Vroeger...

Vroeger, toen ik nog een klein en schattig meisje was, was ik vooral heel erg onzeker.
Dat resulteerde in dagelijkse pesterijtjes...
Wat in groep 8 tot een hoogtepunt kwam toen geen enkel meisje naast mij wilde zitten in de klas. Dit hadden ze dan ook op een briefje geschreven en stiekem in mijn rugtas gestopt.
Ik mocht het niet lezen stond er op de voorkant.
Dat deed ik natuurlijk wel!
Het was ondertekend met: De slachtoffers...

Nog altijd vraag ik me af hoe het mogelijk is dat juist op dat moment, mijn moeder onder aan de trap stond...
"Wat heb jij daar Roelfien?!"
"Eeh, niks hoor!"

Uiteraard moest ik het meteen afgeven, ze moet het gevoeld hebben, die moeder van mij...
Woest waren mijn ouders!!
En wat voelde ik mij klein en niets... Het moest ook wel vreselijk zijn om naast mij te zitten. 
De leraar werd diezelfde avond nog gebeld, en ik werd de eerste dagen hierna thuis gehouden.

Jaren later vertelde mijn moeder mij dat haar hart brak, toen ik de ochtend na dit 'incident' me hardop afvroeg of ik niet beter dood kon zijn, omdat ik toch geen enkele vriendin had...
Ergens had ik dit gevoel, gelukkig, in de jaren erna diep weg gestopt.
Dus toen ik dit hoorde heb ik later ook nog heel hard gehuild...
Waarschijnlijk meer omdat ik me niet kon voorstellen om er niet meer te zijn op dat moment.
Want op dat moment woonde ik net een poosje samen met de man waar ik nu mee getrouwd ben!

Maar zoveel doet dat dus met een kind, dat pesten...
Nu was het in mijn geval niet eens zo heel extreem, het was meer dat ik heel gevoelig was voor 'lelijke' woorden...
Als kind stond ik dan al snel te huilen, want wie vind het nou wel leuk, om varken genoemd te worden, of dikzak, of trage slak... Of wat dan ook!

Na de lagere school ging het langzaam beter.
Wat niet heel gek is natuurlijk, ik had een bepaalde houding aangenomen in al die jaren, dat gaat niet van de ene op de andere dag weg... Pas in de derde klas werd het beter... Ik werd zelf ook sterker en zekerder. Voor het eerst werd ik echt verliefd. Dit werd natuurlijk niets, want mij onzekerheid was toen nog altijd te groot... Maar ik begon langzaam aan weer gevoel te krijgen, de muur om mij heen brokkelde langzaam af...
Maar ik genoot sinds die tijd weer van het leven! Ik kreeg langzaam aan steeds meer vriendinnetjes om me heen.

Toen ik na de middelbare school de Verzorgende opleiding ging doen kreeg ik juist vaak te horen dat ik mijn stem eens wat minder moest laten horen.
Ik was op dat moment echt op zoek naar mezelf en naar wie ik wilde zijn.
Van het ene uiterste ging ik naar het andere uiterste.
Het heeft lang geduurd voor ik een gulden middenweg gevonden had.
En nog altijd merk ik dat, wanneer de onzekerheid toeslaat, ik een soort van bitch aan het worden ben...

Waar ik vandaag de dag het meeste op moet letten is dat ik mijn gevoel niet op Thomas overdraag. Hij is van nature al net zo onzeker dan ik. Gelukkig kan ik mijn gevoel steeds beter een plekje geven en heb ik nog altijd goed contact met de juffen, die mijn verhaal ook een beetje kennen.
En gelukkig gaan scholen tegenwoordig heel anders om met het pesten dan vroeger.
Waar ik bij de directeur op kantoor moest komen, zal het nu klassikaal
 worden aangepakt. Een grote vooruitgang als je het mij vraagt!

Met dat ik dit zwart op wit schrijf, wil ik voor eens en voor altijd afrekenen met mijn persoonlijke verleden!
Ik ben nu wie ik ben, het was een zware weg, maar ik ben trots op hoe ik nu in het leven sta!
Maar niemand gun ik de treitereitjes en pesterijtjes zoals ik ze heb ervaren! En dat wil ik wel even duidelijk stellen!