Hoera, 1 jaar!

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik hier mijn eigen Blog aanmaakte.
Dat vind ik best een klein feestje waard!
50 blogs heb ik ondertussen geschreven, en meer dan 400 keer werden deze gelezen!
Hoe leuk is dat!

Mijn goede voornemen was vorig jaar dat ik meer wilde schrijven.
Vooral om mezelf beter te leren begrijpen.
Ik kan wel zeggen dat dit gelukt is!
En dat ik het leuk vind dat jullie hier deelgenoot van waren!
Daarvoor zeg ik dan ook: Bedankt!!

Ik denk dat mijn hoogtepunt in 2014, wat bloggen aangaat, wel was dat er een gastblog op de website van Tischa Neve kwam. En op haar Facebook en Twitter.

En misschien is het allemaal nog niet veel, en heb ik nog steeds maar een paar volgers, ik hoop dit jaar toch meer te groeien met mijn blogs.
Daar werk ik dan ook hard aan.

Want hoe leuk is het, om iemand anders een glimlach te bezorgen bij het lezen van mijn blog.
Al is het maar een kleintje! :-)

September 2008, deel 2

Ondanks dat ik de 10 centimeter had behaald, gebeurde er verder niks...
Thomas bleef stug zitten waar hij zat.
Ik zag de bui alweer hangen en er werd gedreigd met een keizersnede.
Dat was iets wat ik koste wat het kost niet wilde! Ik moest toch wel iets zelf kunnen??

Hoe hard ik ook mijn best deed en hoe ik ook smeekte om een tang of pomp, het hielp niets...
Mijn kind bleef zitten waar hij zat.

Het was op dat moment 6.45 uur.
Ik was dus al ruim 28 uur wakker en bezig.
Er werd nog maar eens een echo gemaakt. Waaruit bleek dat mijn kind verkeerd lag met zijn hoofd.
Een zogenaamde sterrenkijker.
2 Minuten later kwam er een gynaecoloog bij mijn bed.
Ik moest met spoed naar de OK. Het ging niet goed met het kind en ik was te uitgeput om nog veel te kunnen doen.

Op dat moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest!
Kon ik dan niet gewoon zelf een kind op de wereld zetten?
Kon ik dan niks??
Ik denk dat je me op de andere kant van de afdeling kon horen huilen!
Manlief wist zich ook even echt geen raad met mij, of met zichzelf.
Achteraf vertelde hij me dat hij op de gang met mijn ouders heeft gebeld.
Ik kreeg er niets van mee, ik was vooral overstuur.
Veel tijd om na te denken hadden we niet. Om vragen te stellen al evenmin.
Want met veel snelheid werd ik naar de OK gereden en voor ik het wist lag ik al op de operatietafel. Verdoofd en wel.

Wat weer een nieuw probleem met zich mee bracht.
Want ik was er op die operatietafel heilig van overtuigd dat ik dood ging.
Ik kon mijn handen niet meer bewegen en armen ook niet.
Mijn idee was dat mijn hart er tussen zit en ook een spier is.
De anesthesist en manlief hadden het maar druk met mij...
Van de hele keizersnede kreeg ik niets mee.

Toen Thomas geboren was bleef ik mijn gevoel weg drukken.
Het ging hier niet om mij maar om anderen.
Thomas huilde niet en manlief mocht niet denken dat ik maar een watje was.
Ik heb zelfs gevraagd of de placenta in orde was.
Achteraf gezien allemaal behoorlijk idioot!

Thomas en manlief gingen meteen mee met de arts.
Ik kon manlief nog net vragen of Thomas zijn naam zou worden. We twijfelden tot dat moment nog steeds. (Hugo leek ons reuze grappig, Hugo Bos, tot we 2 weken voor zijn geboorte hoorden dat het toch echt een jongen werd)
Manlief riep ja, zonder werkelijk te weten waar hij antwoord op gaf. Daarna rende hij zijn eerstgeboren zoon achterna.

Terwijl ik bij lag te komen op de verkoeverkamer, kwam na een uur manlief bij me.
Alles was goed met Thomas. Ik had een kind op de wereld gezet van maar liefst 9 pond! 
Hij moest nog wel op de kinderafdeling blijven.
Pas 4 uur na zijn geboorte mocht ik hem eindelijk echt vasthouden!
Wat een fijn en gek moment.

