Eerst was het de gastouder, waar ik mijn eerst geboren zoon heen bracht. Tranen met tuiten huilde ik, hoe kon ik mijn kind achter laten bij een vreemde??! Dat zou nooit goed komen!
Toen ik 2 jaar later zelf als gastouder ging werken, bracht ik zoonlief wekelijks 2 keer naar de peuterspeelzaal. Ik had hier absoluut geen moeite mee. Sterker nog, ik vond de moeders met tranen in hun ogen maar wat aanstellerig!
Weer 2 jaar later mocht zoonlief voor het eerst naar de basisschool. Hij had er heel veel zin in! En ik ook wel eigenlijk. Tenslotte kwam hij op een ontzettend leuke school bij 2 hele lieve juffen!
Nu, weer 2 jaar later is het tijd voor groep 3. Zoonlief vind het spannend. En misschien juist daardoor, ik ook...
Hij is bijna de jongste van de klas. Ook de kleinste, maar dat zal wel altijd zo blijven, wij zijn ook niet groot. Maar het idee... Mijn kleine mannetje is nog maar 5 jaar en gaat nu naar groep 3...
Ik sta gewoon een traan weg te pinken als ik nog 1 keer zwaai! Hoe ernstig!
Maar gelukkig kan ik bij genoeg moeders mijn ei kwijt. Want ik ben niet de enige!
Waarom is het zo moeilijk om je kind los te laten?
En tegelijk zo belangrijk!
Ik merk het altijd snel genoeg, wanneer ik de touwtjes wat meer los moet laten...
Doe ik dat niet, dan ben ik een heks. En dat is zacht uitgedrukt...
Laat ik de touwtjes wat meer los, dan blijkt het meestal prima te gaan en is de sfeer hier thuis ontspannen en fijn!
Maar ja, ik zal er nog vaak genoeg tegen aan lopen...
Net als al die andere moeders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten