Grote wereld

Nu Thomas officieel alle letters kan lezen, gaat er weer een heel nieuwe wereld voor hem open!
Daarmee ook voor mij...

Net als het hele ouderschap is ook dit iets wat je van te voren niet kunt voorstellen.
Iedereen die al kinderen (of in ieder geval 1) in groep 3 heeft gehad, weet je te vertellen dat met kerst je kind serieus kan lezen.
Dat lijkt ten eerste mijlenver weg. Ten tweede kun je je niet voorstellen dat dat hakken en plakken wat je in de herfst nog hoort, met kerst weg zal zijn!
En toch is het waar!!
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zo zullen er ook kinderen zijn die in de herfst al moeiteloos kunnen lezen.
Maar over het algemeen lezen de meeste kinderen met kerst jou voor!

Zo zaten wij in de kerstvakantie natuurlijk lang in de auto naar onze vakantiebestemming, Zwitserland. Op de terugreis las Thomas de meeste borden langs de kant van de weg voor.
En dat zijn er nogal wat op die 1100 kilometer!

Ook op de televisie begon hij te lezen wat er stond. Heel grappig, hoe hij langzaam leest naar welk filmpje hij kijkt, terwijl de tune het al 4x verraden heeft! 
Zelfs de ondertiteling kan Thomas mee lezen, als het niet te snel gaat!
Ik kan me er nog dagelijks over verwonderen!

Boekjes voorlezen, het is bijna niet meer nodig, Thomas heeft ze al uit!
Als ik dat niet geloof en vraag waar het over gaat, vertelt hij me tot in detail waar het over ging. En het blijkt te kloppen, tot het laatste woord!
Weer sta ik perplex!

Alles wat los en vast zit wordt ondertussen gelezen!
Toen Thomas vorige week zelf een beker melk zou pakken waarschuwde ik hem dat het pak erg vol zat en hij voorzichtig moest zijn.
Thomas zijn antwoord: Maar mam, er staat op dat hij halfvol is!

Hoe heerlijk (en eerlijk!) is dat!
Ik hou ervan!  

Schoolkeuze

Volgens mij ging je vroeger gewoon naar de school die het meest in de buurt was.
Tegenwoordig ligt dat iets complexer...

Er zijn natuurlijk heel veel scholen, en de lat ligt voor elke school heel hoog.
Als je op de websites kijkt zie je vooral reclame achtige teksten.

Wij hebben de keuze bijna 4 jaar geleden alweer, voor het eerst gemaakt.
Het ging nu nog maar om een basisschool. Een middelbare school schijnt nog veel ingewikkelder te zijn!!
En ik vond dit al lastig!

Natuurlijk was het pest-protocol (zo heet dat tegenwoordig...) voor mij heel belangrijk.
En normen en waarden vonden we allebei heel belangrijk.
Voor manlief was een goede basis gewoon heel belangrijk. Stabiel en rustig.
Met deze ideeën gingen we op zoek.

Welke scholen we niks vonden hadden we snel duidelijk. We waren het gelukkig ook altijd eens hierover.
De school waar we toen voor kozen was dichtbij en niet te groot.
Maar daar werden ineens 30 leerlingen vanaf gehaald. En niemand die ons kon vertellen waarom...
Dat voelde niet goed...
Er was nog 1 school voor ons als optie. Maar die was groot. En het was een christelijke school. Voor mij geen enkel probleem, maar omdat manlief hier niet groot mee is geworden, wilde ik perse samen gaan kijken.

We waren nog niet eens binnen toen we beide tegen elkaar zeiden: Deze school moet het worden!! Geen twijfel mogelijk!
Dat de school groot is, dat merk je binnen niet. Dat de school christelijk is, is voor de normen en waarden alleen maar fijn. Er zijn kinderen met verschillende geloofsovertuigingen. Er wordt voor niemand een uitzondering gemaakt.

Thomas gaat nu bijna 3 jaar naar deze school, en we hebben er nog geen moment spijt van gehad!

Nu Roan 3 jaar geweest is, hoeven we de keuze niet weer overnieuw te maken gelukkig.
Hij gaat natuurlijk gewoon naar dezelfde school als Thomas ook.
Ik kan me er nu al op verheugen.
Een dagje voor mezelf! Doen wat ik wil. Schoon kunnen maken, zonder dat ik achter me opnieuw moet beginnen. Boodschappen doen zonder dat ik een jengelend kind achter me aan trek...

Is het al zover?!

Hoe ging dat bij jullie, en welke dingen vonden jullie belangrijk voor een school?

Hoe het in mijn hoofd veranderde...

Ik schreef er al eerder over, hoeveel impact het krijgen van een eerste kindje heeft.

Maar daarbij merkte ik nog een verandering op.

Buiten het feit dat je al je goede voornemens wel kunt vergeten, merkte ik ook hoe mijn smaak veranderde.

Ik ging, na de geboorte van Thomas, met manlief shoppen. Ik had echt nieuwe kleding nodig! Want alles wat ik had was te groot!

Ja, je leest het goed, te groot!

Mede door de zwangerschapsdiabetes was ik na die tijd juist lichter dan voordat ik zwanger werd...

Maar mijn smaak was totaal anders!

Ineens stond ik met de meer zakelijke kleding in handen...

Dat hele jonge meisjes-achtige was weg...

Schijnbaar met de geboorte van Thomas, ging mijn meisje ook weg...

In plaats van gekleurde kleding had ik nu veel meer donkere kleding aan.

Meer sjiek, en netjes. Maar toch praktisch. Omdat op hoge hakken achter een kinderwagen wandelen nu eenmaal niet handig is, maar de wat lagere hak kon gelukkig wel.

Ik droeg ineens een blouse met een net jasje erover.

Veel van mijn vriendinnen die ook moeder werden, merkten hetzelfde.

Zo bijzonder om in zulke kleine dingen te merken hoe je leven veranderd...

Als ik er nu over nadenk, weet ik eigenlijk niet eens meer wat ik droeg voordat ik zwanger werd van Thomas.

Ik vind het vandaag de dag nog steeds belangrijk om er leuk uit te zien!

Natuurlijk draag ik wel eens een slobber broek of een verwassen shirt.

Maar net zo lief draag ik een fijne spijkerbroek met een leuke blouse en een sjaaltje of een leuke ketting.

Naast moeder zijn ben ik ook nog vrouw van en gewoon Roelfien.

Middagslaapjes

Oh wat ben ik hier aan gehecht!
Het was ook voor mij een rustpuntje op de dag.
De middagslaapjes van de kinderen.

Maar helaas, het is voorbij...
Roan is er klaar mee.
Hij gaat best braaf naar boven hoor, als ik dat van hem verlang.
Maar zodra ik de deur achter me dicht doe, dan stapt hij net zo snel weer uit zijn bed als dat ik hem erin heb gelegd, om te gaan spelen.

En als hij dan eindelijk in slaap viel, meer per ongeluk dan dat hij moe was, dan begon het hele drama in de avond weer...
Want hij is niet moe...
Als hij dan voor 22 uur in slaap viel was het mazzel...
En dan hadden wij al heel wat ritjes de trap op en af gehad.

Overigens best goed voor de conditie, maar dat terzijde.

Dus nu heb ik besloten dat de middagslaapjes tot de verleden tijd behoren.
Ik besef ook best dat ik me gelukkig mag prijzen met bijna 7 jaar van middagslaapjes.
Ik hoor vaak genoeg om me heen dat kinderen er ver voor hun derde jaar klaar mee zijn.
En dat terwijl ik Thomas het middagslaapje moest afleren voor hij naar school ging, en Roan er Feilloos achteraan kwam, aangezien Thomas 3 en half jaar was toen Roan werd geboren.

Voor nu zal ik even een paar maanden geduld moeten hebben, dan gaat Roan naar school, en kan ik weer genieten van een momentje rust. ;-)
Misschien genieten van de 10 minuten slaap op de bank, als Roan bijna letterlijk omvalt van vermoeidheid. Ook wel schattig om te zien!

Aan de andere kant voelt het ook wel fijn, om een fase als deze af te sluiten.
Het geeft mij het gevoel dat ik moeder ben van "grote" jongens!
Dat is ook best stoer toch?!

Ziek of verkouden

Dit is nu echt een onderwerp waar ik lange discussies over zou willen voeren.

Allereerst het verschil tussen mannen en vrouwen.

We weten allemaal dat een man doet of hij bijna dood gaat, maar dat hij in werkelijkheid alleen maar een beetje verkouden is.

Terwijl een vrouw (en als je moeder bent nog een beetje meer) door zal rennen, ook al heeft ze 40 graden koorts en valt ze bijna om.

Maar dit is niet het enige verschil.

Want ik verbaas me erover hoe mensen kunnen denken.

Wanneer ik verkouden ben, lees: snotterig en ik hoest, ben ik niet grieperig.

Toch krijg ik dan geregeld de vraag of ik ziek ben.

Nee, ik ben niet ziek, ik ben alleen maar verkouden!

Daarbij zijn er ook mensen die zichzelf ziek noemen bij bovenstaande klachten.

Ik weiger daar aandacht aan te schenken. Al ligt het er natuurlijk wel aan wie. Sommige mensen klagen gewoon nooit.

Ziek is in mijn beleving, en wat ik in mijn opleiding als Verzorgende-IG heb geleerd, iets met koorts op zijn minst. Zere ledematen, en flinke hoofdpijn enzo.

Waarom zijn die ideeën zo verschillend bij iedereen?

Hoe kan dat, dat we niet allemaal hetzelfde idee hebben bij het woordje ziek?

En waarom "klaagt" de een al bij een klein verkoudheidje, terwijl je een ander nog niet hoort bij 40 graden koorts?

Dat is nou iets wat ik me echt afvraag.