Dat is nu echt iets wat ik een bijzonder fenomeen aan het ouderschap vind.
Het is iets heel normaals, want elk kind krijgt vroeg of laat zwemles.
En misschien juist daarom dat ik het zo bijzonder vind.
Want allemaal zitten we vroeg of laat eens met die gekke blauwe schoenslofjes aan!
Wat me de afgelopen maanden het meeste opgevallen is, is dat er nog heel wat ouders zijn die moeite hebben met het "loslaten" van hun eigen kind.
Ze vinden het moeilijk om hun kind te laten gaan.
Wat me daarbij weer opvalt is, dat deze kinderen dit feilloos aanvoelen!
Ze houden de hand van hun ouder stevig vast en kruipen het liefst achter de ouder.
Ook mijn kind vind het zwemmen soms eng. Hij is er heilig van overtuigd dat hij naar de bodem zal zinken zonder bandjes. Een volgend moment zwemt hij zonder bandjes zo weg en heeft dit zelf niet in de gaten...
Soms voelt het dan best ontaard, als mijn kind blij is dat de zwemjuf hem komt halen.
Het liefste rent hij richting zwembad.
Maar na een paar (jaja, hij is een man... 1 keer was niet voldoende) keer hard vallen, doet hij dat wijselijk niet meer.
Maar wel loopt hij voor de juf aan.
Snel de zwembandjes om en hup het water in!
Ik sta er wat verlaten naar te kijken... Moet ik er niet ook nog achteraan?
Toch nog even roepen?
Maar nee, hij heeft er echt plezier in!
En dat gevoel probeer ik dan ook te koesteren!
Elke laatste zwemles van de maand is het kijkles.
Ouders mogen dan blijven kijken.
Juist dan valt me op waarom dit maar eens per maand is.
En niet elke week zoals in sommige andere zwembaden.
Mijn kind is bijna constant afgeleid: "Mama! Kijk eens wat ik kan?!"
En niet alleen mijn kind laat zich zo makkelijk afleiden... Geef ze ook eens ongelijk!
Maar ook zien we nog eens heel overduidelijk hoeveel plezier hij heeft in het zwemmen.
De harde stem van de zwemjuf maakt op hem absoluut geen indruk!
Sterker nog, de zwemjuf is toch echt de liefste volgens hem!
Hij staat dan ook letterlijk te popelen langs de kant tot hij eindelijk zijn naam hoort en een duik mag nemen!
Hoe fijn is dat!!
Vroeger, toen ik nog een klein en schattig meisje was, was ik vooral heel erg onzeker.
Dat resulteerde in dagelijkse pesterijtjes...
Wat in groep 8 tot een hoogtepunt kwam toen geen enkel meisje naast mij wilde zitten in de klas. Dit hadden ze dan ook op een briefje geschreven en stiekem in mijn rugtas gestopt.
Ik mocht het niet lezen stond er op de voorkant.
Dat deed ik natuurlijk wel!
Het was ondertekend met: De slachtoffers...
Nog altijd vraag ik me af hoe het mogelijk is dat juist op dat moment, mijn moeder onder aan de trap stond...
"Wat heb jij daar Roelfien?!"
"Eeh, niks hoor!"
Uiteraard moest ik het meteen afgeven, ze moet het gevoeld hebben, die moeder van mij...
Woest waren mijn ouders!!
En wat voelde ik mij klein en niets... Het moest ook wel vreselijk zijn om naast mij te zitten.
De leraar werd diezelfde avond nog gebeld, en ik werd de eerste dagen hierna thuis gehouden.
Jaren later vertelde mijn moeder mij dat haar hart brak, toen ik de ochtend na dit 'incident' me hardop afvroeg of ik niet beter dood kon zijn, omdat ik toch geen enkele vriendin had...
Ergens had ik dit gevoel, gelukkig, in de jaren erna diep weg gestopt.
Dus toen ik dit hoorde heb ik later ook nog heel hard gehuild...
Waarschijnlijk meer omdat ik me niet kon voorstellen om er niet meer te zijn op dat moment.
Want op dat moment woonde ik net een poosje samen met de man waar ik nu mee getrouwd ben!
Maar zoveel doet dat dus met een kind, dat pesten...
Nu was het in mijn geval niet eens zo heel extreem, het was meer dat ik heel gevoelig was voor 'lelijke' woorden...
Als kind stond ik dan al snel te huilen, want wie vind het nou wel leuk, om varken genoemd te worden, of dikzak, of trage slak... Of wat dan ook!
Na de lagere school ging het langzaam beter.
Wat niet heel gek is natuurlijk, ik had een bepaalde houding aangenomen in al die jaren, dat gaat niet van de ene op de andere dag weg... Pas in de derde klas werd het beter... Ik werd zelf ook sterker en zekerder. Voor het eerst werd ik echt verliefd. Dit werd natuurlijk niets, want mij onzekerheid was toen nog altijd te groot... Maar ik begon langzaam aan weer gevoel te krijgen, de muur om mij heen brokkelde langzaam af...
Maar ik genoot sinds die tijd weer van het leven! Ik kreeg langzaam aan steeds meer vriendinnetjes om me heen.
Toen ik na de middelbare school de Verzorgende opleiding ging doen kreeg ik juist vaak te horen dat ik mijn stem eens wat minder moest laten horen.
Ik was op dat moment echt op zoek naar mezelf en naar wie ik wilde zijn.
Van het ene uiterste ging ik naar het andere uiterste.
Het heeft lang geduurd voor ik een gulden middenweg gevonden had.
En nog altijd merk ik dat, wanneer de onzekerheid toeslaat, ik een soort van bitch aan het worden ben...
Waar ik vandaag de dag het meeste op moet letten is dat ik mijn gevoel niet op Thomas overdraag. Hij is van nature al net zo onzeker dan ik. Gelukkig kan ik mijn gevoel steeds beter een plekje geven en heb ik nog altijd goed contact met de juffen, die mijn verhaal ook een beetje kennen.
En gelukkig gaan scholen tegenwoordig heel anders om met het pesten dan vroeger.
Waar ik bij de directeur op kantoor moest komen, zal het nu klassikaal
worden aangepakt. Een grote vooruitgang als je het mij vraagt!
Met dat ik dit zwart op wit schrijf, wil ik voor eens en voor altijd afrekenen met mijn persoonlijke verleden!
Ik ben nu wie ik ben, het was een zware weg, maar ik ben trots op hoe ik nu in het leven sta!
Maar niemand gun ik de treitereitjes en pesterijtjes zoals ik ze heb ervaren! En dat wil ik wel even duidelijk stellen!
Een jaar geleden begon ik, behoorlijk fanatiek, met gezond afvallen.
Naar aanleiding van een foto die manlief van mij maakte.
Ik zag eruit als een hoogzwangere dikke vrouw.
Hoe erg kan het zijn?! Dat wil toch niemand?
Ik althans niet!
Hier schreef ik dan ook over op 7 mei.
Dat was voor mij het begin van een grote verandering.
Tot dan leefde ik op suiker.
Ik ontbeet niet, sloeg de lunch ook vaak over en at in de avond maar een klein beetje.
En tussendoor veel suiker en vet. En calorieën natuurlijk.
Een dieet wilde ik niet. Ik heb 2 kinderen die ik wilde leren om gezond ook lekker te kunnen eten.
En dus ging ik op het wereldwijdeweb op zoek naar lekkere recepten zonder suiker.
Op Instagram en Facebook vind je genoeg tegenwoordig met al die "foodies"..
Sindsdien ben ik aanzienlijk minder zwanger.
Hoeveel ik exact ben afgevallen kan ik niemand vertellen.
Want ik had bedacht dat ik zonder weegschaal wilde leven.
Het hele afvallen mocht voor mij geen dingetje worden.
Heel veel is het ook niet, laten we zeggen 2 kledingmaten.
Maar ook dat was mijn opzet. Geen haast, gewoon gezond en lekker leven.
En heb ik zin in chocola, dan mag ik ook gewoon een stukje chocola eten.
Rond de kerstdagen bleek ik nog mooi 2 kilo te zijn afgevallen!
Hoe fijn is dat!
Met dank aan de wandelingen in de bergen. Want gegeten had ik genoeg!
Daarna werd het stil. Eind januari begon ik mijn weegschaal te haten!
Dit was niet wat ik voor ogen had! Nu begon dat afvallen toch een dingetje te worden!
Ik werd gefrustreerd en kreeg weer zin in ongezond.
Ik gaf er soms aan toe. Liet alles even voor wat het was.
En eindelijk, halverwege maart, bleek er weer een dalende lijn op mijn weegschaal zichtbaar!!
Dus hup, weer actief bezig!
Naast dat ik nu mijn suiker minimaliseer, probeer ik nu ook vaker te gaan wandelen.
Ik doe mijn best om elke dag te "planken". Dat is nog best zwaar, maar ik ben trots op mezelf als ik 2 keer 1 minuut dit kan volhouden in de juiste houding.
Nog veel fijner vind ik het dat ik er mooie gespierde schouders van krijg, en mijn bovenarmen zien er ook zeker gespierder uit!
Rond mijn buik zal ik eerst het vet nog veel meer moeten "verbranden", voordat daar iets zichtbaar word. Maar ook daar zie ik zeker verschillen!
En toen ik laatst op de televisie in beeld kwam, zag ik eens mezelf, in plaats van mijn buik!
En dat lijkt mij de grootste vooruitgang voor dit moment!
Het was de enige dag waarop ik niet wilde bevallen!