Mijn gevoel bleef ik uitzetten.
Wat me moppers van de verloskundige opleverde.
Gelukkig is alles goed gekomen, en is Thomas een gezonde jongen!

September 2008

In de afgelopen 3 maanden schreef ik mijn bevallingsverhaal op.

Dit omdat het geen "normale" bevalling was.

Wat is dan normaal in mijn beleving?

In ieder geval niet al die dingen waarvan je vooraf hoopt dat ze vooral niet gebeuren!

Ik merkte in de afgelopen 6 jaar dat die 2 dagen me dwars bleven zitten.

Ik spiegelde dit onbewust op Thomas.

En toen ik van meerdere mensen hoorde dat een goede start het belangrijkste is, ben ik alles gaan opschrijven.

Om het van me af te schrijven.

En geloof het of niet, het hielp! Samen met nog een paar kleine hulpmiddeltjes, zijn Thomas en ik nu de allerbeste vrienden voor altijd!

Maar omdat ik via mijn blogs ook andere mensen probeer te helpen, door te laten zien dat eigenlijk alles normaal is en door openheid te geven, wil ik mijn verhaal hier ook delen.
Dat zal ik alleen in 2 keer doen.

Het begon voor mij op een zondag in september.
De uitgerekende datum was nu 4 dagen voorbij.
Ik was er al helemaal zat van. Voornamelijk omdat ik al lang thuis zat met vage klachten en pijntjes.
Ik was er gewoon klaar voor om moeder te worden!
Die ochtend zette ik, net als elke ochtend, de computer weer aan.
Zodra ik dit deed plopten er allerlei schermpjes in beeld van mensen die zo nieuwsgierig waren.
Het schoot me totaal in het verkeerde keelgat!
Brullend deed ik mijn beklacht bij manlief.
En ik twitterde het boos de wereld in.

Hier kreeg ik de zoveelste tip. Schoonmaken helpt de weeën opwekken.
Maar deze keer dacht ik bij die tip: toch maar eens proberen. Tenslotte is het hier in huis hard nodig, aangezien ik al weken weinig tot niks kon.
Dus toog ik die dag met de stofzuiger naar boven en ging aan de poets. Pijn of geen pijn.
De hele dag poetste ik als een bezetene. Alles blonk!
Die avond moest ik alleen nog een stukje stofzuigen en de was opvouwen. Dat stond klaar voor de volgende dag.

Die nacht begonnen de weeën. Eindelijk! Het had gewerkt!
Ik lag net 2 uur te slapen toen ik hiervan wakker werd. Ik heb het 2 uur aangezien zonder manlief wakker te maken. Zelf deed ik geen oog meer dicht, zo opgewonden was ik dat ik nu eindelijk bijna moeder zou worden!
Om 4 uur heb ik manlief wakker gemaakt, die meteen rechtop in bed zat.
Nog een uur later belden we de verloskundige. Niet goed wetende wat te doen.
Ze kwam meteen langs.
En Hoera! Ik was mooi op weg, nu zou het echt gaan gebeuren!

De hele morgen pufte ik en pufte ik. Bij iedere wee schoot manlief in de lach. Meer zenuwen dan dat hij echt moest lachen denk ik.
Rond 12 uur stopte alles...
De hele middag geen wee meer gevoeld.
De verloskundige begreep er niets van, maar wilde het even aanzien.
Rond 17 uur kwam alles in alle hevigheid weer op gang.
Nu vond ik het niet zo grappig meer. Ik kreeg er rugweeën bij. Die ik niet kon opvangen.
De verloskundige kwam weer langs, ik bleek niet veel te zijn opgeschoten. Maar haar collega zou het overnemen, die kwam een uur later.
Die college zag het meteen niet zitten. Ze vond het beter om me door te sturen naar het ziekenhuis.
Ziekenhuis?? Maar ik had niet eens een tas klaar gezet!
Ik zou dit namelijk wel even tussen neus en lippen door thuis doen. Bij kaarslicht welteverstaan!

Helaas, in alle snelheid mocht manlief mijn tas pakken.
En omdat we zonder auto zaten toen, mocht hij ook een taxi regelen.
De buren waren zo vriendelijk om dit te doen.
Maar in alle haast vergaten we (weer) die tas. Mazzel dat er een trein aan kwam, zo hoefde de buurvrouw maar 200 meter achter ons aan te rennen.

Elke bocht en elke hobbel in de weg, het was een hel!!
En dan die lift in het ziekenhuis!! 
Hadden ze de verloskamers niet op de begane grond kunnen maken?!

In het ziekenhuis wachtte mij nog meer tegenslag.
Ik kreeg het advies voor pijnmedicatie.
Ik, die dit wel even zou doen. Ik, die wel even zou laten zien dat ik zonder piepen een kind op de wereld zou zetten...
Manlief werd boos op me. Dus ik nam braaf een ruggenprik.

Slapen kwam er niet van, ondanks de ruggenprik moest ik toch iedere 5 minuten een wee weg puffen.
En al die slangetjes werkten ook niet mee...
Ondanks dat ze het infuus met wee-opwekkende middelen op de hoogste stand hadden, deed ik er nog de hele nacht over tot de 10 centimeter.

Crisis

Na onze, heerlijke, vakantie in Zwitserland bedachten we dat we in huis maar eens flink aan de slag moesten gaan.
We kregen van mijn schoonouders een buffetkast aangeboden. We hadden deze al een keer vriendelijk afgewezen, maar iets in ons dacht dat het nu wel leuk zou zijn.

Het is zo'n typische kast die je mooi vind, of helemaal niet. 

Maar goed, deze buffetkast moest natuurlijk wel ergens komen te staan.
Dus we begonnen te discussiëren. Dat kunnen wij goed.
En nee, niet omdat we het oneens zijn, maar omdat we allebei goede ideeën hebben en elkaar daar goed in kunnen aanvullen. Meestal.

Nu dus ook. Ik bedacht dat de kast die nu in de kamer stond, wel naar zolder kon.
U weet wel, zo'n open kast met allemaal vakken. Van de welbekende Zweedse winkel.
Iedereen heeft volgens mij zo'n kast in huis.
Hij ziet er absoluut leuk uit!
Maar bij mij was hij altijd stoffig en rommelig.
En dat zit dan dus niet achter deurtjes, zoals bij normale kasten, maar is te zien voor iedereen die hier in huis komt!
Maar goed, ik dwaal af, manlief bedacht dat die kast ook wel naar de slaapkamer van Thomas kon.
En eigenlijk, dacht ik toen, is dat best een goed idee!
Wel moesten we dan een kast van Thomas zijn kamer, naar Roan zijn kamer verhuizen.
Eitje! Dacht ik.

Dus ik begon, reuze enthousiast, aan mijn welbekende Things-To-Do-lijstjes.
En de volgende dag begon ik, nog veel enthousiaster, met opruimen op Thomas zijn kamer.
Een grote vuilniszak bij me, want hé, hij is wel een jongen! 
Al snel had ik het meeste uitgezocht en uitgemest.
En kon ik beneden  verder met het leeghalen van de kast.

Tussendoor vloog ik "even snel" naar die welbekende Zweedse winkel.
Om daar nieuwe manden te halen voor de kast die naar Thomas zou gaan.
Maar dat even snel kunt u beter achterwege laten bij het lezen dit verhaal.
We konden er over de hoofden heen lopen!
Die crisis lijkt daar toch echt het voorbij te zijn!
In ieder geval, ik had mijn manden! 

Thuis was manlief aan het Lego-en geslagen.
Want, dat vergat ik er even bij te melden, dat leek ons leuk. Dat Thomas zijn Lego in de kast kon neerzetten.
Maar stelt u zich voor: een grote bak (ongeveer anderhalve meter bij een meter), met daarin alle Lego van onze zes jarige. Onze zes jarige die slopen meestal leuker vindt dan maken.
In 3 uur tijd had mijn man nog niet eens 1 autootje kunnen maken.

En toen kwam ik weer thuis. En moest die kast op stel en sprong naar boven toe.
Dus tussen al die Lego was mijn man bezig om die kast te demonteren.
Om die kast vervolgens tussen alle rommel boven weer in elkaar te zetten...
Maar die manden staan er leuk bij! Op verzoek waren ze blauw. En toevallig hetzelfde blauw als de gordijnen en de lamp.
Ik was tevreden.

