Dagje werken

Zomaar een dag beschreven uit mijn (werk)leven.
Meestal zijn ze heel gezellig en rustig.
Met ritme enzo.
En soms lopen ze zo:
Volle bak, dat gebeurt niet vaak. Maar ach, het kan, dus ik doe het.
Vervoer voor zoonlief van school naar huis toe is geregeld.
De bedjes staan klaar.
Dus er kan in principe niets meer mis gaan!
En dat gebeurt ook niet! Ze slapen keurig achter elkaar aan, precies zoals ik voor mezelf had gepland.
Ze spelen heel lief samen, zonder dat er geschreeuwd en gemept wordt.
Het eerste kindje wordt al op tijd opgehaald. So far so good!
Terwijl ik met de oma sta te praten hoor ik boven een kindje huilen. Wanneer de oma met kindje weg is maak ik een fles en haal de huilende baby van boven.
Ik ga bij het raam zitten, met het uitzicht op nog 3 spelende peuters in de zandbak.
Zo kan er niets mis gaan. Denk ik.
Ik geef de fles, dat loopt niet lekker... Maar ja, misschien is de baby wel een beetje afgeleid denk ik nog.
Ik hoor buiten wat mis gaan en kijk. Ons eigen kleine draakje giert het uit! Nee, niet van het lachen... Hij blijft wat liggen, zit hij met zijn hals ergens aan vast? Toch maar even kijken. Fles op tafel, baby op de arm. Draakje komt ondertussen langzaam overeind. Gelukkig, hij stikt niet! Net als ik naar hem toe wil gaan voel ik iets warms op mijn arm. Ik kijk. Oh nee he!!! De baby heeft gespuugd!! Wat heet! De hele keuken zit er onder! Ik zit er helemaal onder!
Ondertussen komen er 3 peuters aan gedenderd, waaronder mijn eigen draakje die nog erg overstuur is. Paniek!! Wat nu eerst?!
Eerst baby maar eens in de wipstoel. Ondertussen gil ik de peuters toe dat ze vooral buiten moeten blijven. Twee luisteren braaf en blijven bij de deur staan kijken naar hoe ik paniekerig bezig ben om alles weer in het gareel te krijgen. Maar de ander vind het stom van mij, dat ik zomaar nee roep. En stapt gemoederd naar binnen. Dat ik nog harder nee roep staat hem al helemaal tegen, dus hij zet een nog hardere keel tegen mij op.
Als ik hem vraag om te kijken waarom hij even moet buiten blijven kijkt hij hoogmoedig om zich heen. Als ik hem eindelijk zover heb om naar beneden te kijken schrikt hij ook en rent snel naar buiten. Zo, dat is eerst klaar. Nu de vloer! Jakkes wat vies!
Als ik de vloer zover schoon heb eerst, moet ik toch maar eens gaan kijken wat daar gebeurt is buiten. Draakje weet zelf al niks meer van wat er is gebeurt. De andere peuter weet me nog te vertellen dat hij ging "vallen daar". Er zit een mooie rode striem in draakje zijn nek. Gaat wel weer over.
Nu snel kijken bij de baby, die boert nog wat na... Voorzichtig schone kleren aan en voorzichtig weer in de wipstoel. Nu wil ik zelf wel even wat schoons aan, maar hoe?!
Met 3 peuters in de tuin en een boerende baby heb ik weinig kans.
Wachten tot de peuters weg zijn, meer zit er niet op. Gelukkig is op dat moment mijn werkdag al bijna ten einde en kan ik een half uurtje later me omkleden.