We kregen van mijn schoonouders een buffetkast aangeboden. We hadden deze al een keer vriendelijk afgewezen, maar iets in ons dacht dat het nu wel leuk zou zijn.
Het is zo'n typische kast die je mooi vind, of helemaal niet.
Maar goed, deze buffetkast moest natuurlijk wel ergens komen te staan.
Dus we begonnen te discussiëren. Dat kunnen wij goed.
En nee, niet omdat we het oneens zijn, maar omdat we allebei goede ideeën hebben en elkaar daar goed in kunnen aanvullen. Meestal.
Nu dus ook. Ik bedacht dat de kast die nu in de kamer stond, wel naar zolder kon.
U weet wel, zo'n open kast met allemaal vakken. Van de welbekende Zweedse winkel.
Iedereen heeft volgens mij zo'n kast in huis.
Hij ziet er absoluut leuk uit!
Maar bij mij was hij altijd stoffig en rommelig.
En dat zit dan dus niet achter deurtjes, zoals bij normale kasten, maar is te zien voor iedereen die hier in huis komt!
Maar goed, ik dwaal af, manlief bedacht dat die kast ook wel naar de slaapkamer van Thomas kon.
En eigenlijk, dacht ik toen, is dat best een goed idee!
Wel moesten we dan een kast van Thomas zijn kamer, naar Roan zijn kamer verhuizen.
Eitje! Dacht ik.
Dus ik begon, reuze enthousiast, aan mijn welbekende Things-To-Do-lijstjes.
En de volgende dag begon ik, nog veel enthousiaster, met opruimen op Thomas zijn kamer.
Een grote vuilniszak bij me, want hé, hij is wel een jongen!
Al snel had ik het meeste uitgezocht en uitgemest.
En kon ik beneden verder met het leeghalen van de kast.
Tussendoor vloog ik "even snel" naar die welbekende Zweedse winkel.
Om daar nieuwe manden te halen voor de kast die naar Thomas zou gaan.
Maar dat even snel kunt u beter achterwege laten bij het lezen dit verhaal.
We konden er over de hoofden heen lopen!
Die crisis lijkt daar toch echt het voorbij te zijn!
In ieder geval, ik had mijn manden!
Thuis was manlief aan het Lego-en geslagen.
Want, dat vergat ik er even bij te melden, dat leek ons leuk. Dat Thomas zijn Lego in de kast kon neerzetten.
Maar stelt u zich voor: een grote bak (ongeveer anderhalve meter bij een meter), met daarin alle Lego van onze zes jarige. Onze zes jarige die slopen meestal leuker vindt dan maken.
In 3 uur tijd had mijn man nog niet eens 1 autootje kunnen maken.
En toen kwam ik weer thuis. En moest die kast op stel en sprong naar boven toe.
Dus tussen al die Lego was mijn man bezig om die kast te demonteren.
Om die kast vervolgens tussen alle rommel boven weer in elkaar te zetten...
Maar die manden staan er leuk bij! Op verzoek waren ze blauw. En toevallig hetzelfde blauw als de gordijnen en de lamp.
Ik was tevreden.
De rest van de avond zochten wij naar de juiste steentjes in die grote bak Lego.
We schoten niets op...
Op oudjaarsdag kwam daar dan mijn buffetkast!
Die was wel even wat groter dan we dachten...
Gelukkig hadden we op nieuwjaarsdag eindelijk tijd (en rust) om op te ruimen.
En wat staat die antieke bruine buffetkast, met mijn favoriete (meisjes-achtige) servies, mooi!!
Nu nog even langs bij de vuilstort... ;)
Maar goed, deze buffetkast moest natuurlijk wel ergens komen te staan.
Dus we begonnen te discussiëren. Dat kunnen wij goed.
En nee, niet omdat we het oneens zijn, maar omdat we allebei goede ideeën hebben en elkaar daar goed in kunnen aanvullen. Meestal.
Nu dus ook. Ik bedacht dat de kast die nu in de kamer stond, wel naar zolder kon.
U weet wel, zo'n open kast met allemaal vakken. Van de welbekende Zweedse winkel.
Iedereen heeft volgens mij zo'n kast in huis.
Hij ziet er absoluut leuk uit!
Maar bij mij was hij altijd stoffig en rommelig.
En dat zit dan dus niet achter deurtjes, zoals bij normale kasten, maar is te zien voor iedereen die hier in huis komt!
Maar goed, ik dwaal af, manlief bedacht dat die kast ook wel naar de slaapkamer van Thomas kon.
En eigenlijk, dacht ik toen, is dat best een goed idee!
Wel moesten we dan een kast van Thomas zijn kamer, naar Roan zijn kamer verhuizen.
Eitje! Dacht ik.
Dus ik begon, reuze enthousiast, aan mijn welbekende Things-To-Do-lijstjes.
En de volgende dag begon ik, nog veel enthousiaster, met opruimen op Thomas zijn kamer.
Een grote vuilniszak bij me, want hé, hij is wel een jongen!
Al snel had ik het meeste uitgezocht en uitgemest.
En kon ik beneden verder met het leeghalen van de kast.
Tussendoor vloog ik "even snel" naar die welbekende Zweedse winkel.
Om daar nieuwe manden te halen voor de kast die naar Thomas zou gaan.
Maar dat even snel kunt u beter achterwege laten bij het lezen dit verhaal.
We konden er over de hoofden heen lopen!
Die crisis lijkt daar toch echt het voorbij te zijn!
In ieder geval, ik had mijn manden!
Thuis was manlief aan het Lego-en geslagen.
Want, dat vergat ik er even bij te melden, dat leek ons leuk. Dat Thomas zijn Lego in de kast kon neerzetten.
Maar stelt u zich voor: een grote bak (ongeveer anderhalve meter bij een meter), met daarin alle Lego van onze zes jarige. Onze zes jarige die slopen meestal leuker vindt dan maken.
In 3 uur tijd had mijn man nog niet eens 1 autootje kunnen maken.
En toen kwam ik weer thuis. En moest die kast op stel en sprong naar boven toe.
Dus tussen al die Lego was mijn man bezig om die kast te demonteren.
Om die kast vervolgens tussen alle rommel boven weer in elkaar te zetten...
Maar die manden staan er leuk bij! Op verzoek waren ze blauw. En toevallig hetzelfde blauw als de gordijnen en de lamp.
Ik was tevreden.
De rest van de avond zochten wij naar de juiste steentjes in die grote bak Lego.
We schoten niets op...
Op oudjaarsdag kwam daar dan mijn buffetkast!
Die was wel even wat groter dan we dachten...
Gelukkig hadden we op nieuwjaarsdag eindelijk tijd (en rust) om op te ruimen.
En wat staat die antieke bruine buffetkast, met mijn favoriete (meisjes-achtige) servies, mooi!!
Nu nog even langs bij de vuilstort... ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten