Verkeersregels

Mijn zoon van 6 fietst natuurlijk zelf.
Niet alleen natuurlijk. Daarvoor vind ik hem te klein en te speels.

Als we naar school fietsen, moeten we 4 kruispunten over, waarvan 2 drukke.
En dat gaat op zich best goed.
Misschien wel mede door die "aardige" mensen die mij en de kinderen voorrang willen verlenen terwijl ze van rechts komen...

Op zich een aardig gebaar, maar ik stoor me er vreselijk aan!
Ik kan er echt boos om worden zelfs!
Want het is een heel gedoe om mijn kind van 6 jaar, links en rechts aan het verstand te krijgen! 
En als mijn oudste zoon straks alleen op de fiets naar school mag, dan neemt hij misschien wel die voorrang die hij bij mij bijna dagelijks krijgt...
En als er dan iemand rijd die niet zo vriendelijk is die ochtend of middag...
Ik denk er liever niet over na...

Ik hoor het ook zo vaak om me heen: Die jeugd van tegenwoordig... Er wordt ze niet eens meer geleerd hoe ze zich in het verkeer moeten gedragen!
Maar dan denk ik nu wel bij mezelf dat die mopperkont dat misschien wel aan zichzelf heeft te danken...
En anders wel aan een van zijn mede weggebruikers...

Laten we ons gewoon allemaal aan de verkeersregels houden!
Ze zijn er niet voor niets!
Zo kan ik mijn kinderen, en gastkinderen, echt leren hoe het werkt in het verkeer.
En zo worden ze niet in de war gebracht door een, voor u, vriendelijk gebaar!

33...

Vorige week was ik jarig.
Ik mocht maar liefst 33 kaarsjes uitblazen...
Ik heb iets tegen oneven getallen... 33 vind ik dus helemaal niks...

De stress rondom het werk van manlief stond me die dag ook niet aan.
Dus ik was geen leuke jarige...

Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen.
Ze kwamen me allemaal opvrolijken en helpen!

En verwend worden, daar kan ik dan wel weer blij om worden.
Zo kreeg ik van mijn zus een bakboek. Met de mooiste en lekkerste recepten zonder de slechte suiker.
Van mijn vriendin kreeg ik een weegschaal...
Die had ik tot nu toe dus uit ons huis weten te houden.
Nu moet ik er wel op gaan staan.
Ik kwam zaterdagmorgen, met mijn katertje, tot de conclussie dat de weegschaal en ik voorlopig nog geen vrienden zullen zijn.
Maar zwart op wit zien hoe het gesteld is, daar is toch ook niks mis mee eigenlijk.
Ik hoop dat ik dat over een paar maanden nog steeds zal zeggen.
Want voorlopig heb ik nog een lange weg te gaan!

Gelukkig is er nu voor ons weer licht aan de horizon, zoals ik deze week al eerder schreef.
Dus de sportschool is voor mij nu een heel stuk dichter bij dan een half jaar terug!
Want als je een hekel hebt aan hardlopen of wandelen, dan moet je wel iets anders doen.
En ja, ik kan de trap op lopen, heen en weer. 
Maar laten we eerlijk zijn, wie houdt dat een maand vol?!

In ieder geval heb ik mijn goede voornemens alvast paraat staan voor 2015!

Hoera!

Het staat in ons geheugen gegrift. Als de dag van gisteren!
Het was op een dinsdag. 3 dagen voor de kerst, 5 jaar geleden.
De reclame bij GTST was net begonnen.
Het zijn zulke details die je bijblijven... 

De telefoon ging, wat op zich niet heel vreemd was.
Of mijn man thuis was. En of hij even kon gaan zitten...
Dit was niet goed!
De fabriek waar hij werkte was failliet!

