2015

Alweer een jaar voorbij...
Hoe cliché ook, maar wat gaat het snel!
Tijd om het jaar eens kort samen te vatten.

Mijn eerste doel voor dit jaar was, meer lezers op mijn blog.
Nou, dat is in ieder geval gelukt!

Mijn tweede doel was om meer te bloggen. Dat is deels gelukt.
Dat ik nu voor www.mamatothemax.nl schrijf is natuurlijk wel een hele goede stap in de richting!

Maar deze blog moet het dit jaar helaas een beetje zonder mij doen...
Dat heeft meerdere redenen natuurlijk.
Eigenlijk is het met 7 gastkindjes niet heel handig om te gaan bloggen.
De dagen dat ik vrij ben heb ik een peuter-puber in huis. Die vre-se-lijk toe is aan school!
Ik tel bijna de dagen af... Nog 2 maanden tot hij mag komen kennis maken!

Mijn derde doel voor dit jaar was om weer beter bezig te gaan met gezonder leven.
Helaas, dit doel is faliekant mislukt!
De pogingen die ik deed waren echt niet noemenswaardig... Ik miste de wil om beter mijn best te doen... 

Verder kan ik wel zeggen dat dit voor ons een goed jaar was!
Manlief kreeg een fantastische baan aangeboden. Dit betekent wel dat hij veel van huis is. Maar na 6 jaar onzekerheid, is dit iets wat we samen met liefde doen.
De momenten die hij thuis is, is pure quality-time!
Voor mezelf blijf ik ook vaak  herhalen hoe fijn mijn werk als gastouder is.
Ik heb momenteel allemaal lieve kinderen over de vloer, die zo ontzettend eigen voelen!
En ouders die zo veel vertrouwen in mij hebben, dat voelt zo fijn!

Onze eigen kinderen vergeet ik natuurlijk niet! Thomas doet het zo goed! Hij mag nu bijna afzwemmen! Weer een stukje loslaten voor ons daarna! Roan is, zoals ik al schreef vreselijk toe aan school, maar ondanks zijn draken-streken, kan hij ook heel lief zijn! Ik zal hem zeker gaan missen straks. Maar de onrustige nachten hoop ik dan echt wel vanaf te zijn!

Voor 2016 heb ik natuurlijk ook weer een paar mooie doelen bedacht. Net als ieder andere Nederlander denk ik zo. Of beter zelfs: ieder andere aardbewoner. 

Als eerste wil ik de stijgende lijn waar we in zitten vast kunnen houden!
Op alle fronten gaan we vooruit, wie wil dat nou niet!

Ten tweede wil ik het gezondere leven weer gaan oppakken, met alle eigen kinderen straks op school, moet ik toch ergens meer tijd vinden om te gaan sporten lijkt me zo. Ik wil weer wat tijd in de keuken door gaan brengen. Want ik vind dat toch wel erg leuk!

Ten derde wil ik deze blog weer wat vaker gaan volschrijven. Dat moet toch lukken, lijkt me!

Voor nu wil ik al mijn lezers een fantastisch nieuw jaar wensen, een jaar waarin zorgen niet centraal staan, een jaar waarin al je wensen uit mogen komen!

Tot volgend jaar!
Liefs, Roelfien

Zindelijkheidstraining deel 2

Afgelopen zomer was ik er ineens weer eens vreselijk klaar mee...
En het warme weer leek me het perfecte moment om weer eens iets te proberen.
Dus dat deed ik.
De luier moest weer uit. Het potje werd buiten gezet en het trainen kon beginnen!

Na 5 minuten was het al raak. Roan was aan het plassen.
Daar gaan we weer, dacht ik nog.
Maar er gebeurde iets anders!
In plaats van dat Roan gewoon door speelde, begon hij nu te schreeuwen dat hij het vies vond!

Weer 5 minuten later zat hij keurig op zijn potje.
En dat bleef zo deze middag!

De dagen erna deed ik hem wel zijn gewone kleding aan, maar geen luier.
En warempel, het ging goed!!

De volgende stap was om zonder luier naar de winkel te gaan.
En zelfs dat ging zonder problemen!
Waar zijn grote broer nu nog in ongeveer elke winkel naar de wc moet met zijn 7 jaar, Roan vraagt er niet om!
Wat een heerlijkheid!
En zo fijn, aangezien ik ergens nog bang was dat hij nooit zindelijk zou worden... ;)

De nachten... Tja...
De nachtelijke uitjes naar de wc vindt Roan fantastisch!
Ik daarentegen iets minder...
Want in plaats dat hij braaf naar de wc gaat en daarna snel weer in bed kruipt, gaat hij op onderzoek uit... Eens kijken of zijn grote broer wakker is, of anders misschien wakker wil worden. Eens bekijken of er beneden nog iets te beleven valt, terwijl iedereen slaapt en het overal donker is. En als niemand dan mee wil doen aan deze nachtelijke avonturen, dan gaat hij gewoon lekker met duplo spelen op zijn eigen kamertje. En als Roan dan weer naar de wc is geweest, dan slaat hij de deur dicht. En zit ik rechtop in bed!
Dus dat heb ik eerst weer afgeschaft... 
pedagogisch onverantwoord? Misschien... Maar mijn nachtrust is me heilig!
En anders die van Roan wel, want zo vrolijk is hij niet, na al deze avonturen...
Dus over een half jaar proberen we het wel eens weer... 

Humor

De humor van een kind, daar kan ik echt zo vreselijk van genieten!
Mijn beide jongens hebben gelukkig een gezonde dosis humor en zelfspot mee gekregen.
Dit levert dan ook heel regelmatig hilarische taferelen op.

