Mijn planning

Ik ben zo iemand die alles opschrijft.
Maar dan bedoel ik ook echt alles alles!
Mijn agenda staat altijd bomvol.
Niet zozeer met afspraken, hoewel die er ook best wat tussen staan, maar met wat ik moet doen.
Dan kan zijn van stofzuigen tot planten water geven. Of van badkamer soppen tot bedden verschonen. Zelfs was opvouwen staat in mijn agenda!
Er zijn mensen die me voor gek verklaren om deze tic.
Maar laat het zo zijn, ik vind het prettig.
Ik schrijf het op, en daarmee is het uit mijn hoofd..
En het allerleukste eraan, vind ik, als ik het gedaan heb zet ik er een grote krul door!
Zo heerlijk voelt  dat!

Maar goed, het komt ook geregeld voor dat ik alles opschrijf, mijn hele week vol zit en ik feitelijk nergens aan toe kom.
Omdat ik te lui ben, of omdat de kinderen hier mij tegen houden om te doen wat ik wil doen. 
Of omdat er gewoon leuke dingen tussen door komen. Spontane koffiedates enzo.
Die zijn tenslotte het allerleukste!
Net als vroeger, wanneer je op stap ging. Stond de afspraak al maanden, dan vielen de avond en nacht vies tegen. Werd je op zaterdagavond gebeld of je mee ging, dan had je de beste tijd van je leven!

Maar goed, ik dwaal af...
Wanneer ik een aantal weken niet mijn lijstjes af kan werken, dan gaan ze terug in mijn hoofd zitten. En niet zo'n beetje ook!
Ik overdrijf niet als ik zeg dat alles vast gaat zitten. Zo vast als de files in het westen!
Dan komt er een moment dat ik moet.
Dan moet alles en iedereen wijken hiervoor.
24 uur blijkt ineens veel te weinig voor een dag, want ik moet zo veel.
Eigenlijk best zielig voor de kinderen, want ja, die kunnen er natuurlijk niets aan doen!
Maar als ik dan ook (bijna) klaar ben, dan voel ik me werkelijk als herboren!
Dan kan ik echt met een heerlijk gevoel op de bank neerploffen voor mijn dagelijkse soapie.
Of een paar verhaaltjes extra voorlezen als ik mijn eigen kinderen naar bed breng.
Of uitgebreid knutselen met de iets grotere kinderen die hier over de vloer komen.
Dan kan ik weer oprecht genieten van alles om mij heen!

Lijntje

Er zullen mensen zijn die me voor gek verklaren, er zullen ook mensen zijn die het he-le-maal met me eens zijn. 
Ik denk zelfs een meerderheid.

Want hoe vaak is het je, als ouder, niet gebeurd dat je hardop zei: ik geloof dat de kleine slaapt...
En je was nog niet uitgesproken of je hoort alweer een huilend kind boven!
Eerst denk je nog dat het toeval is, maar na een keer of 573, ga je er toch bijna in geloven dat het echt is... Je hebt een lijntje met je kind...
Zo heb ik als gastouder wel eens kinderen met een babyfoon met camera.
En, geloof het of niet, die kinderen gingen niet slapen! Of vielen doodmoe in slaap, maar waren na 20 minuten weer wakker.
En deed ik de babyfoon uit, dan ging het goed.
Niet alleen omdat ik ze niet hoorde, want hier in huis hoor ik elk geluidje uit elke kamer.
En ik ga, uiteraard, vaak genoeg zachtjes kijken. 
Maar ik weet dat het goed is, wanneer ik andere kinderen op bed breng, en het slapende kind slaapt door.

Ook onze eigen jongste telg is gevoelig voor mijn lijntje.
Zo zette ik wel eens de muziek zo hard aan dat ik hem niet kon horen, maar hij geen last had van de muziek. En ik kon er de klok op gelijk zetten dat het dan binnen 10 minuten stil was en bleef. Zolang ik maar niet hardop zei dat het stil was natuurlijk!
En ook nu nog merk ik dat ik het geluid van de babyfoon niet aan moet hebben staan. Sterker nog, als de babyfoon in mijn buurt staat en ik zie de lampjes per ongeluk oplichten omdat hij een geluidje maakt, ben ik alert en gaat het boven van kwaad tot erger...
Best sneu als je nagaat dat het begint met een geluidje van bijvoorbeeld het hoofd stoten, en dat door mijn lijntje mijn kind later weer klaarwakker is...

Zou dit soms al het eerste "loslaten" zijn misschien?!

Eten

Er is maar 1 ding wat ik echt niet lekker vind. Dat zijn boontjes.
Mijn man is juist gek op boontjes.
Dat is behoorlijk best lastig...
Ik weiger aan tafel uitzonderingen te maken. We eten hier wat de pot schaft.
Maar ja, dat zou betekenen dat ik ook boontjes moet eten...
Ik heb een tijdje gewoon geen boontjes klaar gemaakt. Dat werkte prima.
Op de enkele mopper van manlief na dan...
Toen deed ik een tijdje wel boontjes koken, maar dan at ik later. Onder het mom van: mama heeft het even te druk.
In de tijd dat ik nog avonddiensten had, was het geen enkel probleem. De, toen nog 2 heren, aten toen geregeld boontjes als ik weg was. Niemand die er last van had.

Maar ja, kleine kinderen worden groter en avonddiensten heb ik nooit meer, aangezien ik nu thuis werk. Dus dit trucje gaat niet meer op nu...
Erg pedagogisch verantwoord is het natuurlijk ook niet...
En om het nog erger te maken, er ligt hier ongeveer 10 kilo boontjes in de vriezer. Vers uit eigen tuin!
Ik heb ze persoonlijk gedopt en ingevroren. Ongeveer een week lang was ik hiermee onder de pannen! En bij elke boon dacht ik: Ik lust niet eens boontjes! Ik lust niet eens boontjes!
Als een mantra herhaalde zich dit steeds in mijn hoofd...
Aan het einde voelde ik mijn armen bijna niet meer, laat staan dat ik mijn vingers nog kon bewegen! Dan heb ik het nog niet eens gehad over het zwarte zand aan de randjes van mijn nagels! Ik geloof dat het een maand duurde voordat ik dat schoon had...

Dus zo nu en dan moet ik ze wel klaar maken...
Afgelopen week was zo'n dag dat ik ook echt super druk was. Dus boontjes uit de vriezer met een karbonaadje was ook echt een goede optie.
En als ik mijn drie heren mag geloven zijn ze ook echt heel erg lekker! Zoals bijna alles vers uit eigen tuin lekkerder is. En natuurlijk ook erg gezond.
Maar ondanks dat ik, heel fout, echt druk was, kreeg ik toch vragen van mijn kinderen...

Misschien moet ik toch maar eens proberen of ik me er niet overheen kan zetten...
Ze zeggen tenslotte toch altijd dat je smaak elke 7 jaar verandert?

Zielsgelukkig

Ik had nooit gedacht dat ik zo materialistisch zou zijn!!
Nadat ik gisteren al als een malle kleding voor de kinderen kocht op de kinderkledingbeurs hier in de buurt, togen we vanmorgen richting de stad.
Mijn favoriete kledingwinkel had winterjassen in de aanbieding.
Zelfs manlief vond dit de moeite waard! Dat zegt wat!

We waren, gelukkig, allemaal al voor acht uur klaar wakker.
Dus rustig koffie drinken was erbij, voordat ik begon te drammen.
Vroeg in een winkel zijn op zaterdagmorgen heeft namelijk veel voordelen vind ik.
Zo kun je je kinderen iets meer los laten zonder dat je ze uit het oog verliest.
En deze keer kreeg ik mijn zin! Om negen uur zaten we al in de auto!

Ik was ook mooi de enige klant in de winkel. 
Lekker rustig passen dus!
Maar toen, keuzes maken... Er waren er 2 erg mooi. Ik kon ook echt niet kiezen.
Voor en tegens afwegen, het hielp niets...
Manlief opperde na een tijdje ze allebei maar mee te nemen. Ik was nog nooit zo snel bij de kassa!

Daarna maar door naar de winkel voor onze wekelijkse boodschappen.
En werkelijk, ik heb op zaterdagmorgen nog nooit zo relaxt boodschappen gedaan!
Ik liep zelfs te glimlachen! Ik ergerde me aan niemand!
Het was bijna eng!
En dat allemaal door nieuwe jassen!

Luier-ellende

Als, en ik zeg als, we ooit van de luiers af zijn, dan zal ik een gat in de lucht springen!

Maar voorlopig denk ik niet dat we er vanaf zijn...

Er loopt hier sowieso 1 draakje rond, die weigert iets op de pot te doen!

Sterker nog, hij wordt zelfs boos als ik hem op de wc of pot wil zetten!

Om vervolgens snuivend bij mij weg te lopen en in zijn broek te poepen...

Die kan ik dan weer in m'n zak steken...

Niet letterlijk natuurlijk!

En dan hebben we nog de grote/kleine man. Die was als 2-jarige overdag zindelijk. Keurig volgens het boekje. Voor een jongetje zelfs aan de vroege kant.

(He, hallo Bubbel!)

Maar de nachten daarentegen, dat is een heel ander verhaal...

(Dag Bubbel!)

Er was een moment, ongeveer een jaar geleden, dat ik het gevoel had dat alle kinderen om ons heen 's nachts zindelijk waren. Dat we echt een probleem gevalletje waren.

Ik kreeg veel adviezen. Van belonings-systemen tot gewoon doen.

Aangezien wij van het gewoon-doen-type zijn, deden we dat.

Binnen 5 nachten zou het klaar zijn, aldus de advies gevende mensen om ons heen.

Na de eerste nacht heb ik nog fluitend het bed verschoond. Ik geloof dat ik na de derde nacht wat begon te mompelen. Na de vierde nacht werd dat mopperen.

Na een week was ik er zat van! Spuugzat!

Het leek van kwaad tot erger te worden en ik zag absoluut geen vooruitgang!

Na een gesprek met de juf en de wijkverpleegkundige van het consultatiebureau, bleken we dan ook absoluut geen probleem gevalletje! Halleluja!!

Dus, hup, die luier weer aan voor de nacht en allemaal weer in de relaxed stand!

Helaas, daar dacht zoonlief anders over... Heel anders wel te verstaan!

Dat kinderen je letterlijk nemen, dat weet natuurlijk iedereen, maar dat zoonlief dit zo letterlijk zou nemen, dat konden we echt niet bedenken hoor...

Zoonlief had ergens opgevangen dat zijn luier droog moest blijven. En dat was zijn luier elke morgen.

Maar zijn bed daarentegen niet!!

Weken lang kon ik nog dagelijks zijn bed verschonen!

Ik kon mezelf dagelijks wel voor mijn kop slaan! 

Na ongeveer 3 maanden kwam eindelijk de rust een beetje terug... De luiers bleven aan.

(Zou zijn nieuwe grote bed hier aan bij hebben gedragen?)

En nu heeft hij al een ruime week iedere ochtend een droge luier... Het zal toch niet?! In de week dat hij 6 jaar is geworden?!

Ik durf er bijna niet meer op te hopen, maar toch doe ik het. 

Ik probeer het nog een keer bij zoonlief, slapen zonder luier...

Bubbel

Die Bubbel waar sommige moeders in leven, hoe doen ze dat toch??
Die Bubbel waardoor ze er heilig van overtuigd zijn dat alleen hun eigen kind de leukste, de beste en de goeiste is...
Zooow ontzettend irritant vind ik dat!
Dat je dat in gesprek bent, en dat het alleen maar over de kinderen van je gesprekspartner gaat... Die kan al zo goed praten! Die tekent al poppetjes als een 7-jarige! 
Of, zoals mijn schoonmoeder altijd zegt, hij speelt piano met zijn tenen!
Waarom kunnen mensen niet gewoon doen?
Waarom moet het altijd meer en beter?
Leg je daar mee niet een enorme druk ook op je kind?

Oke, natuurlijk moet je altijd positief blijven over je kind!
Maar overdrijven is ook een vak, of niet soms?
En ik kan me ook niet voorstellen dat die andere schatjes nooit eens stout zijn!
Die van mij in ieder geval wel!

Zelf probeer ik daarom altijd nuchter te blijven als het om onze kinderen gaat.
Want achter die mooie blonde koppies en blauwe ogen, schuilt heel wat kattenkwaad!
Zo lief als ze er uit zien, zo brutaal kunnen ze zijn!
Ja, ze gaan keurig volgens "het boekje". 
Maar onze kleine/grote man loopt net zo goed tegen allerlei dingen aan op school waar we van te voren echt geen rekening mee hadden gehouden!
Gelukkig maar dan dat hij blonde haren en blauwe ogen heeft. Dat helpt hem tot nu toe goed!

En heus, we zijn ontzettend trots op onze beide mannetjes!
Ze hebben allebei hun eigen mooie en goeie dingen.
Ze zijn allebei heel sociaal en onze kleine/grote man kan gewoon al lezen!
En ons draakje kan zo goed en lief helpen! (als hij zin heeft)
Voor ons zijn ze absoluut de beste, de leukste en de goeiste!
Maar wanneer ik in gesprek ben over onze kinderen, dan hou ik mezelf een beetje in. Dan sta ik open voor andere dingen en mensen.
Ik zou het zo leuk vinden als "die andere" moeders dat ook eens deden.

Dagje werken

Zomaar een dag beschreven uit mijn (werk)leven.
Meestal zijn ze heel gezellig en rustig.
Met ritme enzo.
En soms lopen ze zo:
Volle bak, dat gebeurt niet vaak. Maar ach, het kan, dus ik doe het.
Vervoer voor zoonlief van school naar huis toe is geregeld.
De bedjes staan klaar.
Dus er kan in principe niets meer mis gaan!
En dat gebeurt ook niet! Ze slapen keurig achter elkaar aan, precies zoals ik voor mezelf had gepland.
Ze spelen heel lief samen, zonder dat er geschreeuwd en gemept wordt.
Het eerste kindje wordt al op tijd opgehaald. So far so good!
Terwijl ik met de oma sta te praten hoor ik boven een kindje huilen. Wanneer de oma met kindje weg is maak ik een fles en haal de huilende baby van boven.
Ik ga bij het raam zitten, met het uitzicht op nog 3 spelende peuters in de zandbak.
Zo kan er niets mis gaan. Denk ik.
Ik geef de fles, dat loopt niet lekker... Maar ja, misschien is de baby wel een beetje afgeleid denk ik nog.
Ik hoor buiten wat mis gaan en kijk. Ons eigen kleine draakje giert het uit! Nee, niet van het lachen... Hij blijft wat liggen, zit hij met zijn hals ergens aan vast? Toch maar even kijken. Fles op tafel, baby op de arm. Draakje komt ondertussen langzaam overeind. Gelukkig, hij stikt niet! Net als ik naar hem toe wil gaan voel ik iets warms op mijn arm. Ik kijk. Oh nee he!!! De baby heeft gespuugd!! Wat heet! De hele keuken zit er onder! Ik zit er helemaal onder!
Ondertussen komen er 3 peuters aan gedenderd, waaronder mijn eigen draakje die nog erg overstuur is. Paniek!! Wat nu eerst?!
Eerst baby maar eens in de wipstoel. Ondertussen gil ik de peuters toe dat ze vooral buiten moeten blijven. Twee luisteren braaf en blijven bij de deur staan kijken naar hoe ik paniekerig bezig ben om alles weer in het gareel te krijgen. Maar de ander vind het stom van mij, dat ik zomaar nee roep. En stapt gemoederd naar binnen. Dat ik nog harder nee roep staat hem al helemaal tegen, dus hij zet een nog hardere keel tegen mij op.
Als ik hem vraag om te kijken waarom hij even moet buiten blijven kijkt hij hoogmoedig om zich heen. Als ik hem eindelijk zover heb om naar beneden te kijken schrikt hij ook en rent snel naar buiten. Zo, dat is eerst klaar. Nu de vloer! Jakkes wat vies!
Als ik de vloer zover schoon heb eerst, moet ik toch maar eens gaan kijken wat daar gebeurt is buiten. Draakje weet zelf al niks meer van wat er is gebeurt. De andere peuter weet me nog te vertellen dat hij ging "vallen daar". Er zit een mooie rode striem in draakje zijn nek. Gaat wel weer over.
Nu snel kijken bij de baby, die boert nog wat na... Voorzichtig schone kleren aan en voorzichtig weer in de wipstoel. Nu wil ik zelf wel even wat schoons aan, maar hoe?!
Met 3 peuters in de tuin en een boerende baby heb ik weinig kans.
Wachten tot de peuters weg zijn, meer zit er niet op. Gelukkig is op dat moment mijn werkdag al bijna ten einde en kan ik een half uurtje later me omkleden.