De rest van de avond zochten wij naar de juiste steentjes in die grote bak Lego. 
We schoten niets op...

Op oudjaarsdag kwam daar dan mijn buffetkast!
Die was wel even wat groter dan we dachten...
Gelukkig hadden we op nieuwjaarsdag eindelijk tijd (en rust) om op te ruimen.
En wat staat die antieke bruine buffetkast, met mijn favoriete (meisjes-achtige) servies, mooi!!

Nu nog even langs bij de vuilstort... ;)

Zaterdagstress

Bent u er ook zo iemand, die op zaterdag alle boodschappen in huis haalt?

Het liefste alles voor een hele week?

Ik wel.

En elke week weer loop ik tegen dezelfde mensen aan.

Ja, u leest het goed, ik loop er tegen aan!

Want ik ben natuurlijk niet de enige die op zaterdagmorgen boodschappen doet.

Elke week vraag ik me ook af waarom ik dat niet op maandagmorgen doe...

Het antwoord is steevast hetzelfde: Op zaterdag heb ik een auto ter beschikking en een man die mijn kinderen kan vermaken..

Maar waarom loop ik dan standaard tegen mensen aan?

Waarom staan die dames daar alweer midden in het gangpad te kleppen?!

Waarom zet die mevrouw haar kar zo midden in het pad om er zelf naast te gaan staan zoeken? En dan wel zo dat ik er met geen mogelijkheid langs kan...

Tikken met mijn hak op de grond, het maakt nog steeds geen indruk...

En waarom loopt die meneer nu alweer tegen de looprichting in?!

Weten al die mensen na al die jaren nog niet dat ik hier ook loop?!

Volgende week ben ik er weer hoor!

Maak het pad maar vast vrij!

Boodschappen

Elke moeder zal zich hierin herkennen: 
Boodschappen doen met een vervelend kind.

Elke moeder zal het ook minimaal 1 keer hebben meegemaakt.
Daar ben ik heilig van overtuigd!

Ook ik.
Of eigenlijk wel meerdere keren.
Met Thomas.
Hij zal een jaar zijn geweest.
Eerst was het even gillen. Om iets wat hij moest hebben.
Ik voelde de blikken in mijn rug...
Daarna werd het van kwaad tot erger.
Toen hij eens vanaf de auto tot aan de auto gegierd heeft, voelde ik me echt ellendig.
Op het moment dat we weer reden was het plotseling over...

Voor mij reden om het daarna te negeren.

Ik ben toen tot de ontdekking gekomen dat er 3 soorten mensen in de winkels lopen.

1: Oma's. Die maken het juist erger, door het krijsende kind hardop zielig te vinden.
"ach kind, heb jij zo veel verdriet? Is je mama niet lief voor je dan?"
Ik kan alleen maar verbaasd zijn bij zulke opmerkingen!

2: Moeders die de kinderen net het huis uit hebben, of mensen die nog helemaal geen kinderen hebben.
Die kunnen je heel venijnig aankijken! Op zo'n manier dat je wel door de grond wilt zakken... Terwijl je alleen maar je best doet!

3: De moeders die je begrijpen. Omdat ze misschien zelf die week nog zo boodschappen deden. 
Deze moeders knikken je bemoedigend toe: Je bent niet de enige, je kan het! Zet hem op!

Sinds deze ontdekking knik ik ook andere moeders bemoedigend toe. Of ik wens ze sterkte, die moeders met een vervelend kind.

Maar die tweede categorie, die is wel de ergste!
Als ze alleen kijken, dan gaat het nog.
Maar ik maakte ooit mee, dat een zo'n mevrouw hardop zei dat mijn manier toch niet zou werken!
Jaja, ze zei dit echt hardop!!
Ik wist niet wat me overkwam!
Ik was letterlijk met stomheid geslagen!
Dagen was ik erdoor van slag!
Dat iemand zoiets hardop durfde te zeggen. In een winkel nog wel!!

Na een paar dagen bedacht ik me, dat als zoiets weer zou gebeuren, ik Thomas (later Roan) uit het karretje zou halen en aan die bewuste mevrouw/meneer zou geven.
Met de mededeling dat die mevrouw/meneer het gelukkig beter weet en dat ik ze daarom samen veel plezier wens en nu zelf eerst rustig boodschappen ga doen.