Maar ook mijn gastkindertjes hebben allemaal stuk voor stuk humor.
Ik kan er echt zo ontzettend van genieten als ze denken dat ze mij voor de gek kunnen houden!
Of moppen tappen met het oudste jongetje wat hier over de vloer komt. Zo nu en dan rollen we met zijn allen over de vloer van het lachen!
Meestal zijn het de simpelste mopjes als: Wat leeft er onder de grond en heeft nooit hoofdpijn? Een paracetamolletje!!!!!!

Maar ook het onbevangen naïeve wat alle kinderen hebben, daar kun je toch niet anders dan van houden?
Zo is Thomas er van overtuigd dat hij allergisch is voor de kleur bruin.
Huh?! Say What??
Ja, hij bedoelde echt de kleur bruin.
'Want mama, als ik op school mijn potloden pak, dan zie ik als eerste bruin. En dan moet ik altijd een beetje hoesten...'

Vergeef me mijn houding, maar mij kun je oprapen!

Roan is de meer nuchtere boer van de twee.

Zo liepen we deze week bij de deuren langs voor de brandwondenstichting. Beide jongens hadden een taak. Thomas had de collectebus, Roan zou het reclame kaartje geven wanneer mensen iets in de collectebus hadden gestopt.
Thomas, braaf als hij is: 'wilt u iets geven voor de brandwondenstichting?'
So Far, So Good.
De meeste mensen wilden ook wel iets geven, aan dat kleine blonde mannetje met blauwe ogen, die dat zo ontzettend keurig vraagt.
Maar toen!
Toen kwam Roan met zijn kaart: 'HIER!'
'Nee Roan, wat moet je zeggen??' 
'Eeeuuhh, alsjeblieft? Nou oke, ALSJEBLIEFT HOOR!'

Tja, daar ga ik weer...
Het mooiste in dit geval vind ik dan nog wel, dat de echte "Harense Kak", hier het meeste moeite mee heeft! Ze zien niet mijn verwoede pogingen om Roan beleefd te krijgen.

Het is niet altijd even makkelijk, maar genieten is het wel!

Boek Review!

Ondertussen zou ik al bijna kunnen zeggen dat ze mijn vriendin is, Tischa Neve. De schrijver van dit boek.
Ze plaatste al eens een blog van mij op haar website en gaf me wel eens handige tips aangaande mijn kinderen.
Ik volg haar dan ook overal waar dat maar kan.

Zo ook afgelopen zomer.
Tischa vroeg al haar volgers om hun idee en mening. Dit wilde ze gebruiken in haar boek.
Ik zag hier de humor zeker van in. Iedereen reageerde gretig, ik zelf ook!
Maar dan moest ik straks wel dat boek kopen, om te zien of ik er ook in zou staan!
Dat was een slimme actie van Tischa!

"Inspiratieboek voor leuker en makkelijker opvoeden. Opvoeden vanuit contact en verbinding"

Ik heb dat boek dus inderdaad gekocht.
En Guess What! 
Op bladzijde 15 sta ik!
En hoe toevallig, precies met dat waar ik in het ouderschap het meeste tegen aan loop.
Het spiegelen. De onzekerheid van mij, die Thomas feilloos van me overneemt...
"Mijn eigen onzekerheid wat betreft vriendschappen. Zoonlief doet te veel moeite om aardig gevonden te worden. Met dank aan zijn onzekere mama."

De titel maakt al dat je het boek wilt kopen!
Want wie wil dat nu niet, leuker en makkelijker opvoeden!
En als ik kijk naar mijn gezin, dan herken ik heel veel in het boek.
Bijna eng was het, toen ik na een avond met leuke maar zware gesprekken over mezelf en mijn kinderen, in bed lag en begon te lezen.
Het gesprek ging erover dat Thomas gewoon een kopie van mij is. En hoe ik hier nog beter mee om zou kunnen gaan. Ik begon te lezen in het boek. Het ging erover hoe kinderen spiegelen en hoe frustrerend dat soms kan zijn.
Alles wat ik had besproken, las ik meteen terug.

Ik vond het hele boek een groot feest van herkenning! Het was fijn om te lezen dat het overal wel eens moeilijk gaat. Zelfs bij een opvoedkundige.
Bij elk hoofdstuk had ik de neiging om iets op de Facebook pagina van Tischa te schrijven: Oh wat fijn dat er soms in jouw hoofd ook een soort bom barst en alle kleine rommeltjes je te veel zijn!!
Het was alsof ik mijn eigen eerdere blog terug las!
(zie onderaan deze pagina een link naar deze blog)


Ik zal het boek aan iedereen die het horen wil dan ook aanraden!
Het is fijn dat je het nog eens open kunt slaan, en even dat ene stukje kan terug lezen waar je op dat moment behoefte aan hebt.
En juist dat maakt dat Tischa nu voelt als mijn 'nieuwe beste vriendin'... ;)

Nieuwetijdskind

Opeens is het definitief.
Ons kind is een nieuwetijdskind... Oftewel; hoog sensitief.
Stiekem wist ik dat als moeder natuurlijk al heel lang.
Maar ik was zo'n eigenwijze moeder die stug bleef volhouden dat het allemaal vanzelf goed zou komen.
Maar ja, zo werkt dat natuurlijk helemaal niet!

En negeer dat maar eens, een kind wat ineens weer in bed gaat plassen omdat hij een juf heeft die op haar tenen loopt. Of die zich, om diezelfde reden, ineens aan je vast klampt. Wat best gek is, als je "houterige" knuffels gewend bent...
Hoe fijn het ook is, een kind wat je een stevige knuffel geeft en je niet meer los wil laten, het is voor ons wel een teken aan de wand dat hij niet goed in zijn vel zit...

Maar nu, wat nu...
We weigeren mee te doen aan de, in onze ogen, "hype" om je kind in een hokje te plaatsen.
Dus wat gaan we dan doen?

Tot zover lijkt het al een goede stap in de richting om alleen nog maar open te staan voor nieuwe dingen.
Ik bekijk mijn kind ineens met heel andere ogen. Ik geef hem nog een extra compliment. 
Geloof het of niet, sinds ik hem met andere ogen bekijk, komen er ook ineens de meest moeilijke wereld vragen! Geef maar eens antwoord op de vraag of de aarde nog wel bestaat als hij groot is...

Zijn eigen gekozen allergie voor de kleur bruin, krijgt ineens een heel andere lading.
('ik zie altijd eerst mijn bruine potlood als ik op school mijn potlodendoos open doe, en dan moet ik altijd hoesten...')

Tegelijkertijd wil ik alles lezen wat hier over gaat!
En daar zit het hem voor mij. Want er is weinig informatie te vinden over dit onderwerp. De boeken zijn vaak zweverig, en wij niet. Handige tips ben ik nog niet tegen gekomen. Alleen maar symptomen. En die kennen we nu wel.
Dus nu zijn wij op zoek naar dé manier om hier mee om te gaan. Lees je mee?

Boost

He hallo, hier even een kort berichtje van mijn kant!
Aangezien onze laptop zijn geest had gegeven, en ik mijn inspiratie een tijdje kwijt was, was ik een tijdje afwezig.

Maar, na lang wikken en wegen, heb ik besloten dat ik mijn blog toch weer wil oppakken!
Maar dan grootser.
Ik wil meer mensen gaan bereiken!

Daar heb ik jullie hulp bij nodig!
Er zijn vast genoeg mensen die tips en trucs voor mij hebben!
Deze hoor ik graag!

Daarom is mijn eerste vraag: Hoe vind je mij?
Zie jij, als je mijn blog leest, ook een link naar mijn instagram, twitter of facebook?

En mijn 2e vraag is: Zou je het leuk vinden als ik gesponsorde blogs ging schrijven?

Mijn 3e vraag is: Zou je nog andere vragen willen beantwoorden?
Ik heb er nog heel veel.
Mail me dan alsjeblieft!

Mijn mailadres is: roelfienbos@gmail.com

Grote wereld

Nu Thomas officieel alle letters kan lezen, gaat er weer een heel nieuwe wereld voor hem open!
Daarmee ook voor mij...

Net als het hele ouderschap is ook dit iets wat je van te voren niet kunt voorstellen.
Iedereen die al kinderen (of in ieder geval 1) in groep 3 heeft gehad, weet je te vertellen dat met kerst je kind serieus kan lezen.
Dat lijkt ten eerste mijlenver weg. Ten tweede kun je je niet voorstellen dat dat hakken en plakken wat je in de herfst nog hoort, met kerst weg zal zijn!
En toch is het waar!!
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zo zullen er ook kinderen zijn die in de herfst al moeiteloos kunnen lezen.
Maar over het algemeen lezen de meeste kinderen met kerst jou voor!

Zo zaten wij in de kerstvakantie natuurlijk lang in de auto naar onze vakantiebestemming, Zwitserland. Op de terugreis las Thomas de meeste borden langs de kant van de weg voor.
En dat zijn er nogal wat op die 1100 kilometer!

Ook op de televisie begon hij te lezen wat er stond. Heel grappig, hoe hij langzaam leest naar welk filmpje hij kijkt, terwijl de tune het al 4x verraden heeft! 
Zelfs de ondertiteling kan Thomas mee lezen, als het niet te snel gaat!
Ik kan me er nog dagelijks over verwonderen!

Boekjes voorlezen, het is bijna niet meer nodig, Thomas heeft ze al uit!
Als ik dat niet geloof en vraag waar het over gaat, vertelt hij me tot in detail waar het over ging. En het blijkt te kloppen, tot het laatste woord!
Weer sta ik perplex!

Alles wat los en vast zit wordt ondertussen gelezen!
Toen Thomas vorige week zelf een beker melk zou pakken waarschuwde ik hem dat het pak erg vol zat en hij voorzichtig moest zijn.
Thomas zijn antwoord: Maar mam, er staat op dat hij halfvol is!

Hoe heerlijk (en eerlijk!) is dat!
Ik hou ervan!  

Schoolkeuze

Volgens mij ging je vroeger gewoon naar de school die het meest in de buurt was.
Tegenwoordig ligt dat iets complexer...

Er zijn natuurlijk heel veel scholen, en de lat ligt voor elke school heel hoog.
Als je op de websites kijkt zie je vooral reclame achtige teksten.

Wij hebben de keuze bijna 4 jaar geleden alweer, voor het eerst gemaakt.
Het ging nu nog maar om een basisschool. Een middelbare school schijnt nog veel ingewikkelder te zijn!!
En ik vond dit al lastig!

Natuurlijk was het pest-protocol (zo heet dat tegenwoordig...) voor mij heel belangrijk.
En normen en waarden vonden we allebei heel belangrijk.
Voor manlief was een goede basis gewoon heel belangrijk. Stabiel en rustig.
Met deze ideeën gingen we op zoek.

Welke scholen we niks vonden hadden we snel duidelijk. We waren het gelukkig ook altijd eens hierover.
De school waar we toen voor kozen was dichtbij en niet te groot.
Maar daar werden ineens 30 leerlingen vanaf gehaald. En niemand die ons kon vertellen waarom...
Dat voelde niet goed...
Er was nog 1 school voor ons als optie. Maar die was groot. En het was een christelijke school. Voor mij geen enkel probleem, maar omdat manlief hier niet groot mee is geworden, wilde ik perse samen gaan kijken.

We waren nog niet eens binnen toen we beide tegen elkaar zeiden: Deze school moet het worden!! Geen twijfel mogelijk!
Dat de school groot is, dat merk je binnen niet. Dat de school christelijk is, is voor de normen en waarden alleen maar fijn. Er zijn kinderen met verschillende geloofsovertuigingen. Er wordt voor niemand een uitzondering gemaakt.

