Het gebeurt me steeds vaker.
Ik ben me nergens van bewust!
Maar ja, leg dat maar eens uit...
Ooit was ik een alert en vriendelijke vrouw.
Ik zag en herkende iedereen en groette altijd.
Dat laatste doe ik nog steeds. Het probleem is alleen, dat ik de mensen niet meer zie...
Of het komt omdat er in 2 zwangerschappen aardig wat hersencellen verloren zijn gegaan, of omdat ik gewoon zo druk ben met alle kinderen die ik vaak bij me heb op de fiets, ik weet het niet.
Ik stoor me er zelf aan.
Dat iemand dan zegt: wilde je me niet zien?!
Natuurlijk wel, maar ik zie het gewoon niet...
Of dat ik dan iemand tegen komt die me reuze enthousiast groet.
En een heel verhaal begint te vertellen en mij dingen begint te vragen.
En dat ik me dan alleen maar kan afvragen waar ik die persoon van ken en of ik er ook een naam bij zou moeten weten...
En waarom er niks in mijn hoofd begint te dagen...
Ik probeer altijd op mijn allervriendelijkst terug te groeten hoor! Als ik u zie. En herken vooral...
En als ik niet netjes of vriendelijk terug groet, dan ligt het vast niet aan u!
Dan weet u dat alvast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten