Babydingen

Ik weet het echt heel zeker hoor. Hier geen baby meer.
Alleen nog die van anderen dan...
Wanneer je een soort van walging (echt maar heel kort hoor! En daarna borrelde er meteen een heel groot schuld gevoel naar boven!) voelt bij het zien van een 'hoera een meisje' slinger, kun je denk ik wel een conclusie trekken.
En dat doe ik dus ook.
Heerlijk hoor, dat kleine spul hier over de vloer.
Maar ook zo heerlijk als ze om zes uur weer worden opgehaald door hun eigen vader of moeder.

Maar, ik ben ook de beroerdste niet natuurlijk.
En nu ik druk bezig ben om al dat kleine spul uit te zoeken, te wassen en nog 1 keer te strijken,
dan voel ik echt wel iets...
Nooit meer dat schattige nijntje pakje. Nooit meer dat leuke 'siske de rat' pakje.
En op de een of andere manier heb ik meer moeite met de hydrofiele luiers dan met de babykamer.

De commode is allang de deur uit, maar ik blijf stug de hydrofiele luiers gebruiken.
Dat ik die mooie omslagdoek van nijntje moet opbergen gaat me ook aan het hart.
Zal ik die volle dozen dan toch maar bewaren?

De wandelwagen is ook zoiets. Ik gebruik hem al maanden niet meer. 
Maar het ding op zolder zetten is een stap die ik nog niet wil nemen.
Want het komt nooit meer terug...
Manlief vraagt me geregeld wanneer dat grote obstakel eindelijk weg mag uit de hal.
Ik bedenk dan plannetjes om het ding eerst nog in de schuur neer te zetten.
Maar wanneer ik dan de deur van de schuur open, zinkt me de moed  in de schoenen...
(Zijn wij de enige met zo veel zooi?!)
Nu heb ik de deal gemaakt om de wandelwagen te laten staan tot na de wintersport.
Ik weet ook heus wel dat een wandelwagen in de sneeuw geen optie is, maar hè, zo zijn wel toch weer 3 maanden verder!
Daarna zie ik wel weer. Want ik weet ook wel dat het een gek gezicht is om met mijn (dan) drie jarige peuter, van iets meer dan een meter lang, rond te lopen in een wandelwagen. Het liefst ook nog in de lig-stand! ;)