Thomas gaat nu bijna 3 jaar naar deze school, en we hebben er nog geen moment spijt van gehad!

Nu Roan 3 jaar geweest is, hoeven we de keuze niet weer overnieuw te maken gelukkig.
Hij gaat natuurlijk gewoon naar dezelfde school als Thomas ook.
Ik kan me er nu al op verheugen.
Een dagje voor mezelf! Doen wat ik wil. Schoon kunnen maken, zonder dat ik achter me opnieuw moet beginnen. Boodschappen doen zonder dat ik een jengelend kind achter me aan trek...

Is het al zover?!

Hoe ging dat bij jullie, en welke dingen vonden jullie belangrijk voor een school?

Hoe het in mijn hoofd veranderde...

Ik schreef er al eerder over, hoeveel impact het krijgen van een eerste kindje heeft.

Maar daarbij merkte ik nog een verandering op.

Buiten het feit dat je al je goede voornemens wel kunt vergeten, merkte ik ook hoe mijn smaak veranderde.

Ik ging, na de geboorte van Thomas, met manlief shoppen. Ik had echt nieuwe kleding nodig! Want alles wat ik had was te groot!

Ja, je leest het goed, te groot!

Mede door de zwangerschapsdiabetes was ik na die tijd juist lichter dan voordat ik zwanger werd...

Maar mijn smaak was totaal anders!

Ineens stond ik met de meer zakelijke kleding in handen...

Dat hele jonge meisjes-achtige was weg...

Schijnbaar met de geboorte van Thomas, ging mijn meisje ook weg...

In plaats van gekleurde kleding had ik nu veel meer donkere kleding aan.

Meer sjiek, en netjes. Maar toch praktisch. Omdat op hoge hakken achter een kinderwagen wandelen nu eenmaal niet handig is, maar de wat lagere hak kon gelukkig wel.

Ik droeg ineens een blouse met een net jasje erover.

Veel van mijn vriendinnen die ook moeder werden, merkten hetzelfde.

Zo bijzonder om in zulke kleine dingen te merken hoe je leven veranderd...

Als ik er nu over nadenk, weet ik eigenlijk niet eens meer wat ik droeg voordat ik zwanger werd van Thomas.

Ik vind het vandaag de dag nog steeds belangrijk om er leuk uit te zien!

Natuurlijk draag ik wel eens een slobber broek of een verwassen shirt.

Maar net zo lief draag ik een fijne spijkerbroek met een leuke blouse en een sjaaltje of een leuke ketting.

Naast moeder zijn ben ik ook nog vrouw van en gewoon Roelfien.

Middagslaapjes

Oh wat ben ik hier aan gehecht!
Het was ook voor mij een rustpuntje op de dag.
De middagslaapjes van de kinderen.

Maar helaas, het is voorbij...
Roan is er klaar mee.
Hij gaat best braaf naar boven hoor, als ik dat van hem verlang.
Maar zodra ik de deur achter me dicht doe, dan stapt hij net zo snel weer uit zijn bed als dat ik hem erin heb gelegd, om te gaan spelen.

En als hij dan eindelijk in slaap viel, meer per ongeluk dan dat hij moe was, dan begon het hele drama in de avond weer...
Want hij is niet moe...
Als hij dan voor 22 uur in slaap viel was het mazzel...
En dan hadden wij al heel wat ritjes de trap op en af gehad.

Overigens best goed voor de conditie, maar dat terzijde.

Dus nu heb ik besloten dat de middagslaapjes tot de verleden tijd behoren.
Ik besef ook best dat ik me gelukkig mag prijzen met bijna 7 jaar van middagslaapjes.
Ik hoor vaak genoeg om me heen dat kinderen er ver voor hun derde jaar klaar mee zijn.
En dat terwijl ik Thomas het middagslaapje moest afleren voor hij naar school ging, en Roan er Feilloos achteraan kwam, aangezien Thomas 3 en half jaar was toen Roan werd geboren.

Voor nu zal ik even een paar maanden geduld moeten hebben, dan gaat Roan naar school, en kan ik weer genieten van een momentje rust. ;-)
Misschien genieten van de 10 minuten slaap op de bank, als Roan bijna letterlijk omvalt van vermoeidheid. Ook wel schattig om te zien!

Aan de andere kant voelt het ook wel fijn, om een fase als deze af te sluiten.
Het geeft mij het gevoel dat ik moeder ben van "grote" jongens!
Dat is ook best stoer toch?!

Ziek of verkouden

Dit is nu echt een onderwerp waar ik lange discussies over zou willen voeren.

Allereerst het verschil tussen mannen en vrouwen.

We weten allemaal dat een man doet of hij bijna dood gaat, maar dat hij in werkelijkheid alleen maar een beetje verkouden is.

Terwijl een vrouw (en als je moeder bent nog een beetje meer) door zal rennen, ook al heeft ze 40 graden koorts en valt ze bijna om.

Maar dit is niet het enige verschil.

Want ik verbaas me erover hoe mensen kunnen denken.

Wanneer ik verkouden ben, lees: snotterig en ik hoest, ben ik niet grieperig.

Toch krijg ik dan geregeld de vraag of ik ziek ben.

Nee, ik ben niet ziek, ik ben alleen maar verkouden!

Daarbij zijn er ook mensen die zichzelf ziek noemen bij bovenstaande klachten.

Ik weiger daar aandacht aan te schenken. Al ligt het er natuurlijk wel aan wie. Sommige mensen klagen gewoon nooit.

Ziek is in mijn beleving, en wat ik in mijn opleiding als Verzorgende-IG heb geleerd, iets met koorts op zijn minst. Zere ledematen, en flinke hoofdpijn enzo.

Waarom zijn die ideeën zo verschillend bij iedereen?

Hoe kan dat, dat we niet allemaal hetzelfde idee hebben bij het woordje ziek?

En waarom "klaagt" de een al bij een klein verkoudheidje, terwijl je een ander nog niet hoort bij 40 graden koorts?

Dat is nou iets wat ik me echt afvraag.

Zwemles

Dat is nu echt iets wat ik een bijzonder fenomeen aan het ouderschap vind.
Het is iets heel normaals, want elk kind krijgt vroeg of laat zwemles.
En misschien juist daarom dat ik het zo bijzonder vind.

Want allemaal zitten we vroeg of laat eens met die gekke blauwe schoenslofjes aan!

Wat me de afgelopen maanden het meeste opgevallen is, is dat er nog heel wat ouders zijn die moeite hebben met het "loslaten" van hun eigen kind.
Ze vinden het moeilijk om hun kind te laten gaan.
Wat me daarbij weer opvalt is, dat deze kinderen dit feilloos aanvoelen!
Ze houden de hand van hun ouder stevig vast en kruipen het liefst achter de ouder.

Ook mijn kind vind het zwemmen soms eng. Hij is er heilig van overtuigd dat hij naar de bodem zal zinken zonder bandjes. Een volgend moment zwemt hij zonder bandjes zo weg en heeft dit zelf niet in de gaten...

Soms voelt het dan best ontaard, als mijn kind blij is dat de zwemjuf hem komt halen.
Het liefste rent hij richting zwembad.
Maar na een paar (jaja, hij is een man... 1 keer was niet voldoende) keer hard vallen, doet hij dat wijselijk niet meer.
Maar wel loopt hij voor de juf aan.
Snel de zwembandjes om en hup het water in!
Ik sta er wat verlaten naar te kijken... Moet ik er niet ook nog achteraan?
Toch nog even roepen?

Maar nee, hij heeft er echt plezier in!
En dat gevoel probeer ik dan ook te koesteren!

Elke laatste zwemles van de maand is het kijkles.
Ouders mogen dan blijven kijken.
Juist dan valt me op waarom dit maar eens per maand is.
En niet elke week zoals in sommige andere zwembaden.
Mijn kind is bijna constant afgeleid: "Mama! Kijk eens wat ik kan?!" 
En niet alleen mijn kind laat zich zo makkelijk afleiden... Geef ze ook eens ongelijk!

Maar ook zien we nog eens heel overduidelijk hoeveel plezier hij heeft in het zwemmen.
De harde stem van de zwemjuf maakt op hem absoluut geen indruk!
Sterker nog, de zwemjuf is toch echt de liefste volgens hem!
Hij staat dan ook letterlijk te popelen langs de kant tot hij eindelijk zijn naam hoort en een duik mag nemen!


Hoe fijn is dat!!

Vroeger...

Vroeger, toen ik nog een klein en schattig meisje was, was ik vooral heel erg onzeker.
Dat resulteerde in dagelijkse pesterijtjes...
Wat in groep 8 tot een hoogtepunt kwam toen geen enkel meisje naast mij wilde zitten in de klas. Dit hadden ze dan ook op een briefje geschreven en stiekem in mijn rugtas gestopt.
Ik mocht het niet lezen stond er op de voorkant.
Dat deed ik natuurlijk wel!
Het was ondertekend met: De slachtoffers...

Nog altijd vraag ik me af hoe het mogelijk is dat juist op dat moment, mijn moeder onder aan de trap stond...
"Wat heb jij daar Roelfien?!"
"Eeh, niks hoor!"

Uiteraard moest ik het meteen afgeven, ze moet het gevoeld hebben, die moeder van mij...
Woest waren mijn ouders!!
En wat voelde ik mij klein en niets... Het moest ook wel vreselijk zijn om naast mij te zitten. 
De leraar werd diezelfde avond nog gebeld, en ik werd de eerste dagen hierna thuis gehouden.

Jaren later vertelde mijn moeder mij dat haar hart brak, toen ik de ochtend na dit 'incident' me hardop afvroeg of ik niet beter dood kon zijn, omdat ik toch geen enkele vriendin had...
Ergens had ik dit gevoel, gelukkig, in de jaren erna diep weg gestopt.
Dus toen ik dit hoorde heb ik later ook nog heel hard gehuild...
Waarschijnlijk meer omdat ik me niet kon voorstellen om er niet meer te zijn op dat moment.
Want op dat moment woonde ik net een poosje samen met de man waar ik nu mee getrouwd ben!

Maar zoveel doet dat dus met een kind, dat pesten...
Nu was het in mijn geval niet eens zo heel extreem, het was meer dat ik heel gevoelig was voor 'lelijke' woorden...
Als kind stond ik dan al snel te huilen, want wie vind het nou wel leuk, om varken genoemd te worden, of dikzak, of trage slak... Of wat dan ook!

Na de lagere school ging het langzaam beter.
Wat niet heel gek is natuurlijk, ik had een bepaalde houding aangenomen in al die jaren, dat gaat niet van de ene op de andere dag weg... Pas in de derde klas werd het beter... Ik werd zelf ook sterker en zekerder. Voor het eerst werd ik echt verliefd. Dit werd natuurlijk niets, want mij onzekerheid was toen nog altijd te groot... Maar ik begon langzaam aan weer gevoel te krijgen, de muur om mij heen brokkelde langzaam af...
Maar ik genoot sinds die tijd weer van het leven! Ik kreeg langzaam aan steeds meer vriendinnetjes om me heen.

Toen ik na de middelbare school de Verzorgende opleiding ging doen kreeg ik juist vaak te horen dat ik mijn stem eens wat minder moest laten horen.
Ik was op dat moment echt op zoek naar mezelf en naar wie ik wilde zijn.
Van het ene uiterste ging ik naar het andere uiterste.
Het heeft lang geduurd voor ik een gulden middenweg gevonden had.
En nog altijd merk ik dat, wanneer de onzekerheid toeslaat, ik een soort van bitch aan het worden ben...

Waar ik vandaag de dag het meeste op moet letten is dat ik mijn gevoel niet op Thomas overdraag. Hij is van nature al net zo onzeker dan ik. Gelukkig kan ik mijn gevoel steeds beter een plekje geven en heb ik nog altijd goed contact met de juffen, die mijn verhaal ook een beetje kennen.
En gelukkig gaan scholen tegenwoordig heel anders om met het pesten dan vroeger.
Waar ik bij de directeur op kantoor moest komen, zal het nu klassikaal
 worden aangepakt. Een grote vooruitgang als je het mij vraagt!

Met dat ik dit zwart op wit schrijf, wil ik voor eens en voor altijd afrekenen met mijn persoonlijke verleden!
Ik ben nu wie ik ben, het was een zware weg, maar ik ben trots op hoe ik nu in het leven sta!
Maar niemand gun ik de treitereitjes en pesterijtjes zoals ik ze heb ervaren! En dat wil ik wel even duidelijk stellen! 

Update

Een jaar geleden begon ik, behoorlijk fanatiek, met gezond afvallen.
Naar aanleiding van een foto die manlief van mij maakte.
Ik zag eruit als een hoogzwangere dikke vrouw.
Hoe erg kan het zijn?! Dat wil toch niemand?
Ik althans niet!

Hier schreef ik dan ook over op 7 mei. 
Dat was voor mij het begin van een grote verandering.
Tot dan leefde ik op suiker.
Ik ontbeet niet, sloeg de lunch ook vaak over en at in de avond maar een klein beetje.
En tussendoor veel suiker en vet. En calorieën natuurlijk.

Een dieet wilde ik niet. Ik heb 2 kinderen die ik wilde leren om gezond ook lekker te kunnen eten.
En dus ging ik op het wereldwijdeweb op zoek naar lekkere recepten zonder suiker.
Op Instagram en Facebook vind je genoeg tegenwoordig met al die "foodies"..

Sindsdien ben ik aanzienlijk minder zwanger.
Hoeveel ik exact ben afgevallen kan ik niemand vertellen.
Want ik had bedacht dat ik zonder weegschaal wilde leven.
Het hele afvallen mocht voor mij geen dingetje worden.
Heel veel is het ook niet, laten we zeggen 2 kledingmaten.
Maar ook dat was mijn opzet. Geen haast, gewoon gezond en lekker leven. 
En heb ik zin in chocola, dan mag ik ook gewoon een stukje chocola eten.

Rond de kerstdagen bleek ik nog mooi 2 kilo te zijn afgevallen!
Hoe fijn is dat!

Met dank aan de wandelingen in de bergen. Want gegeten had ik genoeg!
Daarna werd het stil. Eind januari begon ik mijn weegschaal te haten!
Dit was niet wat ik voor ogen had! Nu begon dat afvallen toch een dingetje te worden!
Ik werd gefrustreerd en kreeg weer zin in ongezond.
Ik gaf er soms aan toe. Liet alles even voor wat het was.
En eindelijk, halverwege maart, bleek er weer een dalende lijn op mijn weegschaal zichtbaar!!
Dus hup, weer actief bezig!

Naast dat ik nu mijn suiker minimaliseer, probeer ik nu ook vaker te gaan wandelen.
Ik doe mijn best om elke dag te "planken". Dat is nog best zwaar, maar ik ben trots op mezelf als ik 2 keer 1 minuut dit kan volhouden in de juiste houding.
Nog veel fijner vind ik het dat ik er mooie gespierde schouders van krijg, en mijn bovenarmen zien er ook zeker gespierder uit!
Rond mijn buik zal ik eerst het vet nog veel meer moeten "verbranden", voordat daar iets zichtbaar word. Maar ook daar zie ik zeker verschillen!

En toen ik laatst op de televisie in beeld kwam, zag ik eens mezelf, in plaats van mijn buik!
En dat lijkt mij de grootste vooruitgang voor dit moment! 

April 2012

Het was de enige dag waarop ik niet wilde bevallen!
Het was een stomme datum, waar hij in de toekomst vast vreselijk mee gepest zou worden!
De kans leek me ook heel erg klein, dat hij die dag uit zou zoeken om geboren te worden.
Tenslotte was ik op die dag exact 37 weken zwanger.
En toch deed hij het!
Roan werd geboren op zondag 1 april 2012...

We zijn er heilig van overtuigd dat die datum ook niet anders had kunnen zijn.
Hij is een grapjas, dus die datum past goed bij hem!

Het was 3 dagen na de controle in het ziekenhuis.
Die controle in het ziekenhuis waarbij mijn bloeddruk ineens veel te hoog bleek.
Die controle waarbij nog 1 echo werd gemaakt om hem op te meten en waaruit bleek dat ook onze tweede zoon een flinke knul was.
Wat op zich niet heel gek is, aangezien ik zwangerschapsdiabetes had. En niet zo'n beetje ook!
Het was die controle, dat mijn gynaecoloog me vroeg of ik zou gaan voor een "normale" bevalling of een geplande keizersnede. Aangezien ik al bijna 8 maanden als een berg opzag tegen dat laatste moment van mijn zwangerschap (zie mijn blog: September 2008), koos ik nu voor een geplande keizersnede. En dat leek de gynaecoloog een verstandige beslissing.
De dag dat onze zoon geboren zou worden werd gepland op 11 april. Ik zou dan 38 weken en een paar dagen zwanger zijn.

Ik denk dat op dit punt mijn bloeddruk weer daalde naar een juiste hoogte...

Zoals gezegd, 3 dagen later melde onze zoon zich spontaan.

Midden in de nacht werd ik wakker. Ik moest naar het toilet, en wel snel!
Maar ik kon niet uit bed komen! Mijn man lag ongeveer over me heen... Hij sliep net een half uur na een gezellig avondje borrelen. Tenslotte zou het nog zeker een week duren voordat ik ging bevallen. Hoe naïef konden we zijn!
Ik denk dat ik ongeveer 4 keer terug naar het toilet ben gegaan en telkens schoon ondergoed aan heb gedaan. Zou het een blaasontsteking zijn?
Ik heb uiteindelijk het ziekenhuis gebeld voor advies.
Het advies luidde: Kom deze kant maar op, we maken de gynaecoloog wakker en de OK klaar voor je!

BAM!
Die had ik niet zien aankomen!

Op dat moment begonnen we weeën ook lichtjes op gang te komen. Misschien had ze toch gelijk...

Maar zie een man maar eens wakker te krijgen, terwijl hij net slaapt, na een week hard werken en een avondje borrelen!
Dat lukte niet! Ik kreeg vooral moppers, dat ik zijn enige vrije dag niet mocht verpesten.
Dat zijn "vakantie" begonnen was, kwam niet aan...

En zie maar eens de ingeplande oppas te bereiken!
Zo'n mooi rooster had ik in mijn agenda staan, maar mijn ouders namen niet op...
(hoe kon ik weten dat ze een mobiel naast het bed hadden liggen! Ze hebben niet eens bereik in huis!)
Ook mijn zusje weigerde... Die hing weer op zonder ook maar 1 woord te zeggen, zonder ook maar mij de kans te geven iets te zeggen...
Gelukkig heeft ze een heldere man: Wie belt jou om 2u in de nacht?? Je zus?! Zou je dan niet even snel terug bellen??
Op dat moment belde ik alweer: Kunnen jullie deze kant op komen? Ik moet naar het ziekenhuis!
Waarop mijn zus vroeg: Nu?!

Eeehh, nee, doe maar over 3 weken!

Tegen de tijd dat mijn zus er was, leek manlief wakker genoeg. Mopperend bracht hij me naar het ziekenhuis. Weigerde ook daar mijn sieraden in de tas te doen, want we zouden ieder moment weer naar huis gaan!

Ik geloof dat het kwartje bij hem pas viel toen hij zo'n mooi blauw pak aan kreeg. Met bijpassend mutsje en mondkapje.

Zo gestrest als de bevalling van Thomas was, zo rustig was het nu.
Ik kreeg alles bewust mee. Probeerde nog via een lamp boven de operatietafel mee te kijken.
Bang was ik niet!

Toen Roan om 5.11u geboren werd begon hij meteen te huilen.
En hoe!
Ik moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat het eerste wat ik dacht was: kan hij nog terug?!
Gelukkig mocht Roan meteen bij mij. Terwijl hij bij mij lag werd de operatie afgerond.
En ook op de verkoeverkamer mocht hij bij ons blijven, en gaven we hem zelf zijn eerste flesje.
(jaja, ik weet dat borstvoeding beter is! Maar na nare ervaringen koos ik nu voor de fles)

Wat een fijne ervaring was dit, na de stress van mijn eerste bevalling!

Hij is onze allerliefste Mop! 

Spaaracties

Iets wat nou typisch Nederlands is, is sparen.
De welbekende koffiepunten zijn hier denk ik wel het meest bekend.
Toen ik eens een zak koffiepads uit België had, heb ik zeker 5 minuten gezocht naar de punten!
Manlief attendeerde me toen pas erop dat ze dat in andere landen niet hebben...
Belachelijk!!!

Ik ben, ook naast de koffiepunten, groot fan van sparen!
Zo heb ik vorig jaar al een gigantische stapel handdoeken bij elkaar gespaard, een hele rij dvd's met de bekende sprookjes van vroeger en ook het gourmetvlees voor rond de kerstdagen heb ik voor gespaard!
Zelfs een hele set fantastische messen heb ik bij elkaar gespaard. 

Oh, wat zal ik deze winkel, die vanaf juni in Nederland niet meer zal bestaan, gaan missen!
De winkel die wij hier in het dorp ervoor terug krijgen heeft eigenlijk nooit spaaracties... Behalve dan het sparen voor dagjes weg.

Misschien ben ik gewoon verwend en weet ik over een half jaar niet beter.

En net als de rest van Nederland, ben ik nu ook bezig met de tuintjes! Ik heb ze allemaal al bij elkaar gespaard. Met dank aan een hoop lieve mensen die aan ons dachten. De allerlaatste die ik zocht kreeg ik van de kassa juffrouw van deze bewuste winkel. Ze zocht hem speciaal voor ons op!! Dat vind ik pas aardig! 
En hoe leuk is het voor de kinderen om de zaadjes zien uit te komen, te zien groeien en straks zelf te oogsten!
Wel een heel gedoe vind ik, nu ik begin met verpotten... Elk lege pak melk bewaar ik nu, knip ik doormidden en de onderkant gebruik ik als bloempot!
Mijn hele vensterbank staat vol! Maar de kinderen vinden het prachtig, dus ik probeer het gevoel van rommelig weg te drukken. Als alles straks naar buiten kan mag ik weer!

Noem het krenterig, dat sparen, maar he! Ik heb wel mooi 24 nieuwe handdoeken!
Waar ik anders, volgens de folder, meer dan 250 euro voor zou moeten betalen, hoefde ik nu maar 25 euro te betalen!
Of dat echt zo is, dat is te betwijfelen denk ik... De handdoeken beginnen nu al aardig te rafelen aan de zijkanten...
Maar het idee stemt mij vrolijk! En dat is ook wat waard toch?!

Kinderliedjes

Ben ik nu werkelijk de enige die kinderliedjes soms behoorlijk vieze liedjes vind?
Ben ik echt een vieze perverseling?
Of zijn kinderliedjes gewoon echt een beetje vies, wanneer je letterlijk gaat luisteren?

Het viel me bij de liedjes van K3 als eerste op.
Daarna ging ik er op letten en vond ik de ouderwetse liedjes die wij vroeger van onze ouders leerden ook behoorlijk vies...

