Groep 3!

Eerst was het de gastouder, waar ik mijn eerst geboren zoon heen bracht. Tranen met tuiten huilde ik, hoe kon ik mijn kind achter laten bij een vreemde??! Dat zou nooit goed komen!

Toen ik 2 jaar later zelf als gastouder ging werken, bracht ik zoonlief wekelijks 2 keer naar de peuterspeelzaal. Ik had hier absoluut geen moeite mee. Sterker nog, ik vond de moeders met tranen in hun ogen maar wat aanstellerig!

Weer 2 jaar later mocht zoonlief voor het eerst naar de basisschool. Hij had er heel veel zin in! En ik ook wel eigenlijk. Tenslotte kwam hij op een ontzettend leuke school bij 2 hele lieve juffen!

Nu, weer 2 jaar later is het tijd voor groep 3. Zoonlief vind het spannend. En misschien juist daardoor, ik ook...

Hij is bijna de jongste van de klas. Ook de kleinste, maar dat zal wel altijd zo blijven, wij zijn ook niet groot. Maar het idee... Mijn kleine mannetje is nog maar 5 jaar en gaat nu naar groep 3...

Ik sta gewoon een traan weg te pinken als ik nog 1 keer zwaai! Hoe ernstig!

Maar gelukkig kan ik bij genoeg moeders mijn ei kwijt. Want ik ben niet de enige!

Waarom is het zo moeilijk om je kind los te laten?

En tegelijk zo belangrijk!

Ik merk het altijd snel genoeg, wanneer ik de touwtjes wat meer los moet laten...

Doe ik dat niet, dan ben ik een heks. En dat is zacht uitgedrukt...

Laat ik de touwtjes wat meer los, dan blijkt het meestal prima te gaan en is de sfeer hier thuis ontspannen en fijn!

Maar ja, ik zal er nog vaak genoeg tegen aan lopen...

Net als al die andere moeders...

Afzak-weer

3 Maanden verder ben ik.
En heel wat mee gemaakt in die tijd.
Na een flinke dip, veroorzaakt door manlief die zonder pardon op straat kwam te staan, heb ik mij gelukkig kunnen herpakken.
Zoonlief helpt mij hier ook heel goed bij: Nee mama, jij mag geen snoepje!
Een goede spiegel is dat, dat kan ik wel zeggen!
En aangezien hij natuurlijk 6 weken vakantie had, net zoals de rest van de jeugd in Nederland, had hij ook goed de tijd om mij in de gaten te houden!

Dus, ik neem braaf mijn ontbijt, samen met de jongens. Drink bijna geen frisdrank meer en neem dagelijks een goede lunch.
Het begint nu echt zijn vruchten af te werpen!
De eerste die me vroeg of ik was afgevallen kon ik wel omhelzen!
Ergens dacht ik nog dat het beleefdheid was.
Maar toen een paar dagen daarna mijn moeder en later ook mijn zusje het begon op te vallen, ben ik manlief maar eens gaan aankijken. Waarom zie jij het niet?!
Maar ja, hij ziet me alle dagen, want hij is thuis natuurlijk.
Hij begon er toch maar eens op te letten. En verhip! Ook hij zag het! Minder bil en minder onderkin!
Helaas, mijn buik, waar alles om draait in dit hele verhaal, blijft nog zitten waar hij zit.
Maar veel vrouwen zullen dat beamen, als ik zeg dat datgene waar je wilt afvallen, pas als laatste begint te verliezen.

Hier ben ik al heel trots op! Want stiekem is het best leuk als je de hele dag je broek staat op te hijsen. Ik kon eindelijk eens een riem omdoen omdat het nodig is, en eens niet voor de sier!

Ondertussen heb ik zelfs een stapel kleding klaar liggen voor een kennis. Kleding die mij te groot is! Hoe fijn is dat!!

Het leukste was toch wel het moment in onze vakantie. Dat ik bij de welbekende H&M een broek in een reguliere damesmaat aan kon doen. Dat ik deze over mijn achterwerk heen kreeg en me daarna ook nog kon bewegen! Mijn hele vakantie kon niet meer stuk!!

Steeds meer mensen gaan het zien, en dat werkt behoorlijk stimulerend, dat kan ik wel zeggen!