Het was een stomme datum, waar hij in de toekomst vast vreselijk mee gepest zou worden!
De kans leek me ook heel erg klein, dat hij die dag uit zou zoeken om geboren te worden.
Tenslotte was ik op die dag exact 37 weken zwanger.
En toch deed hij het!
Roan werd geboren op zondag 1 april 2012...
We zijn er heilig van overtuigd dat die datum ook niet anders had kunnen zijn.
Hij is een grapjas, dus die datum past goed bij hem!
Het was 3 dagen na de controle in het ziekenhuis.
Die controle in het ziekenhuis waarbij mijn bloeddruk ineens veel te hoog bleek.
Die controle waarbij nog 1 echo werd gemaakt om hem op te meten en waaruit bleek dat ook onze tweede zoon een flinke knul was.
Wat op zich niet heel gek is, aangezien ik zwangerschapsdiabetes had. En niet zo'n beetje ook!
Het was die controle, dat mijn gynaecoloog me vroeg of ik zou gaan voor een "normale" bevalling of een geplande keizersnede. Aangezien ik al bijna 8 maanden als een berg opzag tegen dat laatste moment van mijn zwangerschap (zie mijn blog: September 2008), koos ik nu voor een geplande keizersnede. En dat leek de gynaecoloog een verstandige beslissing.
De dag dat onze zoon geboren zou worden werd gepland op 11 april. Ik zou dan 38 weken en een paar dagen zwanger zijn.
Ik denk dat op dit punt mijn bloeddruk weer daalde naar een juiste hoogte...
Zoals gezegd, 3 dagen later melde onze zoon zich spontaan.
Midden in de nacht werd ik wakker. Ik moest naar het toilet, en wel snel!
Maar ik kon niet uit bed komen! Mijn man lag ongeveer over me heen... Hij sliep net een half uur na een gezellig avondje borrelen. Tenslotte zou het nog zeker een week duren voordat ik ging bevallen. Hoe naïef konden we zijn!
Ik denk dat ik ongeveer 4 keer terug naar het toilet ben gegaan en telkens schoon ondergoed aan heb gedaan. Zou het een blaasontsteking zijn?
Ik heb uiteindelijk het ziekenhuis gebeld voor advies.
Het advies luidde: Kom deze kant maar op, we maken de gynaecoloog wakker en de OK klaar voor je!
BAM!
Die had ik niet zien aankomen!
Op dat moment begonnen we weeën ook lichtjes op gang te komen. Misschien had ze toch gelijk...
Maar zie een man maar eens wakker te krijgen, terwijl hij net slaapt, na een week hard werken en een avondje borrelen!
Dat lukte niet! Ik kreeg vooral moppers, dat ik zijn enige vrije dag niet mocht verpesten.
Dat zijn "vakantie" begonnen was, kwam niet aan...
En zie maar eens de ingeplande oppas te bereiken!
Zo'n mooi rooster had ik in mijn agenda staan, maar mijn ouders namen niet op...
(hoe kon ik weten dat ze een mobiel naast het bed hadden liggen! Ze hebben niet eens bereik in huis!)
Ook mijn zusje weigerde... Die hing weer op zonder ook maar 1 woord te zeggen, zonder ook maar mij de kans te geven iets te zeggen...
Gelukkig heeft ze een heldere man: Wie belt jou om 2u in de nacht?? Je zus?! Zou je dan niet even snel terug bellen??
Op dat moment belde ik alweer: Kunnen jullie deze kant op komen? Ik moet naar het ziekenhuis!
Waarop mijn zus vroeg: Nu?!
Eeehh, nee, doe maar over 3 weken!
Tegen de tijd dat mijn zus er was, leek manlief wakker genoeg. Mopperend bracht hij me naar het ziekenhuis. Weigerde ook daar mijn sieraden in de tas te doen, want we zouden ieder moment weer naar huis gaan!
Ik geloof dat het kwartje bij hem pas viel toen hij zo'n mooi blauw pak aan kreeg. Met bijpassend mutsje en mondkapje.
Zo gestrest als de bevalling van Thomas was, zo rustig was het nu.
Ik kreeg alles bewust mee. Probeerde nog via een lamp boven de operatietafel mee te kijken.
Bang was ik niet!
Toen Roan om 5.11u geboren werd begon hij meteen te huilen.
En hoe!
Ik moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat het eerste wat ik dacht was: kan hij nog terug?!
Gelukkig mocht Roan meteen bij mij. Terwijl hij bij mij lag werd de operatie afgerond.
En ook op de verkoeverkamer mocht hij bij ons blijven, en gaven we hem zelf zijn eerste flesje.
(jaja, ik weet dat borstvoeding beter is! Maar na nare ervaringen koos ik nu voor de fles)
Wat een fijne ervaring was dit, na de stress van mijn eerste bevalling!
Hij is onze allerliefste Mop!
