Mijn beide jongens hebben gelukkig een gezonde dosis humor en zelfspot mee gekregen.
Dit levert dan ook heel regelmatig hilarische taferelen op.
Maar ook mijn gastkindertjes hebben allemaal stuk voor stuk humor.
Ik kan er echt zo ontzettend van genieten als ze denken dat ze mij voor de gek kunnen houden!
Of moppen tappen met het oudste jongetje wat hier over de vloer komt. Zo nu en dan rollen we met zijn allen over de vloer van het lachen!
Meestal zijn het de simpelste mopjes als: Wat leeft er onder de grond en heeft nooit hoofdpijn? Een paracetamolletje!!!!!!
Maar ook het onbevangen naïeve wat alle kinderen hebben, daar kun je toch niet anders dan van houden?
Zo is Thomas er van overtuigd dat hij allergisch is voor de kleur bruin.
Huh?! Say What??
Ja, hij bedoelde echt de kleur bruin.
'Want mama, als ik op school mijn potloden pak, dan zie ik als eerste bruin. En dan moet ik altijd een beetje hoesten...'
Vergeef me mijn houding, maar mij kun je oprapen!
Roan is de meer nuchtere boer van de twee.
Zo liepen we deze week bij de deuren langs voor de brandwondenstichting. Beide jongens hadden een taak. Thomas had de collectebus, Roan zou het reclame kaartje geven wanneer mensen iets in de collectebus hadden gestopt.
Thomas, braaf als hij is: 'wilt u iets geven voor de brandwondenstichting?'
So Far, So Good.
De meeste mensen wilden ook wel iets geven, aan dat kleine blonde mannetje met blauwe ogen, die dat zo ontzettend keurig vraagt.
Maar toen!
Toen kwam Roan met zijn kaart: 'HIER!'
'Nee Roan, wat moet je zeggen??'
'Eeeuuhh, alsjeblieft? Nou oke, ALSJEBLIEFT HOOR!'
Tja, daar ga ik weer...
Het mooiste in dit geval vind ik dan nog wel, dat de echte "Harense Kak", hier het meeste moeite mee heeft! Ze zien niet mijn verwoede pogingen om Roan beleefd te krijgen.
Het is niet altijd even makkelijk, maar genieten is het wel!
