Wat is hij al groot!! Hij draagt de kleren, die zijn grote broer pas een jaar later aan kon. Onze draak word morgen alweer 2!
Morgen, 1 april. De enige dag waarvan ik 2 jaar geleden dacht: die dag niet!!!
Exact 37 weken was ik die dag in verwachting. Zijn grote broer melde zich veel later. (Ruim na de uitgerekende datum) Dus we hadden ook echt niet verwacht dat ons draakje al zou komen.
4 dagen voordat ons draakje zich melde was ik nog op controle bij de gynaecoloog geweest. Het was die dag definitief geworden. Onze tweede zoon zou ook met een keizersnede worden geboren. Net als zijn grote broer.
Ik was erg blij met dit besluit. Ik zag er al die maanden al zo tegenop om "het weer te moeten doen"... Maar gelukkig zag de gynaecoloog ook dat dit geen goed plan was. Ook ons draakje was een flinke jongen met een flink hoofd.
Zaterdag 31 maart was ons draakje erg druk. Mijn buik ging, de hele dag door, werkelijk alle kanten op. Met verbazing hebben we hier naar zitten kijken. Ik dacht ook de hele dag dat ik ziek zou worden. Een raar gevoel in mijn buik, naast dat kleine voetballertje, en een irritant kriebelhoestje... Gelukkig zou het nog 11 dagen duren voordat ik onder het mes moest. (11 april.) En dan zou dat hoestje wel weg zijn. Want hoesten en een open wond is geen goede combi...
We kregen nog bezoek die zaterdagavond. En de heren hadden het gezellig. En dat kon ook best dachten we. Er zijn tenslotte maar weinig baby's die met exact 37 weken zwangerschap geboren worden.
Ik geloof dat mijn man net een half uurtje sliep op het moment dat ik wakker werd. Ik moest naar de wc. En wel snel! Maar ik kon niet onder de arm van mijn man weg komen... Toen dit eindelijk wel lukte ben ik nog even op zijn hand gaan zitten. Boos was ik, dat hij zo tegen mij aan lag, terwijl ik me bijna niet bewegen kon! Toen ben ik, zo goed en zo kwaad als dat lukte, naar de wc gerend. Ik was te laat! Hoe kon dat nu?! Schone kleding aan en weer in bed. Maar verhip, ik moest weer naar de wc! Ik kon niets tegenhouden!
Na 3 keer nieuwe kleding aan te hebben gedaan ben ik maar eens gaan bellen met de verloskundige. Wie weet was het wel een blaasontsteking. Tenslotte voelde ik me al de hele dag wat ziek...
Maar wat zei ze nu?! We moesten meteen komen? Dat kon toch niet?
Man wakker maken was een onmogelijke opgave! Die lag in coma! Hij mopperde, dat het onzin was en dat ik weer moest gaan liggen...
Ik liet hem mooi mopperen. Ondertussen probeerde ik mijn ouders te bellen, die volgens mijn fantastisch gemaakte rooster zouden oppassen op onze grote bengel. Maar ze namen niet op! Dan zus bellen. Die hing, zonder iets te zeggen, weer op! Niet te geloven! Nog eens, tenslotte nam ze op. Ja hoor, gelukt, een slaperige zus aan de lijn. Wat of mij bezielde om om 2u in de nacht te bellen! En wanneer ze dan moest komen... (eeuuh, over 3 weken, zou dat schikken?)
Zo, dat was geregeld, nu manlief uit bed zien te krijgen, koffie zetten en wel nu! Een uur nadat ik wakker werd zaten we in de auto. Manlief nog steeds hevig mopperend.
In het ziekenhuis kwam er een, ook al, slaperige gynaecoloog aan mijn bed. Wat bezielde al die mensen om te gaan slapen terwijl mijn kind geboren moest worden!
Gelukkig maar dat het nacht was, een uur na onze aankomst was ik onderweg naar de OK. Tweeënhalf uur nadat ik wakker werd, had ik onze mop in mijn armen! Op zondag 1 april om 5.11u.
Manlief was overtuigd, het was geen loos alarm. En zijn enigste vrije dag van die week was inmiddels veranderd in 2 weken vrij.
En mijn ouders? Die hoorden om 7u de telefoon wel. Maar sliepen doodleuk verder... (het is 1 april...)
En nu is hij alweer 2 jaar. Uitgegroeid van Mop naar Draakje. Maar o zo'n lief en lekker knuffelkontje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten