Het is iets heel normaals, want elk kind krijgt vroeg of laat zwemles.
En misschien juist daarom dat ik het zo bijzonder vind.
Want allemaal zitten we vroeg of laat eens met die gekke blauwe schoenslofjes aan!
Wat me de afgelopen maanden het meeste opgevallen is, is dat er nog heel wat ouders zijn die moeite hebben met het "loslaten" van hun eigen kind.
Ze vinden het moeilijk om hun kind te laten gaan.
Wat me daarbij weer opvalt is, dat deze kinderen dit feilloos aanvoelen!
Ze houden de hand van hun ouder stevig vast en kruipen het liefst achter de ouder.
Ook mijn kind vind het zwemmen soms eng. Hij is er heilig van overtuigd dat hij naar de bodem zal zinken zonder bandjes. Een volgend moment zwemt hij zonder bandjes zo weg en heeft dit zelf niet in de gaten...
Soms voelt het dan best ontaard, als mijn kind blij is dat de zwemjuf hem komt halen.
Het liefste rent hij richting zwembad.
Maar na een paar (jaja, hij is een man... 1 keer was niet voldoende) keer hard vallen, doet hij dat wijselijk niet meer.
Maar wel loopt hij voor de juf aan.
Snel de zwembandjes om en hup het water in!
Ik sta er wat verlaten naar te kijken... Moet ik er niet ook nog achteraan?
Toch nog even roepen?
Maar nee, hij heeft er echt plezier in!
En dat gevoel probeer ik dan ook te koesteren!
Elke laatste zwemles van de maand is het kijkles.
Ouders mogen dan blijven kijken.
Juist dan valt me op waarom dit maar eens per maand is.
En niet elke week zoals in sommige andere zwembaden.
Mijn kind is bijna constant afgeleid: "Mama! Kijk eens wat ik kan?!"
En niet alleen mijn kind laat zich zo makkelijk afleiden... Geef ze ook eens ongelijk!
Maar ook zien we nog eens heel overduidelijk hoeveel plezier hij heeft in het zwemmen.
De harde stem van de zwemjuf maakt op hem absoluut geen indruk!
Sterker nog, de zwemjuf is toch echt de liefste volgens hem!
Hij staat dan ook letterlijk te popelen langs de kant tot hij eindelijk zijn naam hoort en een duik mag nemen!
Hoe fijn is dat!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten