Hard werken

Al 5 jaar denken we dat we niet meer aankunnen dan wat we op dat moment beleven.
Maar telkens blijkt weer dat we sterker zijn dan we dachten.

Het was dan ook 5 jaar geleden, 3 dagen voor de kerst, dat we rond 20u een telefoontje kregen van de baas.
De bank had die middag, net nadat al het personeel vertrokken was, andere sloten op de fabriek gezet.
Met andere woorden, de fabriek waar mijn man al jaren met veel plezier werkte, was failliet!

Op dat moment leek de wereld van mijn man in te storten.
Als zijn vrouw had ik weinig moeite om me staande te houden en er voor hem te zijn.
We moesten door, we hadden een klein gezin.

Sinds die tijd ging het bergafwaarts met ons allebei.
In 2010 verloor ook ik mijn baan door bezuinigingen. Last in First out!
Mijn moeder ging ook in dat jaar de loodzware strijd aan toen er bij haar borstkanker werd geconstateerd.
In december dat jaar dachten we het ergste gehad te hebben, toen mijn moeder haar laatste chemo achter de rug had.
Niets bleek minder waar...

Vanaf dat jaar leken wij de crisis samen te moeten dragen.
Ik werd gastouder. Heel gezellig hier met al die kinderen!
Maar een aanzienlijk lager maandloon natuurlijk. En dan al die strenge regels die de GGD elk jaar weer bedenkt... Soms vraag ik me af waarom ik het doe.
Maar die blije kinderkoppies maken gelukkig veel goed!
Ook manlief ging van baan naar baan. En elke keer als we dachten dat we het maandelijks weer iets beter zouden krijgen, kwam er weer iets.

Nu, 5 jaar verder, heeft manlief net weer een contract ergens gekregen die lijkt op wat hij ooit had!
Hij is zo blij als een kind, en ik huppel gezellig met hem mee!
We gaan de kerstdagen weer eens totaal anders vieren dan anders.
Niet met grootse dure dingen. Maar wel met een blij, gelukkig en trots gevoel!

Trots

Gewoon omdat ik stiekem best wel trots ben, ook hier een linkje naar  mijn eenmalige gastblog.
Geschreven voor de website groot&klein van Tischa Neve.  

http://grootenklein.nl/zes-jaar/

Ken ik u?!

Het gebeurt me steeds vaker.
Ik ben me nergens van bewust!
Maar ja, leg dat maar eens uit...

Ooit was ik een alert en vriendelijke vrouw.
Ik zag en herkende iedereen en groette altijd.
Dat laatste doe ik nog steeds. Het probleem is alleen, dat ik de mensen niet meer zie... 
Of het komt omdat er in 2 zwangerschappen aardig wat hersencellen verloren zijn gegaan, of omdat ik gewoon zo druk ben met alle kinderen die ik vaak bij me heb op de fiets, ik weet het niet.
Ik stoor me er zelf aan. 
Dat iemand dan zegt: wilde je me niet zien?!
Natuurlijk wel, maar ik zie het gewoon niet...

Of dat ik dan iemand tegen komt die me reuze enthousiast groet.
En een heel verhaal begint te vertellen en mij dingen begint te vragen.
En dat ik me dan alleen maar kan afvragen waar ik die persoon van ken en of ik er ook een naam bij zou moeten weten... 
En waarom er niks in mijn hoofd begint te dagen...

Ik probeer altijd op mijn allervriendelijkst terug te groeten hoor! Als ik u zie. En herken vooral...
En als ik niet netjes of vriendelijk terug groet, dan ligt het vast niet aan u!
Dan weet u dat alvast.

Sinterklaas

Als moeder hoop je vandaag de dag, 4 december, alleen nog maar dat deze maand heel heel snel voorbij is!

Ja, de maand is nog maar net begonnen,
Maar onze kinderen herkennen we niet meer terug!
De eens zo lieve en brave kindertjes lijken nu te worden bezeten door duivels!

Op het schoolplein en in de rij bij de kassa hoor je nu niets anders dan "klagende" moeders.
Ja, vooral moeders.
Geen enkele moeder lijkt nog door 1 deur te kunnen met haar kinderen.
Vaders lijken hier, over het algemeen, toch echt minder last van te hebben.
Hoe is dat toch mogelijk?

Het begint al op 11 november, al deze ellende.
Met Sint-Maarten lopen de kinderen bij alle deuren langs, zingen een liedje en krijgen hiervoor, meestal, snoep.
En in ons geval gaat dat meestal als volgt: Thomas zingt, Roan kijkt of Thomas het goed doet, de meneer of mevrouw in de deuropening prijst het liedje en de zelfgemaakte lampionnen en stopt daarna 1 of meer handen vol snoep in hun kleine rugtasjes.

Ik loop daarom ook maar 1 blokje rond. Dan zitten de tassen hier vol. Heel vol!
De volgende dag hoop ik vurig dat ze zich misselijk eten in al dat snoep.
Maar nee, ineens blijken mijn kinderen zuinig te zijn... Het hele jaar niets van gemerkt!
Dus daar begint het...
Vanaf die dag wordt er niets meer gegeten en gedronken waarvan ik denk dat het gezond en dus goed zou kunnen zijn.
En nee, ze krijgen niet dagelijks maar van hun "eigen" snoep.
Want het zijn ook de zenuwen.
Als Sint-Maarten achter de rug is, komt Sinterklaas meteen het land binnen gevaren.
En dat brengt weer pepernoten en ander snoepgoed met zich mee...

En dit patroon hou ik meestal 2 weken met liefde vol.
Daarna ga ik me ergeren.
Ik ga mopperen en verbied ze nu alle snoep die binnen komt!
Juf moppert mee. Met Thomas valt geen land te bezeilen!
En opa's, oma's, buren en vrienden blijven maar snoepgoed aanslepen...

Nu, na 3 weken, sta ik op het punt om krankzinnig te worden!
Ik tel de dagen af tot 5 december en doe mijn best om blij te kijken...

Nu nog de vermoeidheid die de kinderen zal overvallen na al dit feestgedruis en dan hebben we vakantie...
Is het al 1 januari?!