Die middag had mijn man nog een half uur overwerk gedaan.
Ze hadden als collega's onder elkaar hadden ze nog gegrapt over van alles.
Samen met die baas die op dat moment al meer moest weten.
Ongeveer 15 minuten nadat mijn man daar voor het laatst weg reed kwam de bank langs om nieuwe sloten op de deuren te zetten.
Dat was het...

Van het ene op het andere moment is alle zekerheid weg!
En ondanks dat we op dat moment echt goede begeleiding kregen van het UWV en andere instanties, dat wat je had is weg...

Het was een vreemde kerst dat jaar in 2009...
Er lag hier in het noorden ongeveer 50 cm sneeuw.
In het westen, waar we heen gingen, lag hooguit 10 cm. Daar lag alles plat. Net als in ons hoofd...
Zoonlief zette er zijn eerste stapjes. Voor zijn tante uit Zwitserland!
Vreugde en verdriet lagen dicht bij elkaar.

Sterk zijn was toen gemakkelijk, vergeleken bij het afgelopen jaar.
Maar dat wisten we toen nog niet.

Waar we vorige week nog dachten dat manlief volgend jaar op een booreiland zou gaan werken, bleek vrijdag alles ineens heel anders te worden.
Hij kon een contract krijgen zonder tussenkomst van een uitzendbureau!
Zonder dat we worden uitgemolken omdat de baas een soort van Dagobert Duck is!
We kunnen weer toekomstplannen maken!

Dat is een feest waard!
En dat gaan we de komende weken dan ook zeker doen!
Voor ons dit jaar een kerst met zekerheid, Hoera!

Waarzegger

Eigenlijk zou ik best waarzegger kunnen worden.
Want om eerlijk te zijn, ben ik dat al!

Ja, echt, heus waar!
Ik weet precies wanneer mijn kinderen niet eerlijk zijn! En toch iets stuk hebben gemaakt terwijl ze nee zeggen.
Ik weet ook precies dat als ik niet snel ingrijp, er gewonden gaan vallen.

Ik zeg altijd gekscheren tegen mijn oudste zoon dat mama alles weet.
Wanneer hij me weer geërgerd vraagt hoe ik toch kan weten dat hij die dag op school op de gang had moeten staan.
Moeders weten alles kind, onthoud dat goed!

Wanneer we in de speeltuin zijn gaat het ongeveer zo: "Nee, niet daar op gaan staan, dan ga je vallen! Ga er nu af, voordat je valt! Kijk uit! Ohnee! Ohneeee!" BOEM!
"Ik zei het toch kind?" (En dan ben ik zo een van de theatrale zucht er achteraan...) 

Maar ook bij het aankleden bijvoorbeeld. 
Waar ons oudste mannetje altijd heel braaf bleef staan en goed mee hielp,
is de jongste het tegenovergestelde.  Een arm in de mouw van een trui doen? Daar heb je toch een moeder voor!
En hij rent het liefst hard weg. Maar nog voordat hij dat bedacht heeft heb ik hem al bij zijn arm.
En ik zie hem denken: Hoe doet ze dat?!

Soms is mijn voorspellende gave zelfs zo erg dat ik al weet wie er belt.
Nog voordat ik de telefoon in handen heb weet ik het al. 
Helaas werkt het niet altijd even goed als ik zou willen.
Wat zou het leven dan makkelijk zijn!

Weekend

Afgelopen weekend waren wij weg.

We hadden, ontzettend lief, een weekend weg gekregen van vrienden.

Ze vonden dat we een heftig jaar beleefden, en gaven ons dit daarom cadeau.

Dat het heftigste nog zou komen, hadden we toen niet kunnen weten natuurlijk!

Maar goed, vrijdag was het zover.

En ik was op een punt beland waarbij niets me meer interesseerde. Ik heb dan ook, geheel tegen mijn eigen strikte gewoontes in, alles hier "vies" achter gelaten.

Of terwijl, ik was er aan toe!

Het weekend zelf kwam ook op een uitstekend moment!