Het moment dat ik letterlijk ging luisteren naar kinderliedjes was bij heyah Mama.
Sindsdien kan ik geen enkel kinderliedje meer horen zonder "rare" ideeën.
Hoewel ik betwijfel aan de braafheid van de dames van K3. En de schrijvers van deze liedjes.
Dus eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ze het voor mij hebben verpest...
Maar aan de andere kant, de liedjes zijn we vrolijk. En ze zingen zo lekker mee!

Maar, lees en huiver!

"Ik wil jou jij wil mij,
Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden,
Jij mag me verslinden.
Doe het heel zachtjes,
Geen kreetjes en geen lachjes,
Heel zachtjes,
Het wordt een leuke zomer,
Lieve mooie dromen."

Tja, wees eerlijk, als je er serieus over gaat nadenken klinkt het best goor!
Of in ieder geval meer voor 18 plus!

Nou, als u mijn punt nu nog niet begrijpt, dan ben ik bang dat ik meteen richting een gesticht moet gaan...

Ik zal u de ouderwetse kinderliedjes besparen.
Hoewel ik, na het lezen van dit blog, betwijfel of u niks geks hoort!

Huishoudbeurs 2015

Het was in 2013 voor het eerst dat ik er kwam, de huishoudbeurs.
Ik heb me toen ook voorgenomen dat het ook de laatste keer zou zijn!

Maar he, ik ging dit jaar weer!
En ik had er nog zin in ook!
Misschien was het in ons voordeel dat de 9-maanden beurs nog niet geopend was.
Want voor mijn gevoel was het een stuk rustiger.

Misschien was het omdat ik nu voorbereid was op het ergste!
Of misschien was het gewoon omdat ik zelf een stuk rustiger was.
Of misschien kwam het omdat we al vrij snel in het gedeelte met de drankproeverij waren beland...

In elk geval kon ik die enorme drukte daar een heel stuk beter aan dan de vorige keer!
Ja, ik struikelde nog vrij standaard over iedere trolley.
En ja, ik struikelde ook nog over iedere kabel die er op de vloer lag.
Maar al die geluiden kon ik deze keer een stuk beter handelen dan de vorige keer.
En dat zijn nogal wat geluiden!
Stel je voor, een grote hal met duizenden kakelende vrouwen... 

Wat me wel opviel deze keer waren de verkopers.
Ik vond veel verkopers niet vriendelijk!
Misschien soms wel onbeschoft zelfs!
Opdringerig sowieso.
Ik snap best dat ze daar zijn om te verkopen. Maar ja, als nuchtere Groningse denk ik dan, kom met iets origineels. En niet met iets wat op elke hoek daar al verkocht wordt. Om vervolgens de niets vermoedende vrouwen met veel agressie over te willen halen.
En als je dan geen belang hebt bij de wimperverlengende mascara, dat je dan niet nog een schop na krijgt!
Sowieso zou ik mijn vraagtekens zetten bij wimperverlengende mascara, nadat ik het volgende gesprek opving:

Verkoopster: Mevrouw, zal ik de mascara bij u eens uit proberen? Het staat u zeker weten prachtig!
Mevrouw: Ik heb deze mascara al op!
Verkoopster: U hebt de wimperverlengende mascara al op??!!

Zegt wel genoeg lijkt mij.
Uiteraard kon ik een gniffel niet onderdrukken!

Zelfs Mari v/d Ven kon mij niet met een (enge) knipoog overhalen om dat bijzondere goedje voor in het haar te kopen...
Ik haakte af bij een laagje om je haar...

Maar zelfs dat vond ik grappig!
Wees eerlijk, een knipoog van iemand vol botox is toch ook grappig?!

Wie weet ga ik volgend jaar wel weer.
Dan zal ik in ieder geval zorgen dat ik zelf een trolley heb. Misschien is het ook wel grappig om te zien hoe anderen zich zeer doen aan jouw trolley!

Mijn huishouden

Geregeld zeggen mensen tegen me dat ik het altijd zo schoon en netjes in huis heb.
Dat is een compliment. Dat begrijp ik best.
Maar ondertussen maakt het wel dat ik nog beter mijn best ga doen...
Ik moet het van mezelf. Ik kan er niks aan doen...
Ja, ik ben zo iemand die niemand wil teleur stellen...
Stel je voor dat iemand teleur gesteld is omdat er wat oud papier op tafel ligt...

En ooit was het hier met gemak altijd netjes.
Lager er nooit vuile sokken van manlief op de grond in onze slaapkamer.
Lag er elke dag een schone vaatdoek op het aanrecht.
Minister Schippers zou trots op me zijn geweest!

Nu, 2 kinderen verder, en vergeet de rest niet, lukt het me niet meer...
Ondanks mijn eeuwige lijstjes en volgeschreven agenda.
Of ik moet tot de nachtelijke uurtjes doorwerken...
Maar ja, ik ben blij als ik 's avonds op de bank mag ploffen.
Dat ik even niet hoef op te letten en dat ik even mijn verstand op nul mag zetten.
Daarna is het lampje uit.

En meestal maak ik me hier niet zo druk om.
Ik hou mezelf voor dat ik midden in de tropen jaren zit.
Als Roan naar school gaat dan......

Maar soms vliegt alles me ineens aan!
Die ramen! Ik zie er niets meer door!
Dat aanrecht, er zitten nog net geen ratten op!
En die vloer... Uitglijden op het laminaat is dan niet mogelijk...

En op zo'n moment moet alles en iedereen wijken!
Dan ga ik als een bezetene poetsen!
Net zolang tot alles blinkt!
Tot de nachtelijke uurtjes minimaal werk ik dan door.
Daarna val ik tevreden, in een schoon bed, in slaap.
Zodat het hele proces weer van voren af aan kan beginnen.