Helaas heb ik sinds dat moment nog nooit weer een echt vervelend kind in een winkel meegemaakt...
En dat vind ik bijna jammer!

Pesten

Ik ben daar dus echt allergisch voor, voor pesten!
Het is mijn grootste angst, dat 1 van mijn kinderen op school gepest wordt.
Wat eigenlijk weer ave rechts werkt...

Ik ben zelf jaren lang gepest.
Niet dat ik werd geschopt of geslagen ofzo.
Maar stiekem.
Misschien was ik ook wel een makkelijke "prooi".
Onzeker vooral.
En iets steviger dan het gemiddelde kind.

Maar als je als 12-jarige liever dood wilt zijn omdat je geen enkele vriendin denkt te hebben, dan zit er iets niet goed!

Gelukkig heb ik me hier door heen kunnen slaan.
Ik heb nu een paar fijne vrienden die er altijd voor me zijn!
Ik heb een lieve man die mij het gevoel geeft dat ik de mooiste en de beste ben!
En ik heb 2 schatten van zonen!
Ik kan het verleden achter me laten.

Maar nu heb ik een zoon die sprekend op mij lijkt. Vooral qua karakter.
En misschien een beetje zijn onderkin die hij van mij geërfd moet hebben.
Ik merk dat ik er op gefocust ben dat hij maar leuk gevonden wordt...
Niet goed natuurlijk!
Gelukkig wint mijn verstand het van mijn gevoel.
En kan ik het steeds beter loslaten, maar vooral relativeren.

Maar sta ik op het schoolplein en zie ik iets gebeuren, dan gaan alle haren nog altijd rechtovereind staan!
Het liefst ren ik erheen om het op te nemen voor de zwakste op dat moment.
Om die dingen te zeggen die ik als kind nooit durfde te zeggen...
Dat zal wel nooit veranderen...

School

Dat Thomas naar school gaat, betekent niet dat ik er vanaf ben als ik hem breng en haal.
Er komt wel wat meer bij kijken.

Sowieso natuurlijk de zogenaamde 10-minuten gesprekken.
Meestal twee keer per jaar mag je als ouder 10 minuten met de juf(fen) praten.
Of meester natuurlijk.
Maar in ons geval juffen.
En in ons geval waren de gesprekken ook langer dan 10 minuten.
Ongeveer drie kwartier bijvoorbeeld.
Dat krijg je nu eenmaal met jongetjes die veel fantasie hebben en alles doen wat er van ze gevraagd wordt. Door klasgenoten wel te verstaan.

En in ons geval is er standaard aan het begin van het schooljaar een informatie avond. Gewoon om elkaar als ouders even te zien. Welke ouder hoort bij welk kind.
Maar ook vertellen de leerkrachten hoe het jaar een beetje zal verlopen.
Voor ouders die hun derde kind in die bepaalde groep hebben, zal dat niet heel verrassend zijn. Tot nu toe is alles voor ons nog nieuw.

Maar dan heb je ook nog de schoonmaak-avonden.
Meestal ook twee keer per jaar.
En dit is vrijwillig.
Wat er eigenlijk op neer komt dat er altijd dezelfde moeders (en een enkele vader) zijn.

Zelf zorg ik er voor dat ik er bij ben op alle bovenstaande avonden.
Mijn idee erachter is namelijk dat de eerste twee avonden een stukje interesse naar je kind toe zijn.
In het laatste geval vind ik het een stukje waardering naar de leerkracht.
Ik verbaas me dan ook dat er ouders zijn die het allemaal maar onzin vinden en ook niet komen op een informatie-avond of nooit helpen schoonmaken.

En natuurlijk, ik hang ook liever op de bank. Ondanks mijn goede voornemens.
Maar uiteindelijk vind ik het altijd heel gezellig om ook op een vrijere manier met de juf te kletsen. Of om andere ouders wat beter te leren kennen.
Meestal blijken ze toch in grote lijnen dezelfde zorgen te hebben als ik.
En dat is best fijn om te horen.
Of je hoort nog eens wat kattekwaad van je eigen kind.
Want ja, jongens vertellen maar bitter weinig thuis!

En wat te denken van alle feestdagen. Kerst en Pasen bijvoorbeeld. Meestal mogen we dan ook weer op komen draven. Wat we als ouder natuurlijk met alle liefde doen!

Naast alle bovenstaande activiteiten, pluis ik sinds dit jaar ook luizen.
Bij het idee kreeg ik al jeuk.

In de praktijk valt het gelukkig reuze mee tot nu toe.

En deze week woonde ik "mijn" eerste vergadering bij van de ouderraad. (OR)
Voor sinterklaas had ik al wat geholpen.
Zo mocht ik zwarte piet schminken en de hele dag als fotograaf mee.

Het zijn van die kleine dingen die er even bij komen.
Ik vind het niet erg. Ik vind het zelfs wel gezellig!
En het is fijn dat mijn kleine beetje hulp ook gewaardeerd wordt! 

Daar gaan we weer

Ik geef het toe... Tijdens de drukke decembermaand heb ik "gezondigd".
Ik vergat mijn ontbijt. Zocht rond 10 uur de koekjestrommel weer op. Had vervolgens rond lunch tijd geen trek en zocht rond 15 uur de bak met snoep op.
Slecht, slecht, nog veel slechter!

Maar nu ik weer in het normale ritme zit, de kinderen weer een beetje uitgerust zijn,  ga ik weer mijn beterste best doen!

Vanaf vandaag weer braaf de 3 maaltijden.
De voorraad chocolade, die we uit Zwitserland mee kregen, gaat opgeborgen worden.
Er wordt weer fruit gegeten als tussendoortje.

Maar ondanks mijn ongezonde maand ben ik gelukkig geen gram aangekomen.
Misschien wel door de bergwandelingen die we in Zwitserland gedaan hebben!

Dus, met deze wetenschap, heb ik bij deze 1 voornemen.
Meer bewegen!
Dit jaar ga ik naar de sportschool. Ga ik zwemmen met zoonlief als hij zijn a-diploma heeft gehaald.
Ga ik eens wat vaker de benenwagen nemen, in plaats van de fiets.
En ga ik weer braaf mijn buikspieren trainen. Net zolang tot ze zeer doen.

Normaal

Zoals ik al eerder schreef, hang ik zo rond Sinterklaas al bijna tegen een zenuwinzinking aan...
Dan komen de kerstdagen nog en daarna hebben we oud en nieuw ook nog...
Vergeet ik nog te melden dat tussen Sinterklaas en de kerst mijn kinderen moe zijn.
Niet zomaar moe, maar heel erg moe!
En als mijn kinderen moe zijn, dan zijn ze meestal niet zo heel aardig...
Dan gaan ze meestal ook niet gewoon slapen als ze naar bed worden gebracht...
Dan kan Thomas ook nog maar weinig onthouden...

Waarschijnlijk  beschrijf ik hierboven het gros van alle kinderen.

Maar dat doet er niet af, dat ik ook moe ben.
En die zenuwinzinking snel dichter bij komt!

Waarschijnlijk beschrijf ik hierboven het gros van alle moeders.

Ik kan dan ook echt blij zijn dat ik nu mijn kerstboom weer mag opruimen!
Dat snoep en koek en andere ongezonde dingen nu weer buitenshuis zullen blijven.
Want op de een of andere manier krijgen mijn kinderen, van iedereen om ons heen, snoep en andere ongezonde dingen rond al die feestdagen. Die al ergens begin november beginnen.

2 januari ben ik meestal erg druk met opruimen.
Opruimen in huis en meteen ook in mijn hoofd.
Weg met die zenuwinzinking!
Weg met oververmoeide en over-geprikkelde kinderen!

We doen weer lekker normaal!
Mijn kinderen gaan weer slapen op tijden die ik bepaal.
Mijn kinderen kunnen weer luisteren als ik wat zeg.
En ze kunnen weer eten aan tafel als ik de tafel gedekt heb.

En zoals ik elk jaar weer uit kijk naar de "gezellige december maanden", 
zo kijk ik ook elk jaar weer uit naar 2 januari!

2014

Geen idee of een "jaarverslag" normaal is in Blogland.
Maar ik vond 2014 bijzonder genoeg om een blog aan te wijden.

Waar we dat jaar rustig begonnen, kwam er in april even een heel heftig moment.
Mijn man kwam weer op straat.
Zomaar zonder pardon en zonder duidelijke reden.
Hij had hier echt last van. Lag veel wakker en dit had zijn weerslag op ons gezin.
Er zijn dit jaar momenten geweest dat ik dacht dat ons huwelijk dit jaar zou stranden.
Gewoon omdat ik er geen zin meer in had zo...
En ondanks dat hij veel solliciteerde en zelfs veel gebeld werd, duurde het dit keer wat langer allemaal.
Na bijna 3 maanden kon mijn man weer ergens aan het werk. Hij had het er niet echt naar zijn zin.
Maar hij had weer iets meer om voor te leven.
Ja, mijn man is een echte man. Die niet thuis kan zitten. Hij moet "op jacht" voor zijn gezin.
Daar heb ik best wel bewondering voor. Ik zie het om ons heen ook anders.
Helaas was dit werk na 6 weken al weer klaar en zat hij weer thuis.
Gelukkig voelde hij zich nu niet zo erg op straat gezet.

Ook met de kinderen vond ik het dit jaar heftiger dan andere jaren.
Dat zou aan mij kunnen liggen. Heel goed natuurlijk!
Bovenstaande speelt hoogstwaarschijnlijk ook een rol hierin.
Maar ook op school had Thomas moeite met doen wat er van hem werd verwacht.
Dit tot grote frustratie van vooral mij.
Ondanks dat ik best weet dat groep 3 heel wat doet met een kind van net 6.
Ik zag een kind wat meer dan moe was, wat ongelukkig was en wat moeite had met opletten en stil zitten. Ook zijn vriendjes wisten hier op geraffineerde wijze misbruik van te maken.
Hier moest ik echt mee aan de slag! 
En dat heb ik gedaan!

Maar gelukkig waren er ook veel leuke dingen!
Mijn man solliciteerde zich helemaal suf.
Hij deed echt alles wat hij kon! Dat zag ik echt wel, ondanks mijn gemopper.
Want hij was nu op mijn "werkterrein". En dat werkte gewoon niet...
Op die ene donderdagavond, een dag voor mijn verjaardag, kwam daar een telefoontje.
Manlief moest met spoed  solliciteren op de plek waar hij nu werkt.
Ja, waar hij nu werkt!
Op mijn verjaardag mocht hij al op gesprek. De maandag erop mocht hij komen "proef draaien". Diezelfde avond lag er een prachtig contract voor ons op tafel!
Om eens rustig door te nemen of manlief dit wilde ondertekenen.
Eigenlijk hebben we geen moment getwijfeld!
Het booreiland, waar we ons al op aan het richten waren, was niet meer nodig!

Wel jammer van die dag dat ik jarig was.
Ik had in mijn hoofd de ruimte niet meer om te kunnen anticiperen. Ik kon niet meer flexibel zijn en meebuigen.
Ik brak die dag dan ook letterlijk.
Niet echt leuk op je verjaardag... Ik heb het dan ook nog niet eerder gevierd met dikke rode ogen...

Gelukkig lijkt die dag eerst even de laatste "zware" dag.
We gaan er vanuit dat we de 7 zware jaren nu eerst gehad hebben. :)

En de kinderen?
Ja, daar gaat het nu fantastisch mee!
Ik heb ontzettend hard gewerkt hier aan!
Met hulp van een aardige collega-gastouder, die werkt met homeopathische druppels.
Dit bleek voor ons, Thomas en mij, de uitkomst!
Ook schreef ik mijn hele bevalling nog eens uitgebreid op papier. Van begin tot eind.
Dit bleek niet overbodig. Het bleek zelfs heel goed te werken!
Ik kreeg zelfs complimenten hiervoor van beide juffen!
Ik pinkte dan ook wel een traantje weg tijdens dat gesprek.
Want wat voelde ik me goed en gelukkig!
Wat ben ik hard geweest de afgelopen jaren voor mezelf, en voor mijn gezin!

Het mooiste voor mijzelf dit jaar, vond ik toch wel dat er een gastblog van mij op de website van Tischa Neve is geplaatst!
1 van mijn doelen was om meer te gaan schrijven. Dat heb ik zeker waar gemaakt!
En die publicatie voelde voor mij toch als een soort van kroontje!

Wij gaan het nieuwe jaar vol vertrouwen tegemoet en we sluiten 2014 af met een goed gevoel!