Het moest zo zijn

Er zijn van die verhalen die altijd leuk blijven om te vertellen.
Zo ook de ontmoeting van mij en mijn man. Althans, dat vind ik zelf.
Op straat hadden we elkaar nooit zien staan. In een kroeg of iets dergelijks ook niet.
En de eerste keer dat ik hem zag voelde ik van alles, maar niets wat leek op verliefdheid of een eventuele vonk... Eerder het tegenovergestelde. En ik vrees dat dit andersom net zo was.... Of eigenlijk weet ik dat gewoon zeker.
Even bij hem binnen kijken om een idee te krijgen van het tegenoverstaande huisje wat leeg stond.
Op een zaterdagmiddag.
Met mijn ouders...
Wat voelde ik me klein! En zo naïef...
Snel om het hoekje kijken bij die man met slaaphoofd in alleen een spijkerbroek... Neus dicht!!
Nee, ik hoef de badkamer niet te zien hoor! Nou vooruit dan maar, neus weer dicht!
Mijn ouders vonden het fantastisch! Het deed ze denken aan hun eigen studententijd... Ik kon ze alleen maar gapend aankijken... Wat bezielde ze!! Dit was vreselijk... Maar uit huis wilde ik, en snel!
En aangezien we overburen werden, kwamen we elkaar geregeld tegen. 
En wat eerst begon met een kopje koffie (met suiker, maar zonder melk! Ieuh bah!!), liep al snel uit op veel meer! Dat ene kopje koffie werd een wijntje. En het was maar zo 7u(!) in de ochtend!
Dat wijntje werd meer, en meer.
En gelukkig maar!
Nu, precies 10 jaar later, zijn wij nog steeds gelukkig met elkaar! Getrouwd, 2 kinderen verder en heel wat levenslessen samen.
Wat kan het toch mooi lopen!