Dit omdat het geen "normale" bevalling was.
Wat is dan normaal in mijn beleving?
In ieder geval niet al die dingen waarvan je vooraf hoopt dat ze vooral niet gebeuren!
Ik merkte in de afgelopen 6 jaar dat die 2 dagen me dwars bleven zitten.
Ik spiegelde dit onbewust op Thomas.
En toen ik van meerdere mensen hoorde dat een goede start het belangrijkste is, ben ik alles gaan opschrijven.
Om het van me af te schrijven.
En geloof het of niet, het hielp! Samen met nog een paar kleine hulpmiddeltjes, zijn Thomas en ik nu de allerbeste vrienden voor altijd!
Maar omdat ik via mijn blogs ook andere mensen probeer te helpen, door te laten zien dat eigenlijk alles normaal is en door openheid te geven, wil ik mijn verhaal hier ook delen.
Dat zal ik alleen in 2 keer doen.
Het begon voor mij op een zondag in september.
De uitgerekende datum was nu 4 dagen voorbij.
Ik was er al helemaal zat van. Voornamelijk omdat ik al lang thuis zat met vage klachten en pijntjes.
Ik was er gewoon klaar voor om moeder te worden!
Die ochtend zette ik, net als elke ochtend, de computer weer aan.
Zodra ik dit deed plopten er allerlei schermpjes in beeld van mensen die zo nieuwsgierig waren.
Het schoot me totaal in het verkeerde keelgat!
Brullend deed ik mijn beklacht bij manlief.
En ik twitterde het boos de wereld in.
Hier kreeg ik de zoveelste tip. Schoonmaken helpt de weeën opwekken.
Maar deze keer dacht ik bij die tip: toch maar eens proberen. Tenslotte is het hier in huis hard nodig, aangezien ik al weken weinig tot niks kon.
Dus toog ik die dag met de stofzuiger naar boven en ging aan de poets. Pijn of geen pijn.
De hele dag poetste ik als een bezetene. Alles blonk!
Die avond moest ik alleen nog een stukje stofzuigen en de was opvouwen. Dat stond klaar voor de volgende dag.
Die nacht begonnen de weeën. Eindelijk! Het had gewerkt!
Ik lag net 2 uur te slapen toen ik hiervan wakker werd. Ik heb het 2 uur aangezien zonder manlief wakker te maken. Zelf deed ik geen oog meer dicht, zo opgewonden was ik dat ik nu eindelijk bijna moeder zou worden!
Om 4 uur heb ik manlief wakker gemaakt, die meteen rechtop in bed zat.
Nog een uur later belden we de verloskundige. Niet goed wetende wat te doen.
Ze kwam meteen langs.
En Hoera! Ik was mooi op weg, nu zou het echt gaan gebeuren!
De hele morgen pufte ik en pufte ik. Bij iedere wee schoot manlief in de lach. Meer zenuwen dan dat hij echt moest lachen denk ik.
Rond 12 uur stopte alles...
De hele middag geen wee meer gevoeld.
De verloskundige begreep er niets van, maar wilde het even aanzien.
Rond 17 uur kwam alles in alle hevigheid weer op gang.
Nu vond ik het niet zo grappig meer. Ik kreeg er rugweeën bij. Die ik niet kon opvangen.
De verloskundige kwam weer langs, ik bleek niet veel te zijn opgeschoten. Maar haar collega zou het overnemen, die kwam een uur later.
Die college zag het meteen niet zitten. Ze vond het beter om me door te sturen naar het ziekenhuis.
Ziekenhuis?? Maar ik had niet eens een tas klaar gezet!
Ik zou dit namelijk wel even tussen neus en lippen door thuis doen. Bij kaarslicht welteverstaan!
Helaas, in alle snelheid mocht manlief mijn tas pakken.
En omdat we zonder auto zaten toen, mocht hij ook een taxi regelen.
De buren waren zo vriendelijk om dit te doen.
Maar in alle haast vergaten we (weer) die tas. Mazzel dat er een trein aan kwam, zo hoefde de buurvrouw maar 200 meter achter ons aan te rennen.
Elke bocht en elke hobbel in de weg, het was een hel!!
En dan die lift in het ziekenhuis!!
Hadden ze de verloskamers niet op de begane grond kunnen maken?!
In het ziekenhuis wachtte mij nog meer tegenslag.
Ik kreeg het advies voor pijnmedicatie.
Ik, die dit wel even zou doen. Ik, die wel even zou laten zien dat ik zonder piepen een kind op de wereld zou zetten...
Manlief werd boos op me. Dus ik nam braaf een ruggenprik.
Slapen kwam er niet van, ondanks de ruggenprik moest ik toch iedere 5 minuten een wee weg puffen.
En al die slangetjes werkten ook niet mee...
Ondanks dat ze het infuus met wee-opwekkende middelen op de hoogste stand hadden, deed ik er nog de hele nacht over tot de 10 centimeter.
Dat zal ik alleen in 2 keer doen.
Het begon voor mij op een zondag in september.
De uitgerekende datum was nu 4 dagen voorbij.
Ik was er al helemaal zat van. Voornamelijk omdat ik al lang thuis zat met vage klachten en pijntjes.
Ik was er gewoon klaar voor om moeder te worden!
Die ochtend zette ik, net als elke ochtend, de computer weer aan.
Zodra ik dit deed plopten er allerlei schermpjes in beeld van mensen die zo nieuwsgierig waren.
Het schoot me totaal in het verkeerde keelgat!
Brullend deed ik mijn beklacht bij manlief.
En ik twitterde het boos de wereld in.
Hier kreeg ik de zoveelste tip. Schoonmaken helpt de weeën opwekken.
Maar deze keer dacht ik bij die tip: toch maar eens proberen. Tenslotte is het hier in huis hard nodig, aangezien ik al weken weinig tot niks kon.
Dus toog ik die dag met de stofzuiger naar boven en ging aan de poets. Pijn of geen pijn.
De hele dag poetste ik als een bezetene. Alles blonk!
Die avond moest ik alleen nog een stukje stofzuigen en de was opvouwen. Dat stond klaar voor de volgende dag.
Die nacht begonnen de weeën. Eindelijk! Het had gewerkt!
Ik lag net 2 uur te slapen toen ik hiervan wakker werd. Ik heb het 2 uur aangezien zonder manlief wakker te maken. Zelf deed ik geen oog meer dicht, zo opgewonden was ik dat ik nu eindelijk bijna moeder zou worden!
Om 4 uur heb ik manlief wakker gemaakt, die meteen rechtop in bed zat.
Nog een uur later belden we de verloskundige. Niet goed wetende wat te doen.
Ze kwam meteen langs.
En Hoera! Ik was mooi op weg, nu zou het echt gaan gebeuren!
De hele morgen pufte ik en pufte ik. Bij iedere wee schoot manlief in de lach. Meer zenuwen dan dat hij echt moest lachen denk ik.
Rond 12 uur stopte alles...
De hele middag geen wee meer gevoeld.
De verloskundige begreep er niets van, maar wilde het even aanzien.
Rond 17 uur kwam alles in alle hevigheid weer op gang.
Nu vond ik het niet zo grappig meer. Ik kreeg er rugweeën bij. Die ik niet kon opvangen.
De verloskundige kwam weer langs, ik bleek niet veel te zijn opgeschoten. Maar haar collega zou het overnemen, die kwam een uur later.
Die college zag het meteen niet zitten. Ze vond het beter om me door te sturen naar het ziekenhuis.
Ziekenhuis?? Maar ik had niet eens een tas klaar gezet!
Ik zou dit namelijk wel even tussen neus en lippen door thuis doen. Bij kaarslicht welteverstaan!
Helaas, in alle snelheid mocht manlief mijn tas pakken.
En omdat we zonder auto zaten toen, mocht hij ook een taxi regelen.
De buren waren zo vriendelijk om dit te doen.
Maar in alle haast vergaten we (weer) die tas. Mazzel dat er een trein aan kwam, zo hoefde de buurvrouw maar 200 meter achter ons aan te rennen.
Elke bocht en elke hobbel in de weg, het was een hel!!
En dan die lift in het ziekenhuis!!
Hadden ze de verloskamers niet op de begane grond kunnen maken?!
In het ziekenhuis wachtte mij nog meer tegenslag.
Ik kreeg het advies voor pijnmedicatie.
Ik, die dit wel even zou doen. Ik, die wel even zou laten zien dat ik zonder piepen een kind op de wereld zou zetten...
Manlief werd boos op me. Dus ik nam braaf een ruggenprik.
Slapen kwam er niet van, ondanks de ruggenprik moest ik toch iedere 5 minuten een wee weg puffen.
En al die slangetjes werkten ook niet mee...
Ondanks dat ze het infuus met wee-opwekkende middelen op de hoogste stand hadden, deed ik er nog de hele nacht over tot de 10 centimeter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten