Dat is een compliment. Dat begrijp ik best.
Maar ondertussen maakt het wel dat ik nog beter mijn best ga doen...
Ik moet het van mezelf. Ik kan er niks aan doen...
Ja, ik ben zo iemand die niemand wil teleur stellen...
Stel je voor dat iemand teleur gesteld is omdat er wat oud papier op tafel ligt...
En ooit was het hier met gemak altijd netjes.
Lager er nooit vuile sokken van manlief op de grond in onze slaapkamer.
Lag er elke dag een schone vaatdoek op het aanrecht.
Minister Schippers zou trots op me zijn geweest!
Nu, 2 kinderen verder, en vergeet de rest niet, lukt het me niet meer...
Ondanks mijn eeuwige lijstjes en volgeschreven agenda.
Of ik moet tot de nachtelijke uurtjes doorwerken...
Maar ja, ik ben blij als ik 's avonds op de bank mag ploffen.
Dat ik even niet hoef op te letten en dat ik even mijn verstand op nul mag zetten.
Daarna is het lampje uit.
En meestal maak ik me hier niet zo druk om.
Ik hou mezelf voor dat ik midden in de tropen jaren zit.
Als Roan naar school gaat dan......
Maar soms vliegt alles me ineens aan!
Die ramen! Ik zie er niets meer door!
Dat aanrecht, er zitten nog net geen ratten op!
En die vloer... Uitglijden op het laminaat is dan niet mogelijk...
En op zo'n moment moet alles en iedereen wijken!
Dan ga ik als een bezetene poetsen!
Net zolang tot alles blinkt!
Tot de nachtelijke uurtjes minimaal werk ik dan door.
Daarna val ik tevreden, in een schoon bed, in slaap.
Zodat het hele proces weer van voren af aan kan beginnen.
Vroeger moest het echt spik en span zijn vooral als er bezoek kwam nog snel ff stofzuigen. Nu maakt het me echt niets meer uit! Ja het is schoon uit hygiënische overwegingen, maar opgeruimd? Ik heb kinderen hoor!! ;-)
BeantwoordenVerwijderen