September 2008, deel 2

Ondanks dat ik de 10 centimeter had behaald, gebeurde er verder niks...
Thomas bleef stug zitten waar hij zat.
Ik zag de bui alweer hangen en er werd gedreigd met een keizersnede.
Dat was iets wat ik koste wat het kost niet wilde! Ik moest toch wel iets zelf kunnen??

Hoe hard ik ook mijn best deed en hoe ik ook smeekte om een tang of pomp, het hielp niets...
Mijn kind bleef zitten waar hij zat.

Het was op dat moment 6.45 uur.
Ik was dus al ruim 28 uur wakker en bezig.
Er werd nog maar eens een echo gemaakt. Waaruit bleek dat mijn kind verkeerd lag met zijn hoofd.
Een zogenaamde sterrenkijker.
2 Minuten later kwam er een gynaecoloog bij mijn bed.
Ik moest met spoed naar de OK. Het ging niet goed met het kind en ik was te uitgeput om nog veel te kunnen doen.

Op dat moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest!
Kon ik dan niet gewoon zelf een kind op de wereld zetten?
Kon ik dan niks??
Ik denk dat je me op de andere kant van de afdeling kon horen huilen!
Manlief wist zich ook even echt geen raad met mij, of met zichzelf.
Achteraf vertelde hij me dat hij op de gang met mijn ouders heeft gebeld.
Ik kreeg er niets van mee, ik was vooral overstuur.
Veel tijd om na te denken hadden we niet. Om vragen te stellen al evenmin.
Want met veel snelheid werd ik naar de OK gereden en voor ik het wist lag ik al op de operatietafel. Verdoofd en wel.

Wat weer een nieuw probleem met zich mee bracht.
Want ik was er op die operatietafel heilig van overtuigd dat ik dood ging.
Ik kon mijn handen niet meer bewegen en armen ook niet.
Mijn idee was dat mijn hart er tussen zit en ook een spier is.
De anesthesist en manlief hadden het maar druk met mij...
Van de hele keizersnede kreeg ik niets mee.

Toen Thomas geboren was bleef ik mijn gevoel weg drukken.
Het ging hier niet om mij maar om anderen.
Thomas huilde niet en manlief mocht niet denken dat ik maar een watje was.
Ik heb zelfs gevraagd of de placenta in orde was.
Achteraf gezien allemaal behoorlijk idioot!

Thomas en manlief gingen meteen mee met de arts.
Ik kon manlief nog net vragen of Thomas zijn naam zou worden. We twijfelden tot dat moment nog steeds. (Hugo leek ons reuze grappig, Hugo Bos, tot we 2 weken voor zijn geboorte hoorden dat het toch echt een jongen werd)
Manlief riep ja, zonder werkelijk te weten waar hij antwoord op gaf. Daarna rende hij zijn eerstgeboren zoon achterna.

Terwijl ik bij lag te komen op de verkoeverkamer, kwam na een uur manlief bij me.
Alles was goed met Thomas. Ik had een kind op de wereld gezet van maar liefst 9 pond! 
Hij moest nog wel op de kinderafdeling blijven.
Pas 4 uur na zijn geboorte mocht ik hem eindelijk echt vasthouden!
Wat een fijn en gek moment.

Mijn gevoel bleef ik uitzetten.
Wat me moppers van de verloskundige opleverde.
Gelukkig is alles goed gekomen, en is Thomas een gezonde jongen!