Nieuwetijdskind

Opeens is het definitief.
Ons kind is een nieuwetijdskind... Oftewel; hoog sensitief.
Stiekem wist ik dat als moeder natuurlijk al heel lang.
Maar ik was zo'n eigenwijze moeder die stug bleef volhouden dat het allemaal vanzelf goed zou komen.
Maar ja, zo werkt dat natuurlijk helemaal niet!

En negeer dat maar eens, een kind wat ineens weer in bed gaat plassen omdat hij een juf heeft die op haar tenen loopt. Of die zich, om diezelfde reden, ineens aan je vast klampt. Wat best gek is, als je "houterige" knuffels gewend bent...
Hoe fijn het ook is, een kind wat je een stevige knuffel geeft en je niet meer los wil laten, het is voor ons wel een teken aan de wand dat hij niet goed in zijn vel zit...

Maar nu, wat nu...
We weigeren mee te doen aan de, in onze ogen, "hype" om je kind in een hokje te plaatsen.
Dus wat gaan we dan doen?

Tot zover lijkt het al een goede stap in de richting om alleen nog maar open te staan voor nieuwe dingen.
Ik bekijk mijn kind ineens met heel andere ogen. Ik geef hem nog een extra compliment. 
Geloof het of niet, sinds ik hem met andere ogen bekijk, komen er ook ineens de meest moeilijke wereld vragen! Geef maar eens antwoord op de vraag of de aarde nog wel bestaat als hij groot is...

Zijn eigen gekozen allergie voor de kleur bruin, krijgt ineens een heel andere lading.
('ik zie altijd eerst mijn bruine potlood als ik op school mijn potlodendoos open doe, en dan moet ik altijd hoesten...')

Tegelijkertijd wil ik alles lezen wat hier over gaat!
En daar zit het hem voor mij. Want er is weinig informatie te vinden over dit onderwerp. De boeken zijn vaak zweverig, en wij niet. Handige tips ben ik nog niet tegen gekomen. Alleen maar symptomen. En die kennen we nu wel.
Dus nu zijn wij op zoek naar dé manier om hier mee om te gaan. Lees je mee?