Hiep Hiep Hoera!

Wat is hij al groot!! Hij draagt de kleren, die zijn grote broer pas een jaar later aan kon. Onze draak word morgen alweer 2! 
Morgen, 1 april. De enige dag waarvan ik 2 jaar geleden dacht: die dag niet!!!
Exact 37 weken was ik die dag in verwachting. Zijn grote broer melde zich veel later. (Ruim na de uitgerekende datum) Dus we hadden ook echt niet verwacht dat ons draakje al zou komen.
4 dagen voordat ons draakje zich melde was ik nog op controle bij de gynaecoloog geweest. Het was die dag definitief geworden. Onze tweede zoon zou ook met een keizersnede worden geboren. Net als zijn grote broer.
Ik was erg blij met dit besluit. Ik zag er al die maanden al zo tegenop om "het weer te moeten doen"... Maar gelukkig zag de gynaecoloog ook dat dit geen goed plan was. Ook ons draakje was een flinke jongen met een flink hoofd. 
Zaterdag 31 maart was ons draakje erg druk. Mijn buik ging, de hele dag door, werkelijk alle kanten op. Met verbazing hebben we hier naar zitten kijken. Ik dacht ook de hele dag dat ik ziek zou worden. Een raar gevoel in mijn buik, naast dat kleine voetballertje, en een irritant kriebelhoestje... Gelukkig zou het nog 11 dagen duren voordat ik onder het mes moest. (11 april.) En dan zou dat hoestje wel weg zijn. Want hoesten en een open wond is geen goede combi...
We kregen nog bezoek die zaterdagavond. En de heren hadden het gezellig. En dat kon ook best dachten we. Er zijn tenslotte maar weinig baby's die met exact 37 weken zwangerschap geboren worden.
Ik geloof dat mijn man net een half uurtje sliep op het moment dat ik wakker werd. Ik moest naar de wc. En wel snel! Maar ik kon niet onder de arm van mijn man weg komen... Toen dit eindelijk wel lukte ben ik nog even op zijn hand gaan zitten. Boos was ik, dat hij zo tegen mij aan lag, terwijl ik me bijna niet bewegen kon! Toen ben ik, zo goed en zo kwaad als dat lukte, naar de wc gerend. Ik was te laat! Hoe kon dat nu?! Schone kleding aan en weer in bed. Maar verhip, ik moest weer naar de wc! Ik kon niets tegenhouden!
Na 3 keer nieuwe kleding aan te hebben gedaan ben ik maar eens gaan bellen met de verloskundige. Wie weet was het wel een blaasontsteking. Tenslotte voelde ik me al de hele dag wat ziek...
Maar wat zei ze nu?! We moesten meteen komen? Dat kon toch niet?
Man wakker maken was een onmogelijke opgave! Die lag in coma! Hij mopperde, dat het onzin was en dat ik weer moest gaan liggen...
Ik liet hem mooi mopperen. Ondertussen probeerde ik mijn ouders te bellen, die volgens mijn fantastisch gemaakte rooster zouden oppassen op onze grote bengel. Maar ze namen niet op! Dan zus bellen. Die hing, zonder iets te zeggen, weer op! Niet te geloven! Nog eens, tenslotte nam ze op. Ja hoor, gelukt, een slaperige zus aan de lijn. Wat of mij bezielde om om 2u in de nacht te bellen! En wanneer ze dan moest komen... (eeuuh, over 3 weken, zou dat schikken?)
Zo, dat was geregeld, nu manlief uit bed zien te krijgen, koffie zetten en wel nu! Een uur nadat ik wakker werd zaten we in de auto. Manlief nog steeds hevig mopperend.
In het ziekenhuis kwam er een, ook al, slaperige gynaecoloog aan mijn bed. Wat bezielde al die mensen om te gaan slapen terwijl mijn kind geboren moest worden!
Gelukkig maar dat het nacht was, een uur na onze aankomst was ik onderweg naar de OK. Tweeënhalf uur nadat ik wakker werd, had ik onze mop in mijn armen! Op zondag 1 april om 5.11u. 
Manlief was overtuigd, het was geen loos alarm. En zijn enigste vrije dag van die week was inmiddels veranderd in 2 weken vrij.
En mijn ouders? Die hoorden om 7u de telefoon wel. Maar sliepen doodleuk verder... (het is 1 april...)

En nu is hij alweer 2 jaar. Uitgegroeid van Mop naar Draakje. Maar o zo'n lief en lekker knuffelkontje!

Draak

Bijna 2 jaar wordt hij alweer, die kleine van ons!
We horen erg vaak dat onze jongens zo vreselijk veel op elkaar lijken. Ik denk zelfs dat ik dit dagelijks minimaal 3 keer te horen krijg.
Maar echt, ze hebben misschien hetzelfde blonde koppie, maar daar houd het helemaal mee op!
Waar de oudste over het algemeen erg braaf is, en vooral erg voorzichtig, is de jongste een draak!
Hij klimt en klautert overal op. Hij deinst werkelijk nergens voor terug! En, dat is misschien nog wel het ergste, hij is de baas over alle kinderen! En dan bedoel ik ook echt alle kinderen! Zelfs de meest verwende kinderen die het begrip delen weigeren te begrijpen heeft onze draak onder zijn kleine duimpje... Hoe? Met zijn stem... Hij gilt dan zo ontzettend hard dat iedereen terug deinst. Iedereen stopt met wat hij of zij aan het doen was. Want het alarm gaat af! En elk kind geeft, hevig geschrokken, zijn of haar speelgoed heel snel aan die kleine draak van ons. Zodat de oren maar snel weer rust krijgen...
Ik had een paar weken geleden bedacht dat onze draak maar eens moest leren om ook alleen onder de douche te moeten kunnen. Dit wilde hij niet. Waarschijnlijk omdat hij niet beter wist dan dat hij samen met zijn grote broer onder de douche ging en soms zelfs met vader erbij.
We moeten het nu doen, zo redeneerde ik, want hoe langer we wachten, hoe groter het probleem.
Zo gezegd zo gedaan.
Ik denk dat een gemiddelde discotheek minder slecht is voor de oren dan mijn bedachte doel... Maar ze zeggen vast niet voor niets dat de aanhouder wint. Dus ik heb vol gehouden. Een week om precies te zijn. En toen was het klaar! Mijn doel was bereikt! Hij ging alleen onder de douche, met wat speelgoed, dat wel. Zonder te gillen of te huilen. Ik mocht zelfs zijn haren wassen of even weglopen om een handdoek te pakken. Ik ben een gelukkige moeder!

Jongens

Het zou zo leuk moeten zijn, kinderen...
En ach, laten we eerlijk wezen, dat is het ook!
Maar soms... Heel soms.... Grrr!!!
Onze 5 jaar jonge zoon is eigenwijs... Behoorlijk eigenwijs zelfs! (en nee, dat heeft hij niet van een vreemde)
Wij dachten een aantal weken geleden dat hij, net als veel kinderen van zijn leeftijd, ook wel 's nachts zonder luier kon. Om mij heen hoorde ik veel verhalen. Wisselend van: het gaat vanzelf, tot een week volhouden, dan is het klaar!
Dus op een mooie zonnige dag, dacht mijn hoofd: Lets do this!
Na de eerste nacht heb ik nog zingend het bed verschoond. Na de tweede nacht heb ik pratend het bed verschoond. Na de derde nacht begon ik al ietwat te mopperen. Na de vierde nacht mopperde ik al iets harder. Er moest toch nu wel eens wat verandering zichtbaar zijn vond ik. Na 7 nachten was het klaar. Ik was er helemaal klaar mee! Er kwam geen einde aan en het probleem leek zich alleen maar te verergeren. In ieder geval puilde mijn wasmand uit met al die was.
En mijn zonnige humeur was, ondanks het mooie zonnige weer, ver heel ver te zoeken!
Zelfs nog overleg gehad met een verpleegkundige en de juf.
(en wat blijkt! 7 of 8 jaar is heel normaal voor kinderen om pas dan zindelijk te worden in de nacht! Wat haalde ik me in mijn hoofd!!)
Dus, de luier maar weer aan. En hoofd op standje negeren. Negeren. Negeren.
En warempel, de volgende morgen was het bed droog. De pyjama ook. En zelfs de luier was droog!!
Mag ik in een knoop vallen!
En wederom, een dag later hetzelfde!
Zoonlief werd enthousiast. En moeders ook net als vader.
Daar zal het hem wel weer zitten. Nu zit ik weer iedere ochtend met een kletsnat bed...
"Maar mama, kijk! Mijn luier is droog!!"
Hij trekt dus, nadat ik hem in bed heb gestopt, zijn luier weer uit. Want hij kan het best vind hij zelf. Zijn luier onder het bed verstopt. Zodat ik het niet kan zien wanneer ik, voordat ik zelf naar bed ga, even bij hem ga kijken.
En mijn fantasie, die weet het even niet meer...
Dat er nog zo'n bengel achteraan zal komen, daar denken we nog maar even niet over na!

Het moest zo zijn

Er zijn van die verhalen die altijd leuk blijven om te vertellen.
Zo ook de ontmoeting van mij en mijn man. Althans, dat vind ik zelf.
Op straat hadden we elkaar nooit zien staan. In een kroeg of iets dergelijks ook niet.
En de eerste keer dat ik hem zag voelde ik van alles, maar niets wat leek op verliefdheid of een eventuele vonk... Eerder het tegenovergestelde. En ik vrees dat dit andersom net zo was.... Of eigenlijk weet ik dat gewoon zeker.
Even bij hem binnen kijken om een idee te krijgen van het tegenoverstaande huisje wat leeg stond.
Op een zaterdagmiddag.
Met mijn ouders...
Wat voelde ik me klein! En zo naïef...
Snel om het hoekje kijken bij die man met slaaphoofd in alleen een spijkerbroek... Neus dicht!!
Nee, ik hoef de badkamer niet te zien hoor! Nou vooruit dan maar, neus weer dicht!
Mijn ouders vonden het fantastisch! Het deed ze denken aan hun eigen studententijd... Ik kon ze alleen maar gapend aankijken... Wat bezielde ze!! Dit was vreselijk... Maar uit huis wilde ik, en snel!
En aangezien we overburen werden, kwamen we elkaar geregeld tegen. 
En wat eerst begon met een kopje koffie (met suiker, maar zonder melk! Ieuh bah!!), liep al snel uit op veel meer! Dat ene kopje koffie werd een wijntje. En het was maar zo 7u(!) in de ochtend!
Dat wijntje werd meer, en meer.
En gelukkig maar!
Nu, precies 10 jaar later, zijn wij nog steeds gelukkig met elkaar! Getrouwd, 2 kinderen verder en heel wat levenslessen samen.
Wat kan het toch mooi lopen!