjes aan tafel.
Geen wilde dingen.
En dat werkte heel goed. Totdat manlief thuis kwam.
Toen gingen ze ineens weer rennen en schreeuwen en dingen kapot maken.
Vals keek ik mijn lief aan. Heel erg vals!
Want ruzie maken waar de kinderen bij zijn mag natuurlijk niet. Niet pedagogisch verantwoord enzo...
Maar ik had wel heel erg veel zin om op dat moment heel erg hard te schreeuwen!
Nog harder dan alle kinderen bij elkaar.
Maar ja, dan tel ik maar eens weer tot 10 (of 100) en probeer ik te onthouden dat elke fase weer voorbij waait...
Dus ook deze.

dinsdag 21 oktober 2014

Babydingen

Ik weet het echt heel zeker hoor. Hier geen baby meer.
Alleen nog die van anderen dan...
Wanneer je een soort van walging (echt maar heel kort hoor! En daarna borrelde er meteen een heel groot schuld gevoel naar boven!) voelt bij het zien van een 'hoera een meisje' slinger, kun je denk ik wel een conclusie trekken.
En dat doe ik dus ook.
Heerlijk hoor, dat kleine spul hier over de vloer.
Maar ook zo heerlijk als ze om zes uur weer worden opgehaald door hun eigen vader of moeder.

Maar, ik ben ook de beroerdste niet natuurlijk.
En nu ik druk bezig ben om al dat kleine spul uit te zoeken, te wassen en nog 1 keer te strijken,
dan voel ik echt wel iets...
Nooit meer dat schattige nijntje pakje. Nooit meer dat leuke 'siske de rat' pakje.
En op de een of andere manier heb ik meer moeite met de hydrofiele luiers dan met de babykamer.

De commode is allang de deur uit, maar ik blijf stug de hydrofiele luiers gebruiken.
Dat ik die mooie omslagdoek van nijntje moet opbergen gaat me ook aan het hart.
Zal ik die volle dozen dan toch maar bewaren?

De wandelwagen is ook zoiets. Ik gebruik hem al maanden niet meer. 
Maar het ding op zolder zetten is een stap die ik nog niet wil nemen.
Want het komt nooit meer terug...
Manlief vraagt me geregeld wanneer dat grote obstakel eindelijk weg mag uit de hal.
Ik bedenk dan plannetjes om het ding eerst nog in de schuur neer te zetten.
Maar wanneer ik dan de deur van de schuur open, zinkt me de moed  in de schoenen...
(Zijn wij de enige met zo veel zooi?!)
Nu heb ik de deal gemaakt om de wandelwagen te laten staan tot na de wintersport.
Ik weet ook heus wel dat een wandelwagen in de sneeuw geen optie is, maar hè, zo zijn wel toch weer 3 maanden verder!
Daarna zie ik wel weer. Want ik weet ook wel dat het een gek gezicht is om met mijn (dan) drie jarige peuter, van iets meer dan een meter lang, rond te lopen in een wandelwagen. Het liefst ook nog in de lig-stand! ;)

donderdag 2 oktober 2014

Sollicitatie

Voor de website van Tischa Neve, Groot en Klein, schreef ik dit proefartikel.
Als het ware een sollicitatie om gastblogger te worden en hopelijk zo iets meer bekendheid te krijgen en te groeien in wat ik het allerleukste vind. Namelijk schrijven.
(Nu maar hopen dat hij goed genoeg is!)



6 Jaar!

Hoera, hoera! Onze kleine/grote man is alweer 6 jaar!
Wat is de tijd snel gegaan, en wat zijn alle clichés waar!
Hoe ons leven veranderde op het moment dat dit kleine mannetje (of nou ja, klein… Toch mooi 9 pond bij de geboorte!) geboren werd. Iedereen zegt dat wel, en je neemt dat aan voor waar. Maar hoe dat werkelijk is, dat kan je alleen maar echt begrijpen als je dat hebt mee gemaakt!
Ineens staat je leven op zijn kop! De eerste weken na de geboorte keken we bijvoorbeeld naar de tv zonder dat we het werkelijk zagen. “He, is het nieuws al afgelopen? Was er nog wat bijzonders dan?”
Ook wisten we van te voren precies hoe het niet moest! Of daar veel van terecht is gekomen betwijfel ik…
We doen echt ons best en weten echt wel dat consequent zijn het belangrijkste is voor kinderen! Maar ja, soms heb je gewoon even geen zin in jammerende kinderen… Daar zijn we vast niet de enige in.

En nu zijn we 6 jaar en heel wat ervaring verder.
Ja, iemand met kinderen die ondertussen volwassen zijn zullen ons grappig vinden. Heel wat ervaring met een kind van 6 jaar…
We staan nog altijd in de startblokken, naar het schijnt.
Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.
Tot zover klopt bovenstaande zin wel.
Iets simpels als een flesje is hier niet meer aan de orde, hoe onze kleine man het op school doet wel. En dat weegt toch net iets zwaarder dan hoeveel flesjes hij al op had.

Ik vind het in ieder geval soms best lastig hoe ik het “moet” doen.
Daar ben ik altijd open en eerlijk in.
Voor mij geen bubbel, ik probeer met een open blik naar buiten te treden.
Door open te zijn hoor ik dat andere moeders vaak met dezelfde dilemma’s zitten als wij. En dat geeft lucht.
Hierover schrijven maakt dat ik het zelf soms duidelijker ga zien. Ik hoop hier andere ouders ook mee te helpen.