We hadden, ontzettend lief, een weekend weg gekregen van vrienden.
Ze vonden dat we een heftig jaar beleefden, en gaven ons dit daarom cadeau.
Dat het heftigste nog zou komen, hadden we toen niet kunnen weten natuurlijk!
Maar goed, vrijdag was het zover.
En ik was op een punt beland waarbij niets me meer interesseerde. Ik heb dan ook, geheel tegen mijn eigen strikte gewoontes in, alles hier "vies" achter gelaten.
Of terwijl, ik was er aan toe!
Het weekend zelf kwam ook op een uitstekend moment!
Manlief net weer thuis zittend, maar wel uitzicht op een mooie nieuwe baan!
Voor zoonlief leek alles net wat rooskleuriger te worden, de juffen zijn zeer tevreden over zijn houding in de klas!
Dus, een weekend om dingen mee af te sluiten en om te proosten op al het nieuwe!
Wie had kunnen denken dat het zo zou lopen?
Wij niet!
Onze, altijd zo voorzichtige oudste zoon, viel zaterdagmorgen al uit een speeltoestel in een van de vele speeltuintjes die het prachtige park telt.
Hij liep achteruit. Te ver. Viel ongeveer 1.60 naar beneden...
Ik was er niet bij. Deze keer.
Manlief, die me altijd op het hart blijft drukken dat ik toch goed moet blijven opletten, wel.
Toen ik er bij kwam leek het mee te vallen. Ik had geen idee van de hoogte.
Maar zoonlief kon zijn hand bewegen.
Dus we gingen gewoon zwemmen en daarna zagen we wel weer.
Ruim twee uur lang heeft zoonlief gezwommen. Alles deed hij, zonder 1 piep.
We liepen daarna het zwembad weer uit en hij begon weer te huilen.
We gaven de schuld aan vermoeidheid. Het is niet niks om net 6 te zijn en in groep 3 te zitten.
Hij was ook de halve nacht in de weer geweest in dit, voor hem, vreemde huisje.
En dan nog even twee uur zwemmen, het leek ons volstrekt logisch.
We mopperden dan ook flink op hem. Dat hij maar had moeten gaan slapen.
Dat hij zich nog veel vaker, veel meer, pijn zou doen...
Half zes lagen onze beide jongens in bed. Allebei afgepeigerd!
Wij ook! Maar dan uitgeblust op de bank...
Om half elf kwam hij naar beneden. Snikkend. Ging even plassen, en liep snikkend weer naar boven. Dit was niet goed...
Paracetamol? Ja, dat had ik thuis laten liggen...
Manlief naar de buren. Die schrokken zich natuurlijk een hoedje!
Zoonlief aan de paracetamol. Een half uur later was hij helemaal beter!
"Gelukkig mama, morgen kunnen we gewoon naar de speeltuin!"
Zondagmorgen leek ook alles beter. Hij gebruikte zijn hand vrij normaal.
Zo nu en dan zag ik wel dat het hem pijn deed, maar ja, zijn spieren zullen wel zeer doen dacht ik.
Dus wij op naar de speeltuin!
Daar ging het een half uur goed. Hij verstapte zich en viel. En kon zich niet opvangen!
Krijsen!!
Dus, hup naar het huisje terug. Auto inpakken en snel weer richting huis!
Daar konden we wel een dokter gaan opzoeken.
Manlief met onze kleine draak naar huis en wij samen met oma (die dol is op ziekenhuizen) naar de dokter.
Deze mevrouw zag het meteen. Ondanks dat het niet blauw was, op dik.
Dat we hem in eerste instantie een aansteller vonden, keek ze niet eens raar van op.
In ieder geval werden we per direct naar het ziekenhuis door gestuurd voor een foto.
Daar werden we gelukkig vrij snel geholpen. Het was makkelijk te zien op de foto dat het echt gebroken is.
Of we zoonlief vanaf nu wel even nuchter willen houden. Poeh, dat klinkt ineens wel serieus!
Gelukkig bleek al vrij snel dat het mee viel en dat gips voldoende was.
2 uur later zaten we weer in de auto. Met een stoer mannetje, die zo moe was, maar ook zo stoer! Die geen kik had gegeven, de hele middag niet!
Wat voel je je dan schuldig als moeder, dat je zijn huilen niet serieus nam...
Tegelijk zo veel liefde, voor dat kleine/grote mannetje, die je niks kwalijk neemt en die alleen maar blij is dat de pijn nu weg is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten