Lijntje

Er zullen mensen zijn die me voor gek verklaren, er zullen ook mensen zijn die het he-le-maal met me eens zijn. 
Ik denk zelfs een meerderheid.

Want hoe vaak is het je, als ouder, niet gebeurd dat je hardop zei: ik geloof dat de kleine slaapt...
En je was nog niet uitgesproken of je hoort alweer een huilend kind boven!
Eerst denk je nog dat het toeval is, maar na een keer of 573, ga je er toch bijna in geloven dat het echt is... Je hebt een lijntje met je kind...
Zo heb ik als gastouder wel eens kinderen met een babyfoon met camera.
En, geloof het of niet, die kinderen gingen niet slapen! Of vielen doodmoe in slaap, maar waren na 20 minuten weer wakker.
En deed ik de babyfoon uit, dan ging het goed.
Niet alleen omdat ik ze niet hoorde, want hier in huis hoor ik elk geluidje uit elke kamer.
En ik ga, uiteraard, vaak genoeg zachtjes kijken. 
Maar ik weet dat het goed is, wanneer ik andere kinderen op bed breng, en het slapende kind slaapt door.

Ook onze eigen jongste telg is gevoelig voor mijn lijntje.
Zo zette ik wel eens de muziek zo hard aan dat ik hem niet kon horen, maar hij geen last had van de muziek. En ik kon er de klok op gelijk zetten dat het dan binnen 10 minuten stil was en bleef. Zolang ik maar niet hardop zei dat het stil was natuurlijk!
En ook nu nog merk ik dat ik het geluid van de babyfoon niet aan moet hebben staan. Sterker nog, als de babyfoon in mijn buurt staat en ik zie de lampjes per ongeluk oplichten omdat hij een geluidje maakt, ben ik alert en gaat het boven van kwaad tot erger...
Best sneu als je nagaat dat het begint met een geluidje van bijvoorbeeld het hoofd stoten, en dat door mijn lijntje mijn kind later weer klaarwakker is...

Zou dit soms al het eerste "loslaten" zijn misschien?!