Manlief net weer thuis zittend, maar wel uitzicht op een mooie nieuwe baan!

Voor zoonlief leek alles net wat rooskleuriger te worden, de juffen zijn zeer tevreden over zijn houding in de klas!

Dus, een weekend om dingen mee af te sluiten en om te proosten op al het nieuwe!

Wie had kunnen denken dat het zo zou lopen?

Wij niet!

Onze, altijd zo voorzichtige oudste zoon, viel zaterdagmorgen al uit een speeltoestel in een van de vele speeltuintjes die het prachtige park telt.

Hij liep achteruit. Te ver. Viel ongeveer 1.60 naar beneden...

Ik was er niet bij. Deze keer.

Manlief, die me altijd op het hart blijft drukken dat ik toch goed moet blijven opletten, wel.

Toen ik er bij kwam leek het mee te vallen. Ik had geen idee van de hoogte.

Maar zoonlief kon zijn hand bewegen.

Dus we gingen gewoon zwemmen en daarna zagen we wel weer.

Ruim twee uur lang heeft zoonlief gezwommen. Alles deed hij, zonder 1 piep.

We liepen daarna het zwembad weer uit en hij begon weer te huilen.

We gaven de schuld aan vermoeidheid. Het is niet niks om net 6 te zijn en in groep 3 te zitten.

Hij was ook de halve nacht in de weer geweest in dit, voor hem, vreemde huisje.

En dan nog even twee uur zwemmen, het leek ons volstrekt logisch.

We mopperden dan ook flink op hem. Dat hij maar had moeten gaan slapen.

Dat hij zich nog veel vaker, veel meer, pijn zou doen...

Half zes lagen onze beide jongens in bed. Allebei afgepeigerd!

Wij ook! Maar dan uitgeblust op de bank...

Om half elf kwam hij naar beneden. Snikkend. Ging even plassen, en liep snikkend weer naar boven. Dit was niet goed...

Paracetamol? Ja, dat had ik thuis laten liggen...

Manlief naar de buren. Die schrokken zich natuurlijk een hoedje! 

Zoonlief aan de paracetamol. Een half uur later was hij helemaal beter!

"Gelukkig mama, morgen kunnen we gewoon naar de speeltuin!"

Zondagmorgen leek ook alles beter. Hij gebruikte zijn hand vrij normaal. 

Zo nu en dan zag ik wel dat het hem pijn deed, maar ja, zijn  spieren zullen wel zeer doen dacht ik.

Dus wij op naar de speeltuin!

Daar ging het een half uur goed. Hij verstapte zich en viel. En kon zich niet opvangen!

Krijsen!!

Dus, hup naar het huisje terug. Auto inpakken en snel weer richting huis!

Daar konden we wel een dokter gaan opzoeken.

Manlief met onze kleine draak naar huis en wij samen met oma (die dol is op ziekenhuizen) naar de dokter.

Deze mevrouw zag het meteen. Ondanks dat het niet blauw was, op dik.

Dat we hem in eerste instantie een aansteller vonden, keek ze niet eens raar van op.

In ieder geval werden we per direct naar het ziekenhuis door gestuurd voor een foto.

Daar werden we gelukkig vrij snel geholpen. Het was makkelijk te zien op de foto dat het echt gebroken is.

Of we zoonlief vanaf nu wel even nuchter willen houden. Poeh, dat klinkt ineens wel serieus!

Gelukkig bleek al vrij snel dat het mee viel en dat gips voldoende was.

2 uur later zaten we weer in de auto. Met een stoer mannetje, die zo moe was, maar ook zo stoer! Die geen kik had gegeven, de hele middag niet!

Wat voel je je dan schuldig als moeder, dat je zijn huilen niet serieus nam...

Tegelijk zo veel liefde, voor dat kleine/grote mannetje, die je niks kwalijk neemt en die alleen maar blij is dat de pijn nu weg is...